Vanaf je 18e al een vaste relatie die niet fijn is

Ja.. Nu kun je allemaal wilde verhalen bij zo’n titel bedenken, maar ik help je. Deze blog gaat over mijn eerste serieuze relatie. Een relatie met iets waar ik dolgraag van af zou willen komen. Mijn vaste relatie heet ‘Epilepsie’.

Ik was achttien. Een jonge meid in het eerste of tweede jaar van haar HBO-opleiding, met een bijbaantje en heel veel leuke dingen om te doen. Ik voelde me af en toe wel eens ‘gek’ in m’n hoofd, maar kon niet goed omschrijven wat dat dan was. Alsof ik een soort van op pauze werd gezet terwijl ik gewoon wakker was. Het gebeurde vooral op momenten dat ik moe was of een beetje gestrest. Ik ging met deze klachten naar mijn huisarts, maar die vond het geen reden tot onrust. Tot die ene zaterdagochtend, ik was me aan het klaarmaken om naar mijn werk te gaan. Ik werkte in een winkel als verkoopmedewerker en was ongetwijfeld te laat, had niet lang genoeg geslapen en liep te vloeken in mezelf over dit onmenselijke tijdstip van opstaan. Wakker worden, douchen, aankleden. Pff … wat was het warm in de badkamer. Ik had ook beter eerst kunnen ontbijten. Gauw m’n haar en make-up doen en naar beneden. Je kent het riedeltje wel. Van de momenten daarna weet ik vrijwel niets meer. Toen ik bijkwam werd ik door m’n moeder of beide ouders in bed gelegd of lag ik daar al in, dat weet ik niet meer precies. Ik was versuft, had erge hoofdpijn en een gigantisch gepiep domineerde alle geluiden die in mijn oren tolden. Au! Dat was niet helemaal goed gegaan.. Mijn broertje bleek mij te hebben gevonden, voor me uit starend in de badkamer. Er kwam bloed uit m’n oor en er was niet echt met me te communiceren, alsof ik dronken was.

De gevolgen van de harde klap

Goed, de dokter maar eens bellen. Niet heel veel later werd besloten mij naar het ziekenhuis te sturen. Man, wat was ik mísselijk! Op de EHBO aangekomen kon ik meteen weer gaan liggen. Ik had niet eens rechtop vervoerd mogen worden kan ik me nog herinneren. Allerlei testjes volgden. Scans: MRI, CT, EEG, het hele circus. Conclusie: een schedelbasisfractuur (oei, die klap is wel erg hard geweest … niet te lang over nadenken) en een gescheurd trommelvlies. Aha, juist, daar was ik al bang voor want het voelde niet helemaal jofel in mijn hoofd als ik slikte of iets zei. Maar bij die conclusie hoorde ook de diagnose:epilepsie. Ho, ho! Wát zegt u daar dokter? Ik ben achttien! A-c-h-t-t-i-e-n en ja meisjes van achttien die hebben geen enge dingen. Pardon? Ik mag geen auto rijden? Maar ik mag bijna afrijden! Nee? Maar ook gewoon he-le-maal niet, nul, geen autorijden? Joh …

Meer lezen? Klik hier