Van sprookjes huwelijk tot nachtmerrie

Daar is hij dan. De blog over ons huwelijksavontuur.

Het is inmiddels een jaar geleden dat Ahmed en ik in het huwelijksbootje stapten. In september 2018 gingen Renee en ik voor drie weken naar Egypte. In deze drie weken zouden Ahmed en ik elkaar officieel het ja-woord geven.

Na 3 dagen door te hebben gebracht in Sharm el Sheikh stapten wij het vliegtuig in richting Cairo. Weken van te voren heb ik mijzelf voorbereid. Alles moest namelijk in één keer goed gaan omdat we niet heel veel tijd hadden. En dus maakte ik een draaiboek met alle stappen, adressen en eventuele telefoonnummers. Ik belde non-stop en mijn toetsenbord is versleten van het vele zoeken naar online informatie. Ook had ik in Nederland al het enige papierwerk verzameld en laten legaliseren. Ik was dus goed voorbereid dacht ik.

Toen we in Cairo aankwamen huurden wij een auto en gingen we naar ons appartement dat we via Airbnb hadden geboekt. We hadden niet veel keuze wat betreft appartementen, dit komt omdat we nog niet officieel getrouwd waren en dus eigenlijk niet samen in dezelfde ruimte mochten verblijven. Sommige huurders accepteren geen orfi huwelijk en zo werd het aanbod dus altijd schaars. Niemand wilt namelijk problemen met de politie. Ons appartement zat in een eng plaatsje dichtbij de piramides. Het was er oud en vervallen en we moesten met al onze koffers naar de derde verdieping. Met een peuter, kinderwagen en onwijs veel koffers was dit geen ideale situatie. Het uitzicht op de piramides maakte het dan wel weer goed. Het was heerlijk om vanaf de bank zo naar de piramides te kijken.

Klaar om dit avontuur aan te gaan, stond s ’avonds onze eerste rit gepland. Een autorit van drie uur richting Alexandria. We moesten hier namelijk de papieren van Ahmed gaan ophalen. We vertrokken dus laat in de avond richting het huis van mijn schoonmoeder en hebben daar toen ook de nacht doorgebracht. 'S ochtends moesten wij vroeg ons bed uit om de papieren te gaan regelen. We rijden nog geen 100 meter bij het huis vandaan als we ineens een klap horen. Wat denk je? Zijn we ineens de achterkant van onze auto kwijt… RAMP!! Mijn schoonmoeder en Ahmed hebben toen midden op de weg de achterkant door de ramen gestoken en zo zijn wij dus verder gereden richting het centrum van Alexandria. Toen we daar aankwamen hebben we de achterkant even bij mijn schoonzus haar appartement neer gegooid en Renee en ik zijn daarna met mijn schoonzussen gaan ontbijten. Ahmed ging ondertussen alleen op pad om zijn papieren te regelen.

Ruim twee uur later kwam hij terug. Hij moest een uur wachten tot zijn papieren klaar waren en dus moesten wij vlug vlug onze gezondheidsverklaring laten maken. Dit mini dokterspraktijkje leek werkelijk waar uit een horror film te komen! Ik zag al voor me hoe ze daar bloed af gingen nemen en je ineens je hele arm kwijt zou zijn ofzo… Maar goed, dit moest gebeuren. Ik moest al een hele poos plassen en besloot daar dus maar een wc op te zoeken. Maar de wc bleek hier een gat in de vloer te zijn. Het was er zo ranzig en ik ben dus echt die wc uitgerend. Ik plaste nog liever mijn broek vol dan dat ik daar boven zo een vies gat moest gaan staan. Hoe kon dit in een dokterspraktijk? Waar is de hygiene?

Na de doktersverklaring konden we weer de auto in om het andere papier op te halen. Waar vervolgens weer een stempel op moest... Dus ook daar konden we weer snel heen crossen. (Bedenk ook even dat tussen elke locatie zo ruim een uur tot twee uur rijden zit!)

De dag zat er bijna op en na een korte pauze besloten wij nog even mijn schoonzus gedag te zeggen. Hier hebben Renee en ik uiteindelijk nog heel de avond gezeten. Want ja, die achterkant van de auto moest er nog worden opgezet natuurlijk. Dat duurde helaas weer iets langer dan we hadden gehoopt. We vertrokken dus weer super laat richting Cairo. Weer 3 uur in die auto, als het dit keer niet langer was!

Nadat we een paar uur hadden geslapen moesten we weer vroeg ons bed uit. CRY CRY CRY. Ja het was echt vreselijk! Even stempels verzamelen. Locatie 1 was bijna 3 uur rijden en toen we er eenmaal aankwamen bleken we die stempel niet eens meer nodig te hebben. SERIEUSSS? Dus voor niks een paar krassen op de auto rijker en dan nog niet over ons gevloek te beginnen.

Uiteindelijk naar locatie 2. Ook daar moesten we niet zijn, nee even iets verderop daar zit een ander kantoor van hun. Ga daar maar naartoe, daar kunnen ze jullie verder helpen. Na een lange speurtocht hadden we het gevonden. Eindelijk zaten we goed. Toch? Niet dus... Weer ergens anders heen voor een andere stempel, terugkomen en dan konden ze het legaliseren. Maar we kregen wel de mededeling dat ze bijna dicht gingen dus dat we moesten opschieten. Nou daar gingen we hoor, als Max Verstappen door de drukke straten van Cairo. Vlug en stempel en weer terug. Bezweet en wel, maar gelukkig op tijd. Ahmed kon het eindelijk laten legaliseren.

Ondertussen zaten Renee en ik in de auto, Renee lekker spelen, airco aan en wachten. Ik bedacht me ineens om online vast een afspraak te gaan maken voor de dag daarna bij de Nederlandse ambassade voor de verklaring voor ongehuwden. Dus ik via de website proberen een afspraak te maken, GEEN PLEK TOT 26 OKTOBER. PARDON? Schiet mij maar lek hoor. Ik bellen, arabische man aan de lijn, werd ik niet dus niet echt wijzer van. Nog een keer bellen maar dit keer voor spoed. Ja bingo, een Nederlandse mevrouw. Ik legde ons verhaal uit en ze begreep mijn probleem volkomen. Maar na mijn gezwam van 10 minuten vertelde ze mij dat ze niks voor me kon betekenen. Wel kon ze mij een email adres geven, misschien dat ik via daar geholpen kon worden.

Ik dus snel in de auto nog een mail gestuurd. Op hoop van zegen!

Inmiddels kwam Ahmed terug bij de auto. “Ik kan hier de papieren niet laten vertalen dus we moeten even opzoek naar een ander”. Ehm, ja, nu mocht ik hem het slechte nieuws gaan vertellen. Net nadat ik zijn land vervloekt had, geen goed woord erover kwijt kon en hem met heel Cairo en Alexandria ruzie had laten maken. Gelukkig reageerde hij kalm en zou hij wel een oplossing zoeken.

Uiteindelijk heeft Ahmed dit ook voor elkaar gekregen. Op 2 oktober konden we terecht. We hebben 1 oktober dus een rustig dagje gehad. De papieren hadden we naar een vertaalbureau gebracht en wij zouden lekker een dagje naar de Giza Zoo gaan. Hartverscheurend hoe deze beesten hier leven. Renee vond het geweldig want die snapt dat natuurlijk niet en omdat ik voor haar een leuke dag wilde heb ik mijn eigen er maar even over heen geprobeerd te zetten. Na de dierentuin konden we direct onze papieren weer op gaan halen bij het vertaal bureau.

Ben je er klaar voor? We willen weg rijden bij het vertaalbureau als er ineens enorm veel rook onder de motorkap vandaan komt. Kokende motor, gelukkig geen ramp. Even laten afkoelen en gewoon weer door. Uiteindelijk toch nog een keer moeten stoppen want die motor was echt veel te heet en daarmee rijden kon echt niet. Alleen koelde de motor niet meer af en na water erin te hebben gegooid en alle ANWB TIPS koelde dat kreng nog niet af. Misschien had het gewoon wat meer tijd nodig, dus besloten we er het beste van te maken en maar wat te gaan eten bij het restaurant op de hoek. We wilden onze dag namelijk niet laten bederven! Ahmed belde ondertussen iemand die naar onze auto zo komen kijken zodat we na het eten hopelijk onze weg konden vervolgen. Het eten was echt heerlijk. Tot we na het eten weer bij de auto kwamen, toen had ik een maagzweer. Ik begon te lachen, een paar tranen, maar het lachen was gemeend. We hadden een wielklem. 

Dat betekende dat je een agent moet gaan zoeken in die drukke straat, betalen en dan wachten tot ze dat ding er een keer af willen gaan halen. Uiteindelijk konden we wel onze weg vervolgen na een klein straatje waar iemand naar onze auto zou kijken. Die kon er alleen niks aan doen, dus moesten we het verhuur bedrijf maar bellen. Ze zouden iemand sturen misschien dat hij er wat aan kon doen. Na echt uren te hebben gewacht kwam er dan eindelijk iemand. Mijn kind stond ondertussen in een klein schoenzaakje alle schoenen uit de rekken te trekken. We zaten met een tafel midden op straat en het was er zo zo vreselijk saai! Helaas kon ook deze man weer niks aan die auto doen. Hij was kapot. Hij ging bellen dat er een nieuwe auto moest komen maar dit kon wel even duren. Ik pakte Renee op en ben met haar in die kapotte auto gaan slapen. Ik was er klaar mee. Om 2 uur was de nieuwe auto er en konden we eindelijk naar huis toe. We stonden om 17:00 met een kokende motor en om 04:00 waren we eindelijk thuis. Om vervolgens weer om 09:00 bij die ambassade te moeten zijn.

Moe, vies en gehaast om 7 uur weer de auto in. Klote ambassade nergens te vinden. Ik schreeuwen in die auto want het ging me niet gebeuren dat we straks niet op tijd waren. Ik was zo gestrest dat ik op alles en iedereen heb gescholden. Uiteindelijk hebben we die ambassade bereikt. Iets na 9 maar gelukkig lieten ze ons binnen. Hier moesten we nog behoorlijk lang wachten, maar het werd in behandeling genomen. 2 dagen wachten en dan konden we de papieren weer ophalen. We besloten een ontbijtje te nemen. Eindelijk een normale tosti en capuccino. Maar we mochten toen weer rennen om een tweede wielklem te voorkomen. Gelukkig bespaarde de agent ons dit keer, maar we moesten wel direct weg!

Na ons ontbijt reden we naar mogamma voor een residentie stempel. Vies gebouw, veel trappen, erg druk en werkelijk geen idee waar we moesten zijn. Ahmed rende het hele gebouw door en ik probeerde met Renee in de wagen daar achter aan te rennen. Ik weet niet hoeveel mensen ik geraakt heb, waarschijnlijk heel wat! We werden van het kastje naar de muur geslingerd daarbinnen. Uiteindelijk bleken we gewoon buiten bij een klein loket te moeten wezen en daar was nauwelijks iemand te bekennen. Maar de stempel en ook direct de pasfoto’s waren binnen. Ook dit konden we weer afstrepen.

In de parkeergarage kregen we nog ruzie met de parkeerwachters. We stonden weer “fout” geparkeerd en ze wilden dus weer extra geld zien. Nou dikke snikkel voor ze, ik ben misschien blond maar geen geldkraan. Na een flinke woorden wisseling zijn we de auto ingestapt en weg gereden zonder ze ook maar een cent te betalen. Doeeeeeeiii!!

We kwamen om een mooie tijd thuis, 15:00 uur. We gingen douchen en lekker slapen. S’avonds gingen we lekker eten en nog even bij een cafe wat drinken. Prachtig uitzicht op de piramides en rust. De dag daarna hadden we niks op de planning dus we konden ontspannen.

De dag erop sliepen we uit. Heerlijk na het park om te wandelen, eten en te genieten. Het park vinden was nogal een opgave maar dat terzijde. (duurde 3 uur, reden 100 rondjes, hebben begraafplaatsen gezien en namen 20 keer een verkeerde afslag) Ook nog wat schade, maar dat hoort er natuurlijk bij. 'S avonds bleven we thuis. Renee ging vroeg naar bed en wij keken nog wat tv. De volgende dag zou onze grote dag zijn!

Ik was vroeg uit de veren. Gewassen, opgemaakt, aangekleed en goed voorbereid. Ik had er zoveel zin in. Vandaag zou ik mijn grote liefde trouwen. We reden vroeg weg richting de ambassade om ons laatste papier op te gaan halen. Snel laten legaliseren en om half 10 vertrokken we naar het ministerie. Mijn moeder vroeg nog of er nog iets mis kon gaan. Nee mam! Er kan nu echt niks meer mis gaan hoor!

Half 11 staan wij bij het ministerie. We lopen de trap op met een grote glimlach. Ahmed praat wat in het Arabische en loopt vervolgens de trap af richting de auto. Ik vroeg hem of we weer eens verkeerd stonden. Dit hadden we namelijk iedere keer als we ergens moesten wezen, dus dit zou me niks verbazen. Het duurde even voordat hij antwoorden. “Het systeem ligt plat”. JA HOOR. We konden dus weer niet trouwen. We konden kiezen om te wachten tot het systeem weer werkte (wat nog dagen kon duren) of we konden ervoor kiezen om door te crossen naar Alexandria en daar te trouwen. We kozen dus voor Alexandria. Dit moesten we gewoon redden en we wilden niet weer zo lang moeten wachten.

We stapten de auto in om weer 3 lange uren richting Alexandria te rijden. Dit keer duurde de rit een stuk langer omdat we op de dag reden en er dus veel meer verkeer was dan in de late avond uren. We zijn er. Te laat, zonder getuigen, zonder vertaler. We moesten weer wachten. Ik was er zo ziek van en kon echt huilen. Ik was zwanger, moe, misselijk en ik vond het na zo een week ook wel een keer genoeg geweest voor mijn kind. Ik was er gewoon klaar mee. Hoe moeilijk kan het zijn om te trouwen? Mijn opsomming is nog niet eens alle tegenvallers die we hebben gehad. We hebben een paar duizend euro gespendeerd om ons huwelijk te kunnen sluiten. We hebben twee auto’s zo goed als in de prak gereden. Renee die sliep gelukkig veel in de auto en we hebben gelukkig genoeg momentjes gehad dat ze even lekker kon spelen en kind kon zijn. Maar alles zat ons tegen. Ik kon gewoon niet meer! Deze gebeurtenis zou mooi moeten zijn. Ik deed het al zonder mijn familie en dan liep alles ook nog eens in de soep.

We moesten nog 2 dagen wachten en we besloten dan ook om maar in Alexandria te blijven. Ik wilde niet weer de auto in en ik wilde al helemaal niet meer naar Cairo. Ahmed regelde ons vertrouwde appartement in Alexandria en daar bleven we tot de dag dat we konden trouwen. Alexandria is Ahmed zijn thuis. We kennen hier de weg. Ons meisje kon hier heerlijk spelen en ik kon tot rust komen. We maakten een echo en wisten zo eindelijk het geslacht van ons kindje. Maar we moesten ook de vliegreis omzetten wat ons weer een hele hoop geld heeft gekost. Ook hadden we geen kleding of iets. Renee kreeg kleding van mijn schoonzus haar dochter en ik hing onze kleding maar gewoon uit en waste ondergoed met de hand. Het voordeel van Egypte is dat alles snel droog is! Het was vreselijk maar het kon niet anders.

6 oktober, we waren compleet. De getuigen waren er en ook onze vertaler. We zijn boven en iedereen rent rond met papieren. Ik had geen flauw idee wat iedereen aan het doen was. Renee sliep achter mij op een stoel en ik zat daar gewoon te wachten . Af en toe moest ik iets invullen maar dat was ook niet veel. Het was er klein, donker, grauw, muf, vies, ze rookten binnen en het was gewoon een echt kippenhok! Verschrikkelijk! Na 4 lange uren kon ik het kantoortje in en mocht ik eindelijk tekenen. Even hier vingerafdrukken en daar even tekenen. Zonder woorden, zonder iets, gewoon tekenen. Geen idee wat ik tekende maar het zal wel goed zijn. Ik wilde gewoon trouwen.

De akte moest nog vertaald worden maar dit hebben we mijn schoonzus in de weken daarna laten doen. Nadat we getrouwd waren zijn we gaan eten, naar ons appartement gegaan, heeft Ahmed in Cairo de spullen opgehaald en hebben we in Alexandria gewacht tot we terug konden vliegen naar Sharm. Waar we gelukkig nog een week heerlijk in een prachtig hotel hebben kunnen genieten en bijkomen. Renee kon lekker zwemmen en naar de mini disco. Het was heerlijk.

Tot het moment kwam om terug te gaan naar Nederland. Wanneer zie ik je weer? Ben je bij me als ik moet bevallen? Hoelang gaat het duren? Ik wil niet! Ik hou van je…

Benieuwd naar hoe de visum aanvraag verliep? Hou dan mijn blogs in de gaten!