Van partner naar bonusmoeder.

Natuurlijk wist ik dat Joey twee kindjes had toen ik hem leerde kennen. Joey was namelijk de meest trotse vader, en liet me meteen vanaf onze kennismaking mee genieten van alle leuke dingen die hij met de kids deed. Maar ik moest er wel enorm aan wennen..

Inmiddels ben ik bijna 2 jaar bonusmoeder van Ryan(2) en Gino(6). Ik kan me de eerste kennismaking met de jongens nog zó goed herinneren. We spraken af bij Joey thuis. Het was avond, Gino lag al lang in bed maar Ryan, pas een paar maandjes oud, lag in de box. Vredig en lief te slapen met de geluidjes van de box mobiel op de achtergrond. Ik wist mezelf niet goed een houding te geven die avond en werd er ook wat onzeker van. Samen stonden we aan de rand van de box naar hem te kijken. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ryan sliep rustig door en werd later na de fles in zijn bedje gelegd.

De ontmoeting met Gino en een wakkere Ryan was een hele poos later. Ik had het behoorlijk wat weken uitgesteld omdat ik het zo spannend vond. Ik had ook helemaal geen ervaring met kinderen: Hoe moet ik eigenlijk reageren? En wat nu als Gino me helemaal niet aardig vind? Joey stelde me al weken gerust en gaf me de ruimte om het op mijn tempo te doen en dat was fijn. Maar het moest er een keer van komen natuurlijk en stiekem was ik na al die verhalen, foto’s en filmpjes ook wel heel benieuwd geworden. 

We hadden bedacht dat Joey op een zondag de kids zou ophalen en ik in zijn huis zou wachten. Zo gezegd, zo gedaan. De ontmoeting ging eigenlijk helemaal vanzelf en voor ik het wist speelden we politie agentje, bouwden we hutten van dekens en lag er naast me op de bank een lief, klein hummeltje lekker uit de fles te drinken. 

We kozen er bewust voor om de eerste paar ontmoetingen op deze manier te doen om zo langzaam aan elkaar te wennen. Ik merkte dat ik steeds meer op mijn gemak was. Als ik even niet wist hoe ik moest reageren of wat ik moest zeggen dan schoot Joey me te hulp en zo gingen de weken voorbij. Onze eerste twee uitjes als gezin werden gepland: picknicken in het park en later naar de geitenboerderij in het Amsterdamse bos. 

Daarna volgde een fijne zomer waarin we veel tijd met elkaar doorbrachten, dagjes weg gingen en zelfs op mini vakantie gingen. Hier heb ik erg veel aan gehad, omdat ik zo kon wennen aan het ritme dat we samen hadden als de kinderen er waren en ook steeds meer durfde te helpen bij vooral de zorg voor Ryan. In het contact wat ik met Gino had, bouwden we vooral spelenderwijs aan onze band. Natuurlijk had hij het ook nog moeilijk met het feit dat papa en mama niet meer samen waren dus daar had Joey ook veel aandacht voor. 

Het was op onze mini vakantie dat ik voor het eerst 1,5 uur alleen was met Ryan omdat Joey zo zijn handen vrij had om ook even tijd door te brengen met Gino. Natuurlijk vond ik het spannend en ook vroeg ik meerdere keren bevestiging over hoeveel CC er in zijn flesje moest en of hij nu wel of geen sokjes aan moest in zijn bedje. Maar het was goed gegaan en dat gaf me vertrouwen. 

Na onze mini vakantie waren we weer met zijn tweetjes. Ik moest in het begin heel erg wennen aan dat contrast: van drukte en een vast ritme naar rust en ruimte voor onszelf. Maar ik vond het allebei fijn! 

Voor ik het wist, stond ik als ik ging winkelen ook tussen de schappen kinderkleding te snuffelen en niet alleen meer voor mezelf. En vroeg ik Joey of hij nog iets van de kids had gehoord in de dagen dat ze bij hun moeder waren. Ik weet nog dat er toen echt iets in mij veranderde en ik vanaf dat moment me veel meer kon inleven in hoe het voelt om een gezin te zijn. De uitjes veranderen, de dagelijkse bezigheden zijn anders en ook je prioriteiten zijn anders als de kids er zijn. 

En stiekem vond ik het iets heel moois en bofte ik maar dat mijn leven opeens was verrijkt met deze twee mooie mannetjes!