Van wens naar werkelijkheid? Op weg naar een tweede kindje!

Hallo, Na anderhalf jaar geleden te hebben gedeeld hoe mijn bevalling is gegaan met Eden, kan ik vertellen dat het goed met ons gaat. Zo goed, dat de wens voor een tweede kriebelt. Maar wat als dit ineens niet zo vanzelfsprekend lijkt te zijn? Ik neem jullie mee, dit is mijn verhaal.Na een aantal ups en downs, therapie en een aantal depressies na de bevalling van Eden lijkt het voor nu goed met me te gaan. Ik slik antidepressiva en heb onlangs mijn therapie afgerond voor mijn trauma. Weten jullie het nog? Ik vertel het even kort: Na dagen van Voorweeën ben ik uiteindelijk ingeleid in het ziekenhuis en daar bevallen. Na anderhalf uur persen was hij daar dan eindelijk! Maar er kwam geen geluid... Oorverdovende stilte! Een grijs, grauw 'levenloos' lijfje lag op mijn borst en draaide weg met zijn ogen... 'Dit is niet goed!' Dacht ik direct. Al gauw werd hij weg gehaald en aan de beademing gelegd. Gelukkig werd hij al gauw roze en na een poosje ademde hij zelf.

Mijn placenta liet niet los, nog even zijn kleine handje vasthouden en op naar de OK. Zowel ik als Eden werden naar een andere kamer gebracht en zo bleef mijn man achter in een lege kamer, zonder kind en zonder vrouw.. Gelukkig hebben ze mijn man snel opgehaald en naar de kamer gebracht waar zijn pasgeboren zoon in de couveuse lag. Na mijn operatie hoorde ik dat het goed ging met mijn zoon en dat papa met hem aan het buidelen was. Gelukkig!! Helaas bleek Eden een infectie opgelopen te hebben en kreeg hij antibiotica wat er voor zorgde dat wij een week lang in het ziekenhuis moesten blijven. Standje overleven, papa ging laat in de avonden naar huis en met hulp van de lieve zusters kwam ik samen met Eden de nachten door, de lange nachten.. We lagen op een afdeling waar (veel) te vroeg geboren kinderen lagen en waar continue van alles piepte (bijv wanneer de saturatie van een van de kinderen te laag was). Deze piepjes hoorde ik ook nog toen we weer thuis waren. Vreselijk! Nadat we thuis waren ging het snel bergafwaarts met mij: Nachtmerries, niet kunnen slapen, onrustig, bang om Eden levenloos in zijn bedje te vinden, continue luisterend aan de babyfoon of hij nog wel ademde ... Ik was mezelf totaal kwijt.Gelukkig kan ik nu na anderhalf jaar zeggen dat het goed met me gaat! Meerdere soorten therapieën heb ik versleten en als laatste trauma verwerking (EMDR). 

Na Eden zijn eerste verjaardag is het weer een beetje gaan kriebelen.. De wens voor een tweede kindje! In november heb ik mijn spiraal laten verwijderen bij de huisarts. Ik werd al snel ongesteld, mooi! Ik doe het nog, dacht ik ..  Helaas duurde het voor de volgende ongesteldheid 5 weken. Huh? Ik heb toch een cyclus van 28 dagen.. Stipt! Net zoal bij Eden? Ik kon de klok erop gelijk zetten.. Wellicht moet mijn lichaam nog even op gang komen?! Ik hoop het!

En nu is het bijna juni en blijft mijn cyclus extreem onregelmatig.. Ovulatie op ovulatie test, een steeds duidelijker streepje maar de piek? Die komt maar niet ... Of ik ben te laat of te vroeg.

 Ik snap er helemaal niks van.. Ik heb nu met mezelf afgesproken tot na september te wachten met naar de huisarts te gaan voor verdere onderzoeken. Tot dan probeer ik zo veel mogelijk te genieten van mijn prachtige gezin en het los te laten. 

De huisarts weet van mijn onregelmatige cyclus, dat scheelt. Ik hoop voor eind september zwanger te mogen raken! Wordt vervolgd..  

𝙹𝚎 𝚋𝚎𝚗𝚝 𝚣𝚘 𝚘𝚗𝚣𝚎𝚝𝚝𝚎𝚗𝚍 𝚠𝚎𝚕𝚔𝚘𝚖! ❤️