Van vrouw naar mama... van mama naar vrouw

Jeetje alweer een dik half jaar draag ik de titel 'mama' en ik heb het gevoel alsof dit een titel is die me als gegoten zit! Ik kan me nog maar moeilijk voorstellen hoe het was zonder dit manneke. Alhoewel, doordat je steeds maar bezig bent met de verzorging van de kleine man, vergeet je soms jezelf. Vergeet je soms dat je ook iemand bent, iemand met gedachtes, dromen en wensen.

Voordat ik zwanger was, droomde ik al ontzettend van een kindje. Een kindje die volledig afhankelijk van je is, op jou vertrouwd en zich aan je vast klampt. Ik kon me niet voorstellen hoe het echt zou zijn als ik op schoot zat met een nichtje, neefje of ander klein kindje. De lach van die kindjes deden me al stralen maar de lach van je eigen kind! Die is nog onbetaalbaarder dan de allerduurste trouwring of crossmotor ;)

Tijdens de zwangerschap kon ik alleen maar bedenken hoe het echt zou zijn, was ik soms zelfs angstig want zou ik het wel goed doen als mama? zou ik het wel aankunnen? Ga ik geen foute dingen doen waardoor ik zijn ontwikkeling belemmer? Ik werd onzeker, ik ging alles opzoeken zodat ik zo goed mogelijk voorbereid zou zijn. Wanneer zou hij wat 'moeten' kunnen en wanneer en hoe vaak moet hij eten, schone luier etc etc etc etc...

En toen was ik mama! een titel waarvoor je het talent al met je eigen geboorte met de paplepel meekrijgt, het zit diep in je en je kunt er pas bij nadat je je eigen kindje in je armen hebt. Alle informatie die ik gevonden had op internet ging rechtstreeks in de prullenbak, want mijn moedergevoel stond haaks op de info die mensen bedacht hebben.

Eten we zelf elke dag hetzelfde? Slapen we zelf elke dag op dezelfde tijden? Hebben we echt elke dag hetzelfde ritme? We gingen het gewoon lekker op ons eigen ritme doen, lieten hem slapen als hij wilde slapen, gaven hem eten als hij dat aangaf (en ja soms ook meer (soms wat minder) dan wat er op de mooie melkpoeder verpakkingen stond na mijn borstvoedingstijd) Nou wil ik niet volledig gaan zeggen dat dit ervoor gezorgd heeft dat het een tevreden manneke altijd is (Ik besef me ook volledig dat we ontzettend veel mazzel hebben met slaapkop, relaxte en blije Luca) maar denk wel dat het te maken heeft met de tijd dat ik met een goed gevoel het moederschap beleef, me geen zorgen maak als hij anders doet of is dan de gemiddelde cijfertjes, lijntjes en teksten zeggen en boven al ontzettend kan genieten van hem.

Ik vind het heerlijk om met hem te zijn, te knuffelen, gek te doen, te badderen en alle andere leuke dingen te ondernemen die voorbij komen. Waar ik voorheen altijd mn eigen ding kon doen, gaan en staan waar ik kon, probeer ik hem nu 'gewoon' mee te nemen waar ik kan, hem alles te laten zien waar ik van geniet en kijk ik er naar uit hoe hij zich nu verder ontwikkeld. Het geeft me echt voldoening bij hem te zijn en met hem te zijn. Ik zie het al voor me hoe hij straks achter Jurrien aan rent op z'n goudgele klompjes en in zijn overalletje, druk in de weer met houten plankjes of geitjes voeren of straks zn eerste keren gaat gas geven op een kleine crossmotor.

Genieten van het moederschap en zo'n burgerlijk leven neemt niet weg dat ik het fijn vind om ook aan het werk te zijn, dat waren we bijna nog vergeten, ik ben 'gewoon' vier dagen in de week aan het werk. In het begin vond ik deze combi heel erg lastig, voelde ik me schuldig als ik hem weer eens weg bracht naar mijn schoonouders of gastouder (die doen het fantastisch , echt!) vond ik het verschrikkelijk als ik hem na een lange dag werken (s'ochtends 7 tot s'avonds 7 op pad zijn komt vaker voor dan dat wij in de zon kunnen liggen zonnen ;)) alleen maar heerlijk slapend in z'n bedje kon zien. En nog steeds zijn die hele lange dagen niet mijn hobby maar het schuldgevoel heeft plaats gemaakt voor een gedachte dat ik op deze manier (samen met mijn vriend, laten we deze geweldige papa in het verhaal niet volledig vergeten) hem een goede toekomst kan geven maar ook onszelf.

Ik weet het, geld maakt niet gelukkig (mijn kleine en grote vent wel!) maar het maakt de dingen in het leven wel makkelijker ;) Want met een lege portemonnee word het wel heel lastig om af en toe een paar vriendinnen bij elkaar te rapen voor een gezellige dag of avond, om even weer een vrouw te zijn en niet continue te hoeven denken aan schone luiers, melkflesjes en kwijlkusjes (die zijn uiteindelijke de besten, geloof me)

Liefs,

Bianca