Van verdriet tot aan de beslissing tot blijven in het ziekenhuis.

Zondag 21 november, voor de meeste van ons een gewone zondagse dag waarvan het leven heel erg normaal is. Bij ons de dag dat we hebben besloten om naar het ziekenhuis te gaan om de bevalling in te leiden van onze lieve kleine sterrenkindje Isabella.

Ik had deze ochtend nog steeds het band gevoel in mijn boven buik waarvan ik wist het het evt de mogelijk gedachte zwangerschapsvergiftiging was. (die donderdag had ik hoge bloeddruk, toen nog niet genoeg eiwit in de urine, en een strak gevoel om mijn bovenbuik.). Ik was die zondag nog steeds niet heel erg lekker en wist natuurlijk dat er een baby in mijn buik zat die was overleden.

We zouden officieel op de maandag ochtend naar het ziekenhuis gaan om de bevalling te gaan inleiden. Doordat ik niet zo lekker was hebben wij zondag de geboorte zorg gebeld om te vertellen dat ik nog steeds die symptomen had zoals de hoge bloeddruk en het strakke gevoel. We konden natuurlijk langs komen om te kijken hoe het met mijn ging.

Toen we daar aan kwamen in het ziekenhuis was toevallig ook de dokter van die donderdagavond die ons geholpen had, (super aardige vrouw die ook een echt mensen mens is.) Toen ze ons aan zag komen had ze meteen door dat wij het waren die die donderdagavond als laatste weg gingen van de poli. Ze was in tranen dat we dit moesten meemaken en dat ze verbaasd was dat het gebeurt was. Isabella had tenslotte een hele goede en mooie hartslag die donderdagavond.

Toen we alles hadden besproken gingen wij de reguliere testjes doen om te kijken hoe het ging met mijn gezondheid. Nog steeds een iets hogere bloeddruk dan normaal en het strakke gevoel, ook moest ik weer even plassen om mijn urine te laten controleren op de eiwitten(deze dag waren ze verhoogd en zou ik dus in een normale zwangerschap mijn urine moeten sparen om te kijken wat de eiwitten doen. Mijn vriend en ik hadden in de auto al besloten dat we het eigenlijk goed zo vonden en dat we niet meer om 5 uur s middags naar huis wilde maar wilde blijven om de bevalling in te leiden.

Nadat we het hadden uitgelegd dat we wilden blijven omdat we het wel goed vonden, zei ze eigenlijk meteen "ik snap het maar ik kan niks beloven en er moet natuurlijk wel een plekje zijn".  Even later kwam ze terug met het nieuws dat we mochten blijven omdat het personeel een plekje voor ons gemaakt had.

Nadat we waren geïnstalleerd op onze kamer hebben we nog een warme maaltijd gekregen om toch wat te eten, niet dat je veel honger hebt in deze situatie maar toch. We hebben die avond veel bezoek gehad van artsen en verpleegkundige. Onze gynaecoloog kwam nog voor een echo omdat ik dat graag wilde, ''nog een laatste echo om te kijken hoe ze ligt en om de blijvende herinnering ervan te hebben.'' tenslotte wordt deze zwangerschap een herinnering  met een naar einde,waarvan de moeder achterblijft met lege handen.

Alle artsen en verpleegkundige die langs kwamen namen met ons een protocol door. Hoe wil je bevallen, wil je pijn bestrijding. Al die vragen die je normaal invult op het geboorte plan moet je dan opnieuw gaan invullen. Mijn wensen die ik had vervielen allemaal. Van bevallen als mooie gebeurtenis tot aan zo min mogelijk pijnbestrijding. Die wensen zijn zo poef ineens weg.

Nu had ik de wens om zo pijnloos mogelijk te kunnen bevallen, dus de ruggenprik mocht van mijn gezet worden. Waarom zou ik pijn lijden voor iets wat mijn zo meteen niet gelukkig kan maken. Wel wilde ik graag zoveel mogelijk foto's van de bevalling en evt daarna.

We hadden onze ouders nog gebeld dat we mochten blijven. mijn ouders zijn nog de laatste spulletjes komen brengen zoals een oplader van de telefoons, nog een lekkere snack, ons eigen kussen van het bed,mijn boekje met pen. Toen mijn ouders die kwamen brengen hadden ze er ook nog een briefje bij gedaan met een paar lieve woorden, ook kregen wij hier een lichtgevend nijntje bij die over ons tot aan de geboorte zou waken en daarna over Isabella.

Ze hebben rond 9 uur het ballonnetje geplaatst die voor de eerste paar centimeters ontsluiting zou zorgen. Dit is best wel een gek gevoel maar niet vervelend of pijnlijk.(wat voor een ander misschien weer anders is). Dit heeft het vrouwtje nog gedaan die wij smiddags op de poli tegen kwamen.

In mijn volgde verhaaltje ga ik in over mijn bevalling hoe die is verlopen.