Verbouwen, covid en zwanger

 We zijn aan het klussen,  althans mijn man.. zelf inmiddels hoogzwanger en door de dikke buik, bekken, is er weinig te doen nog voor mij.

Op een dag..  telefoon, buurman is positief getest op corona.

Ze zijn wel samen geweest om de trap goed te zetten, maar geen 15min binnen 1.5 meter geweest. Dus testen mocht niet van ggd.. toch onderbuik gevoel en gevraagd of hij zich wilde testen, want 2 dagen later moest ik me melden voor het inleiden van de bevalling!

Vorige week is mijn man naar de fysio geweest, we hebben best veel stress gehad omtrend het verbouwen en veel tegenslagen gehad. Hij was kapot. Zere rug, moe.. maar we zochten er niets achter. Elke dag naar het werk, thuis komen eten, en dan weer klussen van 19.00-21.00 uur. Dag in dag uit.

Na 1.5 dag was de uitslag er. Positief! Paniek in de tent. Op het punt om te moeten bevallen. Hoe nu verder.

We hebben iedereen gebeld waarmee we in contact zijn geweest. Maar niemand mocht zich nog laten testen, ook ikzelf niet want er zijn geen klachten.

In het ziekenhuis kreeg ik aparte kamer met sluis, zonder raam. Je wordt beschouwd als een covid patiënt en ze komen in pak bij je. Het in en uit lopen gaat niet zo makkelijk voor de verpleging dus bezoek is beperkt.

Alles voor de baby! Maar mentaal zit ik er helemaal door heen. Al 8 maanden wonen we in de kleine garage. Al 8 maanden zien we bijna geen mensen en is alles beperkt. Al 8 maanden voelt het alsof ik alleen ben met onze 2 kinderen.

Ik raakte vroeg in de ziektewet vanwege mijn bekken. Dit is dan ook de 5e zwangerschap in 3 jaar. Dan zit je thuis op 5x7... en probeer je vol te houden. Jezelf te redden en er wat van te maken. We hebben het er wel lux,  vaatwasser, wasmachine, droger etc.. maar geen rust of privacy.  Elke dag zijn er mensen om het huis heen om ons paleisje af te maken.  Af en toe koffie binnen bij mij op afstand waardoor ik al gauw de irritatie had met het zand wat zich elke keer mee bracht naar binnen.

Ik merkte aan de kinderen dat ze meer behoefte kregen aan ruimte. De jongste liep al snel en wilde lopen en de oudste van 2.5 wilde regelmatig even wandelen of fietsen. Het weer werd minder, de herfst kwam er aan, en ook meer regen. Nog meer zand binnen en door de bekken konden we bijna de deur niet meer uit.

Ik voelde me opgesloten.  Laatste 5 weken van de zwangerschap liep ik alleen maar te huilen. Je probeert je groot te houden voor de kinderen, maar de oudste zei op gegeven moment in de auto: mama huilen in de auto, mama verdrietig.

Het was hem die keer dat dus wel opgevallen.  Ook als ik af en toe een traantje heb komt hij bij mij en veegt dat weg. Wat is het ook een klein wijsneusje.

Laatste nacht als gezin was in gegaan. Onze zoon van 2.5 is die nacht gaan spoken. Sliep om 20.30 nog niet, mama even naast hem gelegen toen uiteindelijk in slaap gevallen. Rond 2.00 uur begon hij weer, spoken maar was wel stil. Hij zei niets, reageerde niet op mijn stem.  Hij stond aan mijn bed, ik gaf hem een aai over zijn bol en vertelde dat het nog midden in de nacht was. Hij ging later weer in zijn bedje en is in slaap gevallen. Zou hij het aangevoeld hebben?