Van student naar alleenstaande moeder (deel 3)

Een kind krijgen is niet zomaar iets. Zelfs wanneer je het tot in de puntjes plant en alles gaat volgens het boekje, kom je nog steeds in een wereld vol verrassingen terecht. Stress, slapeloze nachten, vele piekermomenten en vreemde nieuwe angsten zijn dan ineens een niet zo welkome afwisseling op je roze wolk.

Maar een kind alleen krijgen en opvoeden, is misschien nog een tikje stressvoller. Ik was student journalistiek, Arabisch en Conflict Studies en woonde al een paar jaar in Palestina, toen ik erachter kwam dat ik al ruim 4 maanden zwanger was van mijn Palestijnse vriend. In een klap was ik niet alleen mijn vriend kwijt, maar ook mijn leven in het Midden-Oosten, mijn studententijd, mijn vrijheid en mijn carrière. In die korte tijd transformeerde ik van ambitieuze studente naar alleenstaande moeder. Ik studeerde een maand voor de geboorte van mijn zoon af en toen zat ik nergens meer aan vast. Ik had letterlijk niets meer, behalve uiteraard, mijn kind.

Sinds de geboorte van mijn zoon heb ik nooit meer tijd gehad om stil te staan bij wat me is overkomen. Mijn hele leven draaide om mijn baby. Ik heb nooit ook maar één seconde spijt gehad van mijn keuze om dit kind geboren te laten worden. Terwijl andere bevriende moeders klaagden hoe zwaar ze het moederschap vonden, deed ik alles met een lach en genoot van ieder moment met mijn baby. Ik mocht niet zeuren. Hij was immers alles dat ik had. Daarnaast heb ik altijd een groot schuldgevoel gehad tegenover mijn kind, omdat ik tijdens mijn zwangerschap vooral veel stress en verdriet heb gekend. Ik had het gevoel dat hij misschien zou voelen dat hij niet helemaal gewenst was. Alleen, hij was wel gewenst. Ik wilde niets liever dan mijn kind in mijn armen houden vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik zwanger was. Toch heb ik geen moment kunnen genieten van mijn zwangerschap omdat mijn leven letterlijk op zijn kop stond. Vanaf de geboorte van mijn zoontje, heb ik dan ook mezelf compleet aan hem gegeven. Mijn verdriet stopte ik ergens ver weg, waar ik er niet meer bij kon komen. Mijn tijd in Palestina, die zo abrupt afgelopen was, en alle heftige momenten die ik daar heb meegemaakt, begroef ik samen met dit verdriet.

Het is meer dan logisch dat al deze gedachten, gebeurtenissen, belevenissen, stress, verdriet en pijn er op een dag uit zouden komen. En precies 2 jaar nadat ik terugkwam uit het Midden-Oosten, gebeurde dat dan ook. Het begon met nachtmerries over de oorlog tussen Israël en Palestina. Ik herbeleefde ’s nachts de momenten waar de bommen op Gaza vielen. Ik herbeleefde de stervende jongen in mijn armen, die vlak ervoor werd neergeschoten door een Israëlische soldaat. Dezelfde soldaat die mij seconden daarna in mijn rug schoot. Ik herbeleefde mijn dagenlange detenties in een Israëlische gevangenis. De urenlange verhoren, de vernederingen, de doorgeladen wapens tegen mijn voorhoofd. De checkpoints, waar je als vee tegen elkaar aangedrukt stond, totdat je eindelijk (als je geluk had) aan de andere kant van de stad kon komen. De fouilleersessies, die je werkelijk overal waar je ook heen ging kreeg. De winkels die minimaal een dag per week urenlang sloten, omdat er wéér een Palestijnse tiener was vermoord. De weeïge angst in je onderbuik die je constant voelde, omdat je wist dat er een moment kwam dat je de volgende dode persoonlijk zou kennen. En dan heb ik het nog niet eens over de talloze dromen die ik kreeg over de vader van mijn kind. Hoe ik alle mogelijke scenario’s in mijn dromen zag. In mijn dromen praatten we nog met elkaar. Legde ik hem keer op keer uit hoe machteloos ik me voelde. In mijn dromen nam hij mij en zijn zoon in de armen en zei hij dat hij ons nooit meer in de steek zou laten. De tranen die in mijn ogen sprongen wanneer ik besefte dat dit maar een droom was.

Opeens leek de muur die ik al die tijd om mij heen had gebouwd, te zijn afgebroken. De tranen kwamen al wanneer iemand aan me vroeg hoe het nou eigenlijk met mij ging. Elke emotie leek ineens te veel. Alleen wanneer mijn zoon bij mij was, werd ik weer even sterk. Maar zodra ik hem naar de kinderopvang bracht en naar mijn cursus ging, werd ik weer breekbaar en getraumatiseerd.

Ik zocht hulp en werd al snel doorverwezen naar een traumatherapeut die een Posttraumatische Stress-Stoornis (PTSS) bij me constateerde. Ik vertelde en vertelde en het luchtte op. Over een paar weken begin ik met EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing). Alle gebeurtenissen zullen opnieuw herbeleefd worden, zodat ik ze daarna een plek kan geven. Ik heb er uiteraard geen zin in, maar ik weet ook dat het zo niet langer kan. Mijn zoontje verdient een moeder zonder trauma.

Op de laatste dag van de cursus die ik via de gemeente volgde, werden me twee banen aangeboden. Ik heb ze allebei aangenomen en werk op het moment 32 uur per week. Mijn leven begint eindelijk een beetje vorm te krijgen in Amsterdam. Toch ben ik nog lang niet waar ik zou willen zijn. Ik ben altijd bang geweest dat ik een ‘standaard’ leven zou krijgen. Een huis, een man, een kind, een vaste baan, een vaste woonplaats. Nu heb ik deels een standaard leven. Maar dan zonder man. En je zou denken dat dit eigenlijk best wel bij me past. Echt goed met relaties ben ik nooit geweest. Maar oh, wat mis ik de vader van mijn kind. En nu ik weet dat ik die droom kan laten varen, begint het toch weer aan me te knagen. Dit is niet helemaal het leven dat ik wil. De droom om correspondent in het Midden-Oosten te worden is voor nu even vervlogen. Daar kan ik ook mee leven, want mijn kind is het aller belangrijkst. En als moeder sta je toch altijd op de tweede plaats. Maar toch weet ik dat ik op een dag het pad van het onbekende en avontuurlijke weer opzoek. In welke vorm deze zich aandient, dat weet ik nog niet. Maar dat deze mogelijkheid er nog is, dat weet ik zeker.

Wordt vervolgd…