9 jaar geleden
Van student naar alleenstaande moeder
Hoe mijn Midden-Oostenavontuur anders afliep dan ik ooit had gedacht.
In mijn vorige blogs schreef ik hoe ik als journalist in Palestina perongeluk zwanger raakte van mijn (Palestijnse) vriend. Hij liet me weten niets met ons te maken te willen hebben. Of eigenlijk, hij kon het niet. Zijn cultuur, eer, status, familie. Een ongetrouwde man of vrouw mag in Palestina geen kind krijgen. Dat is een grote zonde. Dat je ook geen seks voor het huwelijk mag hebben, vond hij blijkbaar niet belangrijk genoeg...
Ik beviel van mijn zoontje in Nederland. Mijn ex had ik voor het laatst gesproken toen ik 21 weken zwanger was. Drie dagen na de geboorte van mijn zoon, stuurde ik hem een foto van ons kind en vertelde hem dat hij geboren was en dat hij gezond was. En zijn naam uiteraard.
Zijn reactie was mat. Zo kwaad als hij was toen ik hem inlichtte over de zwangerschap, zo gevoelloos reageerde hij nu. Hij zei alleen maar: "Ik wil het niet weten. Het kan niet." En toen nog iets in de trant van "doe maar alsof ik dood ben". Ondanks dat ik natuurlijk al wist dat hij niet zomaar zou bijdraaien, is dit toch waar je op hoopt, als je net een kind hebt gekregen. Ik wist diep van binnen wel dat ook de geboorte niets aan zijn uitzichtloze situatie zou veranderen. Maar een foto zien van je eigen kind. Dat doet toch iets met je?
Ik las zijn antwoord op mijn telefoon en in mijn andere arm hield ik mijn pasgeboren kind vast. Dit is de enige keer tijdens mijn kraamtijd dat ik echt heb gehuild. Het deed zoveel pijn. Ik wilde dat hij net zoveel van mijn kind zou houden als ik deed. Ik wilde dat hij hem zou zien. Maar hij heeft het weggestopt en is er gewoon voor weggelopen. Dat is ook niet al te moeilijk, aangezien hij aan de andere kant van de wereld woont. Ik kon niets anders doen dan zijn keuze respecteren en verder gaan met mijn nieuwe leven.
De dag erna heb ik mijn verdriet weggestopt en besloot ik voor mezelf om alles wat ik in me had, alle liefde aan mijn zoon te geven. Hij had immers alleen maar mij.
De eerste maanden heb ik mezelf overgegeven aan het moederschap. Mijn zoontje bleek vanaf de eerste minuut al te voelen dat hij alleen mij had. Hij klampte zich constant aan me vast. Hij wilde geen seconde alleen gelaten worden. De eerste vijf maanden heb ik met hem in mijn armen geslapen. En ik vond het allemaal best. Ook ik kon inmiddels niet meer zonder mijn zoontje. Alsof hij er altijd al was geweest.
Ik woonde tijdelijk in bij mijn moeder. Waar ik moest gaan wonen, was voor mij nog een raadsel. Ik had me nergens ingeschreven. Het was immers mijn plan om nog jaren in het Midden-Oosten te blijven. Over mijn toekomst in Nederland had ik nog helemaal niet nagedacht. Dat ik ineens zwanger zou worden, was ook nooit in me opgekomen. Ik was voorbereid op allerlei scenario's. Maar die speelden zich vrijwel allemaal in het buitenland af. En in geen van die scenario's was ik een alleenstaande moeder.
Een maand of twee na de geboorte, schreef ik me bij verschillende woningcorporaties in. Het liefst wilde ik naar Amsterdam. Daar woonden mijn zusjes en ik wist eigenlijk geen enkele andere stad waar ik zou willen wonen. De stad waar ik journalistiek studeerde had nooit als mijn thuis gevoeld en nadat ik voor jaren naar Palestina vertrok, had ik er ook ineens veel minder te zoeken.
Amsterdam is niet de meest simpele stad om een woning te vinden. Voor een sociale huurwoning moet je soms wel 12 tot 15 jaar ingeschreven staan. Ik reageerde op talloze woningen. Uiteraard tevergeefs. Particuliere woningen waren te duur. Ik had immers nog geen werk. En om werk in Amsterdam te vinden, moest ik daar wel eerst wonen. Ik besefte al snel dat ik me in een onmogelijke situatie bevond. Wel ontdekte ik dat ik via de woningcorporatie op "lotingwoningen" kon reageren. Er reageerden meestal wel 2000 mensen op, maar ik reageerde op zoveel mogelijk woningen.
Drie weken na die ontdekking werd ik gebeld. Ik was ingeloot en mocht met 15 andere mensen naar de woning komen kijken. Ik kon het niet geloven! De woning was perfect. Ruim, heel veel licht, twee slaapkamers. Maar ik stond op nummer 8. De andere 7 voor mij zouden de woning moeten afslaan voordat ik in aanmerking kwam. Ik vermoedde dus dat dit het moment was waarbij ik het dichtst bij een woning in Amsterdam zou komen. Ik hoorde weken niets meer. Ik vermoedde dat de woning was verhuurd.
Een week of drie later werd ik ineens gebeld. Of ik de woning alsnog wilde hebben. Met de andere mensen voor me ging het niet door. Waaaaat?!!! Ik kneep mezelf om te voelen of ik niet droomde. Dit kon niet waar zijn?! Ik had binnen een paar maanden een woning in Amsterdam aan de haak geslagen. Met een loting! Dit moest het lot zijn.
En zo vertrok ik met mijn jonge baby naar de grote stad waar een nieuw leven op me wachtte.
Wordt vervolgd...
esther1986
Gefeliciteerd wat goed zeg! Dit is echt hrt lot geweest. Zo woonde ik nog thuis en had al 8 jaar een relatie. We wilde graag een kindje en waren al opzoek naar een huisje, hoorde veel verhalen dat het wel een tijd kon duren voor ik zwanger werd ik ging er van uit 2 jaar. Ik stopte met de pil en bam zwanger helaas kreeg ik al heel snel een miskraam:'( maar gelijk weer zwanger♥maar oeps ik woonde nog thuis. Me ouders verteld dat het een ongeluk was :'( nu weten ze wel beter) was bang voor hun reactie. Maar goed ik had een vaste baan in de kinderopvang! Een jaar daar voor werd ik ziek en had een burn out nog herstelende en bezich met mijn reintergratie :'( hun waren er apsolut niet blij mee, want ze wilde mij er uit werken! Maar ik had een flatje op het oog yess dacht ik mooi prijs wouw 3 slaap kamers, mijn vriend heeft geen stabirl inkomen, dus moest het alleen komen. Alleen had mijn werkgever bedacht om voor mij een ontslag vergunning aan te vragen onder het mom bedrijf ecomonische redenen (Maar ik wist wel beter) Dag kans, dag geluk dacht ik. En voor het koop huis was nog een kaniedaad! Er stond op mijn werkgevers verklaring dat ik eerdaags geen werk meer zou hebben, ja en dat ik zwanger was en dus ontslag bescherming had, maakte mijn werkgeefster niks uit, alles im mij dwars te zitten. De andere kanidaten was het niet geworden. Ik mocht het kopen yess maar oeps wie gaat mij die hypotheek verstrekkken. Wouw aegon durfte het aan ik kon me geluk niet op! Dit was voor bestemd on danks alle stress. Ik geloof in het lot
Anoniem
Juist!! Respect
EvaReham
Wat heftig van je vader. Nee, dan begrijp ik dat je liever een fijne stiefvader hebt, dan een biologische vader waar je niets aan hebt. Ik weet niet wat de toekomst mij gaat brengen, maar ik neem geen genoegen meer met mannen die er maar half voor me zijn. Als er een man bij komt, moet hij ook tegen de perfectie aanzitten! :)
Anoniem
Mijn moeder heeft een soortgelijke situatie meegemaakt. Alleen was zij getrouwd met een man die haar sloeg, uitschold, ging gokken met haar geld en gewoon nutteloos was. Zij heeft ervoor gekozen om alleen voor ons te zorgen en van hem te scheiden. Na de scheiding wou hij ook niks van ons weten. Me moeder is daarna hertrouwd en ik kan je zeggen dat was een zegen van god. Mijn stiefvader is de meeste liefdevolle man die ik ooit heb gekent. Ik hou het meest van hem en k zal hem altijd dankbaar blijven voor alles wat hij met mij en me zus heeft gedaan. Ik ben nu 27 en me zus 30 beide afgestudeerd aan de VU Rechtsgeleerdheid. Ik denk dat jouw baby meer baat heeft bij het feit dat ze vader ver uit ze buurt blijft. Want het kan anders lopen en je kind kan traumas eraan overhouden. Me zus heeft dat meegemaakt omdat zij veel heeft gezien in die tijd. Jij bent een sterke dame en je zal je kind de beste opvoeding geven die er maar is. Dat weet ik zeker. Succes meid. Je kan het! Ooit zal je kind je heeel dankbaar zijn voor wat jij allemaal mee hebt gemaakt en dat jij het alleen hebt moeten doen.