Van stay at home mom naar working mom

Tijdens mijn tweede zwangerschap liep mijn contract af, helaas was dit mijn derde contract en ik wist dat er geen vast contract niet in zit. Aan de ene kant heerlijk, want ik kon rustig van mijn kinderen genieten. Aan de andere kant miste wij wel een inkomen. Natuurlijk heb je wel de ww uitkering, maar dat is toch anders. Ondanks dat ik het heerlijk vind om bij mijn kinderen te zijn, heb ik geen vier jarige studie voor niets gedaan. En daarnaast is het eigenlijk stiekem ook heerlijk om de deur uit te kunnen gaan en geen babypraat, maar volwassenenpraat. Ja, moeders dit mag je prima vinden! 

Het is misschien heel dubbel wat ik nu ga zeggen, maar het verlengen van het zwangerschapsverlof zou ik niet onzinnig vinden. Ik heb nu eerste 7 maanden van mijn zoontje thuis gezeten en bijna dagelijks met hem en mijn dochter doorgebracht. Het zorgt er wel voor dat je veel van de ontwikkeling van je kindje ziet en dat vind ik zelf er prettig. 

Na een lagere tijd te hebben gesolliciteerd, want probeer maar eens iets in de zorg te vinden (overigens geldt dit niet alleen in zorg) en volgens werkgevers weinig werkervaring te hebben. Persoonlijk vond ik dit een beetje bijzonder, aangezien ik toch 7 jaar werkervaring heb. Je hebt blijkbaar pas werkervaring vanaf 10 jaar. Maar goed, eindelijk heb ik toch een werkgever zo ver gekregen om mij aan te nemen;)! 

Afgelopen week ben ik begonnen met de eerste afspraken. En heel eerlijk vond ik het heerlijk om weer bezig te zijn met mijn werk. Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend veel van mijn kinderen. Maar soms is het ook lekker om met iets anders bezig te kunnen zijn. De aankomende weken zal ik alleen maar meer van huis zijn en wanneer ik daar aan denk, krijg ik toch een dubbel gevoel. Al die tijd ben ik constant bij mijn kinderen geweest en ineens ga ik bijna elke dag de deur uit. Of breng ik ze naar de gastouder. Waarom zijn die momenten soms zo lastig!? Je wilt graag werken, ik heb niet voor niets een studie gevolgd, en toch vind ik het soms ook vervelend dat ik dan van huis ben. 

Een beetje het gevoel van het nooit goed kunnen doen. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen zien dat werken erbij hoort, maar als ik lees in onderzoeken dat veel ouders niet veel zien van de eerste levensjaren van hun kind, vind ik dit ook weer vervelend. Vervelend, omdat ik niet die ouder wil zijn. Ondanks dat ik ook weet dat het soms niet anders is. 

Het blijft, vind ik, ook vanuit de regering een tegenstrijdig bericht. Eigenlijk willen ze dat iedereen gaat werken, maar door de kinderopvang best prijzig te maken, wordt dit ook bemoeilijkt. Soms zo prijzig, dat het voordeliger is om als ouder thuis te blijven. Hoe zien jullie dit? En hoe lossen jullie dit op? Mijn man en ik hebben beide oma's die nog werken. 

Maar goed, de aankomende weken zal ik dus weer als working mom aan de slag gaan en ik ben erg benieuwd hoe ik dit daadwerkelijk ga ervaren. En of het dubbele gevoel weg gaat of minder wordt. Daarnaast zal het zeker een zoeken van een nieuw balans worden!