Ver*....

Wat begon deze week goed, zo onverwachts en zo mooi. Vol ongeloof. Voor het eerst een steeds duidelijker wordende test. Niemand die het wist, oprecht alleen mijn geheim. Afgelopen zondag wilde ik dat geheim delen met Mark.

Wat toch een dag eerder werd. Zaterdag avond niet op de manier waarop ik het wilde vertellen had ik mijn geheim gedeeld. Met een stalen gezicht op dat moment, niks laten merken tegen over andere op een verjaardag.

Op naar een eerste echo dachten we, en dat was vandaag. Helaas niet het nieuws wat we wilde delen. Afgelopen dinsdag is het dan ook gigantisch mis gegaan.

Vandaag de dag met lood in onze schoenen, die afspraak. En ja hoor helaas is er niks meer te zien, behalve een dunne streep en een boel zwangerschap hormonen.

Het duurt nu drie tot vier maanden voordat die hormonen tot rust zijn. (Tenzij het nog een keer gebeurt). Nu volgt er een genetisch onderzoek en andere onderzoeken, waarvan het nog eens drie maanden duurt voordat dat bekend is. En dat is weer afwachten. Ik had dit nooit zien aankomen en durven dromen, maar helaas werd er wederom weer wat anders beslist. Ik ben op van verdriet, hormonen die in me lijf zitten waar ik niks meer aan heb. Hoeveel is genoeg en wat kan ik nog aan is de vraag. En wat als en waarom ik.

Waarom wij, en waarom voor de 11de keer.