Van wanhopig & verloren naar krachtig & herboren

Oké, zojuist even een deep dive gedaan in mijn archief op Instagram, om te zien wanneer ik me ongeveer begon te verdiepen in persoonlijke groei. Nu ben ik altijd wel iets bezig geweest met persoonlijke groei, als in: boeken kopen over deze onderwerpen (en nooit uitlezen), letten op mijn voeding (voor ongeveer een halve dag) en sporten (de ene maand 5 keer per week, de volgende 11 maanden verdween het woord sport uit mijn vocabulair). Maar de echte diepe interesse begon rond januari 2022.

Om het begin van mijn persoonlijke ontwikkelingsreis duidelijk in beeld te brengen zal ik je moeten meenemen naar 2020; het begin van Corona. Wees gerust, hier zal ik niet te veel over uitweiden, maar het is wel de katalysator geweest voor mijn groei en dus belangrijk om mee te nemen. Zoals veel van mijn volgers waarschijnlijk wel weten, had ik een zeer uitgesproken mening over alles wat er in die tijd en de twee jaar daarna allemaal gebeurde. In het begin van 2020 had ik nog alle vertrouwen in het systeem en de mensen die daar mee te maken hadden. Ik schreef zelfs een stuk waarmee ik mensen die de Corona periode vergeleken met de Tweede Wereldoorlog wilde laten voelen dat ze het aan het verkeerde eind hadden. Dat we van geluk mochten spreken dat we niet in de Tweede Wereldoorlog leefden: 

“Mijn grootste angst, sinds moederschap, is het niet te allen tijde kunnen beschermen van mijn zoon. Of dit nou gaat om hem beschermen tegen verdriet, gevaar, angst of pijn.

Toch ontkom je hier als ouder niet aan. Hij zal een keer vallen en zijn knie bezeren, zijn hart breken of bang zijn voor het monster onder zijn bed.

Gelukkig kunnen wij ouders deze kwalen vaak verhelpen door een kus, een schouder om op te huilen of door simpelweg de lichtjes op de gang te laten branden.

Maar wat nou als het monster onder het bed van je kind werkelijkheid is? De angst die jouw kind voelt, meer dan logisch is. Wat als je de angst van jouw kind niet kan wegnemen met het laten branden van de lichtjes op de gang omdat deze jullie juist zouden kunnen verraden. Wat als je kind echt de vrijheid niet meer heeft om te kunnen spelen of zelfs maar te kunnen lachen zonder gevaar voor zijn of haar leven? Wat moet je doen als jouw kind je met smekende ogen vraagt om hulp maar jij, als moeder, compleet machteloos staat...

Ik ben blij dat er onderscheid wordt gemaakt tussen het ontnemen van de vrijheid toen en de beperkingen in de vrijheid die wij nu ervaren. Deze realiteiten zijn in mijn opinie niet met elkaar te vergelijken…” 

Maar van januari 2020 tot najaar 2020 werd ik niet geraakt door de maatregelen. Ik lapte ze ook wel een beetje aan mijn laars. Nee, ik kwam niet te dicht in de buurt van andere mensen, zeker niet de mensen die erg angstig waren. Maar ik bleef ook niet binnen. Mijn zoon en ik zijn gek op avontuur, dus het leek ons juiste en avontuur om lekker de straat op te gaan op de momenten dat iedereen binnen zat. Zo heb ik nog een filmpje van een mini Jay-Dean die op een volledig verlaten Hof (een van de populairste pleinen van Amersfoort) aan het voetballen is. Testen deed ik wel, niet voor mezelf, maar voor mijn moeder. Mijn moeder was erg angstig voor Corona en wilde ons niet zien als we in aanraking waren geweest met andere mensen en niet getest hadden. Dus testte ik me iedere keer dat ik naar mijn moeder ging. De ingreep vond ik niet zo heftig en ik zag niet waarom een test meer of minder uit zou maken, ik hoefde er toch niet voor te betalen. Mijn bonus zus had me al een aantal keer met een wat geïrriteerde ondertoon in haar stem gevraagd waarom ik steeds ging testen, maar ik begreep simpelweg niet waarom dat ertoe deed. Maar ik heb er een hekel aan om te voelen dat iemand boos of geïrriteerd is, maar dan niet weten waarom. Dus begon ik beter naar haar te luisteren; ik wilde begrijpen waarom zij zo’n hekel had aan testen en het beleid.

Zo begon ik stukje bij beetje bepaalde verhalen, artikelen en bronnen na te trekken. Ik luisterde naar wat er door de NOS, mijn moeder en de rest van de bevolking werd geroepen. Maar ik luisterde ook naar de andere kant, de kant van de “wappies”. Het was de bedoeling om mijn eigen mening te vormen, zodat ik deze kon uitleggen en niet hoefde te verwijzen naar de mening van iemand anders. Zo kon ik gevoelsmatig volledig achter mijn standpunt gaan staan. Iedere avond als JD naar bed was, begon voor mij weer een nieuw onderzoek. Ik bekeek filmpjes, achterhaalde bronnen, las artikelen van de overheid en volgde de geldstroom. Hier heb ik nachtenlang aan gespendeerd. Achteraf gezien was het helemaal niet mijn doel om de waarheid te achterhalen, maar wilde ik bewijs dat het oke was om blind te blijven volgen. Het was niet mijn plan om weer eens de rebel uit te hangen, als het maar klopte wat ik deed. Maar keer op keer kwam ik weer tot dezelfde conclusie: het klopt niet. Ik wilde het niet geloven. Ik kon niet geloven dat het niet klopte. Dus onderzocht ik nog eens en nog eens en nog eens. Tot ik niet anders kon dan me neerleggen bij wat ik ontdekt had.

In die periode heb ik nachten lang gehuild, geschreeuwd, gejammerd. Want ik wist dat ik niet meer mee kon komen met de rest van de mensen. Ik wist dat er geen enkele mogelijkheid was dat ik die prik zou nemen of hem mijn zoon zou laten nemen. En dat betekende, volgens de berichtgeving van de “wappies” (die vaak maanden vooruit liep op de algemene berichtgeving) dat mijn zoon en ik binnenkort niet meer zomaar ergens een kopje koffie konden drinken, niet meer naar een binnenspeeltuin mochten en wettelijk gezien geweigerd konden worden op grond van die ene medische keuze. Voor iemand die ontzettend houdt van dingen doen buitens huis (het liefst elke dag), was dat een ontzettend donker vooruitzicht. Mijn zoon was 2 jaar op dat moment en omdat we niet wisten hoe lang alles zou duren (en er toen al werd gesproken over jaren), leken al mijn dromen die ik had voor mij en mijn zoon, aan ons voorbij te gaan. Ik wilde hem hier buiten houden, maar wat moest ik tegen hem zeggen als we ergens zouden worden geweigerd terwijl er vele andere mensen wel binnen mochten. Op de grond van wat?

Uiteraard was dat nog niet het ergste. Het ergste was de tweedeling die al vanaf het begin zo erg aanwezig was. Gelukkig had ik mijn bonus zus die al veel eerder door had dat niet alles was wat het leek, maar de rest van de mensen die dicht bij mij stonden begrepen mijn beweegredenen niet. Zo ben ik meer dan eens door geliefden complotdenker genoemd, op een nare manier uitgemaakt voor wappie en door 4 agenten staande gehouden en afgevoerd omdat ik geen mondmasker droeg (nee, ik stribbelde niet tegen en was alles behalve agressief. Ja, ik was keihard aan het huilen). Mensen van wie ik hield wilde niet horen wat ik zei, ondanks dat ik de dingen zei uit liefde voor hen. Ze zagen me voor gek aan en praatte eigenlijk liever niet meer met me. Hoe ik het ook bracht: rustig, wanhopig, op een grappige manier of met tranen in mijn ogen… mijn woorden deden er niet meer toe. Het was alsof ik er voor hen niet meer toe deed. Het brak me op en bracht me tot donkere gedachtes. Ik heb meerdere keren geschreeuwd in mezelf: “als het zo moet, dan hoeft het voor mij niet meer. Neem mij maar en ik neem mijn zoon met me mee. Ik wil hem niet op laten groeien in deze wereld”. En ik meende het. Ik wilde niet meer op deze manier leven. In een wereld waar iedereen alles zou mogen zeggen, maar dan wel tot een bepaalde grens. Want anders werd je social media profiel offline gehaald, werd je gearresteerd omdat je aanwezig bent bij een protest of nog erger, werd je met een stok op de grond gemept en door een hond in je been gebeten wanneer je opstond voor jouw rechten. Maar uiteraard kon ik ons leven niet nemen. Een glimlach op het gezicht van mijn zoon was genoeg om dat kleine beetje hoop te houden. Ik moest een andere manier vinden om weer van het leven te gaan houden. 

Dus ten einde raad begon ik te bidden. Niet omdat ik zo gelovig was of werkelijk dacht dat het me wat zou brengen. Simpelweg omdat ik niet wist wat ik anders nog moest. Dus ik bad elke avond naar een God die ik niet kende. Waar ik heus weleens iets tegen had gezegd, vaak op vakantie wanneer we weer bij zo’n pittoresk uitkijkpunt met kapelletje waren beland, maar nooit iets van had terug gehoord (en nog steeds niet ;)). Maar ik deed het. Elke avond, op mijn knieën. Altijd iets in de trant van:

"Goedenavond God, ik hoop dat het goed gaat met u. Ik wil u bedanken voor vandaag, voor gisteren en voor morgen. Voor mijn prachtige en fijne zoon. Voor al het moois wat u mij vandaag heeft laten zien. Ik wil u vragen om samen met mij, mijn zoon te beschermen gedurende zijn leven. Uiteraard zal hij mindere dagen kennen, waarop hij uitgedaagd zal worden. Maar ik wil u vragen hem de kracht te geven hier doorheen te komen en hem bij te staan op deze momenten. Ik zal alles doen om hem op te laten groeien in liefde en er voor hem zijn op goede momenten en in slechte. Alvast bedankt. Amen”

Waar het op sloeg? Op dat moment had ik eigenlijk ook geen idee. Ik voelde gewoon heel sterk dat ik het wilde doen. Achteraf gezien, weet ik dat het me me houvast gaf in een periode waarin alles leek om te vallen. Het gaf me de ruimte die ik op dat moment nodig had. Ruimte waarin ik mijn brein tot rust kon brengen en mijn hoofd even leeg kon maken. De rust van dat kleine momentje per dag hielp me bij het veranderen van mijn kijk op de situatie. 

Vanaf maart 2021 tot en met december 2021 voelde ik me geroepen om andere mensen, vooral mijn volgers op Instagram, te voorzien van informatie die ik vond (en meerdere keren had gecheckt op bronnen) met betrekking tot Corona. Maar des te meer ik deelde, des te meer ik merkte dat mensen enkel kunnen ontvangen wat ze willen ontvangen. Het werd me tijdens de protesten in de zomer van 2021 ook al duidelijk dat het geen zin had om ernstige leuzen te roepen naar omstanders. Deze mensen zien enkel vanuit het perspectief waarin ze zich bevinden en voelen geen behoefte om vanuit een ander perspectief te kijken. Dus roep jij: “de regering bedondert je!” hoort een mede-wappie waarheid en hoort iemand die gelooft in het beleid een idioot schreeuwen die de weg kwijt is. Zulke dingen roepen, in real life of op instagram, heeft dus helemaal geen zin. Des te meer ik dat ging inzien, des te minder ik de behoefte voelde om informatie te delen op Instagram.

Toen de tijd was ik ook al meer in aanraking gekomen met spiritualiteit. Spiritualiteit bracht me terug naar mijn positieve-zelf. Waar ik voorheen altijd het positieve van een situatie inzag, kon ik tijdens mijn zwaarste periode in 2021 nergens meer het positieve van inzien. Ik zag alleen donker, negativiteit en een toekomst waar ik niet op zat te wachten. Toen ik in aanraking kwam met spiritualiteit voelde ik steeds minder de behoefte om me te richten op de negatieve gebeurtenissen en steeds meer op alles wat nog wel goed ging/was. De leus: “wat je aandacht geeft, groeit”, heb ik toen ter tijd vele malen herhaald in mijn hoofd. Ik besloot minder nieuws- en wappie-pagina’s volgen en steeds meer pagina’s te volgen die content deelde over persoonlijke groei en spiritualiteit. Zo werd ik onbewust steeds meer gevoed met content die me motiveerde het beste uit mijn leven te halen, ongeacht de omstandigheden. In het voorjaar van 2021 schafte ik mijn eerste zelfhulpboek aan, waarna nog vele volgden. 

Gedurende de maanden waarin ik me nog uitsprak had ik me aangesloten bij een groep voor moeders die zich hard maakte voor kinderen gedurende de Corona-tijd. Met deze moeders had ik onwijs fijn contact en ik voelde dat ik helemaal mezelf kon zijn bij hen zonder afgewezen te worden. Met de moeders uit deze groep ging ik naar protesten en bezochten we de feesten in the Quarantaine. Ik voelde me gezien, geliefd en begrepen. En dit terwijl ik helemaal mezelf was. Dit zette mij enorm in mijn kracht. Waar ik me eerder geïntimideerd voelde door andere vrouwen, voelde ik me in deze periode meer dan ooit verbonden met vrouwen. Geen van de vrouwen van deze groep waren (meer) bang om zichzelf te zijn en stonden zonder aarzelen voor het gene wat zij hervallen belangrijkste vonden. Ongeacht wat hun omgeving daarover te zeggen heeft of beschermd te worden door “de kudde”. Ik voelde een diepe bewondering voor hen, maar ook voor mezelf. Ik was voor het eerst in mijn leven oprecht trots op mezelf in plaats van op een rol die ik succesvol had gespeeld. Het voelde alsof ik na jaren lang een zware rugzak dragen, deze eindelijk af kon doen. Hoe cliché het ook mag klinken: ik was thuisgekomen en dan wel te midden van een groep krachtige leeuwinnen. En voelde mezelf net zo krachtig.

Dat gevoel wilde ik niet kwijtraken, ook niet toen ik afstand deed van het meelopen met protesten en me openbaar uitspreken over het Coronabeleid. Ik moest dus een manier vinden om me zo krachtig te blijven voelen als dat ik toen deed.

Des te meer ik me ging verdiepen in zelfontwikkeling, kwam ik ook achter mijn beweegredenen. En zo ook tot de realisatie dat ik niet zoveel verschilde van mensen die wappies belachelijk maakten. Ik had op mijn beurt de mensen belachelijk gemaakt die nog wel in het beleid geloofden - Ik heb zelfs een oud collega uitgemaakt voor schaap omdat ik had verwacht dat hij ook niet zomaar mee zou lopen zonder zelf onderzoek te doen - Ik bagatelliseerde de angst die mensen hadden voor Corona en overschreeuwde hun standpunten, zonder begrip te hebben voor hun gevoel. Dat praatte ik goed door tegen mezelf te zeggen dat ik mensen wilde behoeden en uit liefde handelde. Maar langzaamaan begon in te zien dat ik niet vanuit liefde sprak, maar ook vanuit angst. Angst voor een toekomst zonder onvoorwaardelijke vrijheid. Toen ik tot dat besef kwam besloot ik helemaal te stoppen met het delen van mijn standpunt op Instagram, het overtuigen van mensen en ging ik niet meer in de aanval wanneer iemand een ander standpunt innam dan ik.

Maar feit bleef, ik zag de wereld nog steeds anders dan voorheen: mijn zoon en ik nog steeds niet overal naar binnen, ik voelde niet meer die hevige verbondenheid die ik tijdens de protesten had ervaren en een van mijn meest dierbare vriendinnen uit de groep kwam te overlijden. Alle externe factoren die mijn leven een positieve draai gaven leken weg te vallen. Er zat dus niets anders op dan het geluk uit mezelf te halen.

In de zelfhulpboeken en posts die ik tot dan toe had gelezen, had ik al wel gelezen dat wij mensen tot veel meer in staat zijn dan we denken. Maar had dit nog niet echt in praktijk gebracht. Het had eerder gediend als een soort positieve afleiding, een manier om te dealen met een realiteit waar ik niet blij van werd. Toch besloot ik me meer te gaan verdiepen in onderwerpen als: zelfliefde, schaduwwerk, vrouwelijke- en mannelijke energie, cyclisch leven (met de maan en je eigen cyclus), helende kruiden en vele andere aspecten van spiritualiteit. Hiermee begon weer een heel nieuw hoofdstuk voor mij. Een hoofdstuk waar ik je graag meer over vertel. 

Ik hoop dat je hebt genoten van het lezen van dit blog en er misschien zelfs nog wat uit hebt kunnen halen. Waar ik dit blog wat meer als introductie heb geschreven zal ik mijn volgende blogs meer insteken als informatief. Zoals mijn volgende blog: “Je hebt altijd een keuze”, waarin ik dieper in ga op mijn persoonlijke ontwikkeling en de lessen die, naar mijn idee, het delen waard zijn. Tot de volgende blog!

Liefs,

Valentina Julia