Van paniek naar Moederliefde

Oké, deze blog heeft een hele andere lading als mijn voorgaande blogs, iets toch wat meer het zoetsappige verhaal. Mocht je daar geen zin in hebben, begrijp ik helemaal, geloof me. Mocht je wel benieuwd zijn hoe ik van paniek en onrust tijdens mijn zwangerschap over ben gegaan in het échte leven als mama, lees dan vooral verder..

Mijn bevallingsverhaal was er ook een om over na huis te schrijven, maar dat laten we maar even voor wat het is.

Ik was zó klaar met zwanger zijn dat ik echt stond te springen om te gaan bevallen, liever gister als vandaag, ja serieus daar was ik dan weer niet bang voor. Ik had er zin in, kom maar op, ik wilde mijn lijf weer terug en was natuurlijk ook zo benieuwd hoe mijn kleine meid eruit zou zien.

Nieuw chapter – CHECK -. 28 november 2019 werd mijn dochter Bobbi geboren. Jeetje, wat was dit intens joh, wat een emoties komen er die dag los als je opeens je dochter vast houdt, ze heeft ineens een gezicht, een eigen identiteit. Ze was nóg mooier dan ik me ooit had durven voorstellen. Opslag verliefd, zoveel liefde voor mijn man Jan, ik werd overspoeld door liefde. Wat, huh?! Ja oké, ik besefte, Fleur, hier issie dan, - JE MOEDER INSTINCT -. En wat was dit waar, het gevoel wat ik dan ook meteen had toen Bobbi 1 seconde op deze wereld was, had ik mijn hele zwangerschap nog geen één keer ervaren. Dit moest het zijn, het welbekende moederinstinct, het kon niet anders. En ja, gek genoeg, voelde ik me meteen een moeder, voelde ik me thuis bij haar en was ik zó klaar om haar moeder te zijn, ik voelde me rustig. Mijn angsten dat ik dit misschien niet zo zou ervaren waren in een klap als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik deed een vreugdedansje.

Bobbi is nu inmiddels ruim 10 maanden en ik kan me gewoon niet meer indenken dat ze er 10 maanden geleden nog niet was, ze past perfect bij ons en maakt ons compleet. Ze is actief, oké HEEL actief, energiek, vrolijk en een ontzettend mensen-mensje, net als ons. Zó gezellig. Deze meid heeft een temperament, daar zeg je u tegen, dat blijkt ze dan van haar moeder te hebben.

Maar even serieus, hoe fantastisch-cliché-bijzonderste-wat-er-is-show, ik vind het met tijden ook echt ontzettend pittig, ofja, best zwaar. Laat ik het uitleggen. Mijn nieuwe hobby’s zijn de bank poetsen, in de manenschijn zingen en tot 10 tellen. Ik ben er toch wel achter gekomen dat ik een enorme egoïst ben als het gaat over mijn eigen tijd. Je weet wel, Netflix middag, geen mensen om me heen, gordijnen dicht trekken en doei wereld. Ja je raadt het al, EIGEN TIJD?! Dat zit er niet meer in maat. Heb laatst mijn to-do lijst van vorig jaar terug gevonden, blijkt nog helemaal actueel te zijn. Oh ik mis het, even ‘uit’ kunnen staan. Hier ga ik met tijden wel slecht op, nooit meer uitslapen, ik mis het gewoon. Ik vraag me af, hoe doen mensen dit met twee of drie kinderen? Mij niet bellen! Ik voel me nog steeds Fleur, met een extra laagje, moeder. Soms worstel ik om Fleur en moeder zijn te combineren; Fleur heeft een enorm kort lontje, is ongeduldig, kan niet tegen huilende baby’s, kan niet tegen troep of zooi of alles wat er op lijkt en kan niet tegen te weinig slaap. Laten dat nou nét de dingen zijn die best handig zijn als je dat allemaal wel hebt als je moeder bent. Ach ja, so be it. Af en toe gooi ik een keer met iets tussen het genieten door. Als ik naar mijn kind kijk lijkt ze tevreden, gelukkig en voelt ze zich veilig genoeg om af en toe even uit haar stekker te kunnen gaan, love it. En inderdaad, ik had 5 jaar geleden nóóit kunnen denken dat ik me zo fantastisch trots zou voelen met een eigen dochter, ik had je uitgelachen. Maar wat blijkt, ik heb zoveel liefde te geven dat het altijd goed komt. Ja, ik vind het super om moeder te zijn…