Van puber naar moeder

Deel 1 van mijn verhaal lees je hier:

https://www.mamaplaats.nl/blog/baby/sterkte-met-de-zwangerschap-van-je-dochter

De eerste periode dat ik net moeder was vond ik heel erg wennen. De bevalling viel me achteraf wel mee, ik had zoveel horrorverhalen gehoord dat ik echt dacht dat ik bijna dood zou gaan. Ik zal mijn bevallingsverhaal ook een keer delen.

Het eerste jaar leek het ons en onze familie beter als we nog apart zouden blijven wonen. Ik zou dan met de baby bij mijn ouders thuis blijven wonen en mijn vriend mocht op ieder moment van de dag langs komen, wanneer hij maar wilde. Hij deed dit trouw en pluisde zelf uit wanneer de luiers bij Kruidvat in de aanbieding waren, kwam hij met 4 pakken luiers aan iedere keer. Zo lief! Zijn ouders waren ook enorm betrokken, zo kregen we zelfs een kinderwagen, maxicosi en kinderstoel van ze. We deden het echt met zn allen. 

Zes weken na de bevalling kon ik tijdelijk (voor een of twee jaar) een functie overnemen op kantoor in ons familiebedrijf. Dat was super fijn. Ik was voor de bevalling gestopt met mijn opleiding als verpleegkundige. Het enige nadeel was wel dat ik 36 uur moest werken bij deze functie. Maar goed, ergens ook wel fijn, want als we snel wilden trouwen en een huis kopen zou er wel flink wat geld gespaard moeten worden. Mijn moeder bood aan om op de kleine meid te passen. 

Het werken zelf was goed te doen, maar het viel me soms ook zwaar om filmpjes van mijn moeder te krijgen waarin Marissa haar eerste stapjes zette, of weer iets nieuws had geleerd. Tegelijkertijd wist ik ook dat mijn moeder als geen ander wist hoe ze kinderen moest opvoeden, ze had er zelf 7 groot gebracht. Het kon zelfs nog een kindje van haarzelf zijn, mijn moeder was 39 toen ze oma werd (21 toen ze mij kreeg). Heel vaak dachten mensen ook dat het haar kind was. 

Marissa noemde mij ‘mama’ en oma was ‘moeder’. Pas toen ze ouder werd begon ze te begrijpen hoe het echt zat. 

Toen Marissa bijna 1 jaar oud was zijn we getrouwd; op een bloedhete dag met een ziek kind. Achteraf bleek ze aan beide oren middenoorontsteking te hebben. Die hele trouwdag heb ik amper bewust mee gemaakt, ik was zó niet bezig met trouwen, ik was net 19 geworden. We grappen nu wel eens dat we het ooit over gaan doen. Ooit in de zin van 2022 misschien, dan zijn we 10 jaar getrouwd. 

De eerste jaren van ons huwelijk waren een rollercoaster, allebei nog super jong, financieel ging het net allemaal en ik besloot om weer naar school te gaan. Achteraf de beste keuze ooit, maar toen heel pittig. 

Toen ik mijn opleiding als visagist afrondde heb ik een tijd allerlei losse klussen gedaan, en uiteindelijk de keuze gemaakt om bruidjes te gaan doen. Beste beslissing want nu anno 2020 doe ik zo’n 60 bruiden per jaar mooi maken voor hun grote dag. 

Drie jaar na de geboorte van Marissa hadden we eindelijk het gevoel dat we een gezin waren, met een stabiele basis en een goed toekomstbeeld. We waren er klaar voor om nog een kindje te krijgen als het ons gegund werd. 

Exact vier jaar na de geboorte werd Amélie geboren; ze zijn 1 dag na elkaar geboren. Wat waren we blij en gelukkig! 

En nu, nog eens vijf jaar later, zwanger van een zoontje ben ik zó trots! Trots op alle stormen die we overleefd hebben, dingen die we bereikt hebben, verhuisd naar een super fijne buurt in een leuk huis, hechte familie en vrienden om ons heen. Een bedrijfje dat goed loopt, gezonde kinderen en een hoop liefde voor elkaar, wat wil een mens nog meer?