verassing van mijn leven

Hoihoi, ik ben Asitha 25 jaar & de mama van mijn lieve kindje Lifa.

Ik ga vanaf nu hier bij mamaplaats lekker los met al mijn crazy maar pure verhalen over mijn familie en alles daaromheen.

Lets start met het verhaal hoe ik precies 5 jaar geleden erachter kwam dat er een mini baby in mijn buik groeide zonder daar maar iets van door te hebben..

Precies 5 jaar geleden in November vrijdag de 13e kreeg ik het meest wonderlijke nieuws ooit, er groeide al 19 weken een kindje in mijn buik.

Ik had al weken last van mijn buik maar ook dat was te verklaren want ik had al jaren last van een spastische darm.

Toen ik voor de 4e keer in een maand weer een aanval kreeg vertrouwde ik het toch echt niet..

De medicatie werd wat zwaarder ingezet en ik moest vooral veel rust houden.

Die maand daarop werd het ook steeds erger met ook flinke maagzuur wat het nog gezelliger maakte!

Ik had inmiddels al meer dan 8 keer gedate bij de dokter toe ze toch even een echo wouden maken.

Ook een zwangerschapstest moest er gedaan worden want ja je wilt toch Dat ALLES gecheckt word.

Mijn menstruatie ging ook gewoon door dus ik was er bijna zeker van dat dat niet het geval was.

Negatief was de test dus ik moest meteen een echo en scan inplannen.

Die week erop vroeg ik mijn moeder of ze mij even kon brengen naar het ziekenhuis voor de de echo etc, ik vond het mega onnodig dat mijn toenmalige vriend vrij zou vragen voor zoiets kleins.

Waar ik mega rustig de deur in ging van de echo kamer hoe in shock en verward ik er 10 minuten later bij lag.

Het eerste wat ik te zien kreeg was een heel bewegelijk kindje.

EEN BEWEGEND KINDJE!

met alles erop en eraan duimend en rollend door mijn buik heen.

Hoe kon dit waar zijn?!

De arts was net zo in shock als dat ik was en ging meteen alles dubbel op checken of alles goed was en de baby gezond was.

Nou mevrouw gezonder dan dit kan niet want wat een sterk kindje!

De verlossende woorden want ik had mij alweer 1000 en misschien wel meer negatieve dingen in mijn hoofd gehaald.

Heb haar denk ik wel 10 keer gevraagd of het wel 10 vingers had en oortjes etc etc..

Kon het gewoon niet geloven.

Ik mocht meteen die week erop terugkomen voor de 20 weken echo..

Wat bizar, dit kan allemaal niet kloppen.

Ik, deze gekke wilde feestende 20 jarige troela werd moeder?!

Wat was ik blij dat ik voor die kleine check up in het ziekenhuis toch even mijn moeder mee vroeg..

Anders was ik wel 5 keer van mijn stokkie gegaan kan ik je vertellen.

De weken vlogen voorbij en toch kon ik het nog steeds niet geloven en deed in het begin ook echt alsof het niet zo was..

Verborg mijn prachtige groeiende buik naast dat ik er zo trots op was dat ik mijn kindje zo gezond kon dragen was mijn jonge geest er totaal niet mee bezig..

Toen ik 8 maanden was had ik nog steeds het gevoel dat ik er nog 4 moest!

Mijn toenmalige vriend en ik waren op dat moment ook nog maar een half jaartje samen dus we moesten allebei ons hele leven omgooien voor dit mooie wonder.

Maar Ohh wat hebben we dat met liefde gedaan & wat heeft ben ik positief gegroeid als mens omdat zij, mijn kleine Lifa, mij heeft gekozen om haar mama te zijn.

Het moederschap is echt by far het mooiste wat mij ooit is overkomen!

Naast al het harde werk & periodes dat er overal kots,pies,kak en nog meer gekke dingen in je hele huis te zijn is dit mijn leven en had het never anders gewild.