Vannacht was weer zo'n nacht

Vannacht was weer zo’n nacht. Je zat schreeuwend in je bedje. Ontroostbaar. We besloten je in ons bed te leggen. Knus bij papa en mama, want slapen met een huilend kind lukt niemand. Na wat gekroel was je niet meer moe. Kletsend zat je tussen ons in, te spelen met Konijn en speen. Midden in de nacht. Papa en mama deden alsof ze sliepen, in de hoop dat jij ook ging. Maar jij was niet moe. Na een uur werden je oogjes zwaar en viel je om. Met jouw hoofd op die van mama. Comfortabel lag het niet voor mama, maar jij sliep dus liet ik je liggen.

Terwijl jij sliep, lagen jouw voeten op papa’s gezicht. Jouw hoofd nog steeds op die van mij. Net op het moment dat onze ogen zwaarder werden, gingen die van jou weer open. Vrolijk hing je boven ons hoofd. “Hai”. En daar ging je weer. Spelend met konijn en speen.

Vandaag zitten papa en mama op de automatische piloot, al weet die af en toe de weg niet. We houden de ballen hoog, maar laten er af en toe 1 vallen. Of twee. Achter een glimlach verschuilen we onze vermoeidheid. En achter de make-up van mama spreken de blauwe kringen boekdelen.

Vannacht was weer zo’n nacht. Slapen zat er voor papa en mama niet in. Maar jij sliep, eventjes. En dat maakt veel goed.