Van kraamvrouw naar hartpatiënt

Waar begin ik? Hoe schrijf je iets op dat nog zo recent gebeurd is? Hoe vind je de juiste woorden om te omschrijven wat je nog niet helemaal kunt beseffen.. laten we starten met de kraamweek, daar begon het immers allemaal:

Onze kraamverzorgster Gretine, de heldin. Dit keer hebben we lang en goed gezocht naar de beste kraamverzorgster die we konden vinden. Lang leve instagram! want zo kwamen we uit bij Gretine van Kraamzorgpost (instagram: kraamzorgpost) ze had geweldige recensies waardoor ik meer over haar wilde weten.

Een gezellige nuchtere lieve leuke jonge dame uit Zeeland. Tijdens onze kennismaking video call klikte het zo goed dat ze wel een weekje bij ons wou komen kramen in Amsterdam. We hadden de twee voorgaande kraamweken besproken en wat we dit keer graag zouden willen bereiken samen, rust, relaxte sfeer, werken aan de binding tussen moeder en baby, iemand die ons kon helpen met het huishouden en ook zeker iemand die mij er doorheen zou slepen. Ik ben niet zo een fan van die kraamweek kunnen we wel stellen. De pijn, alle emoties en de eerste paar nachten alle ongemakken, de pressure... oh en die stuwing! In het verleden was er geen sprake van een roze wolk… eerder een donkergrijze onweersbui. Maar dit keer gingen we vol vertrouwen die fluffy roze suikerspin kraamweek in met onze Gretine!

De eerste paar dagen waren heerlijk! Ik snapte voor het eerst wat ze bedoelden met die roze wolk. Alles op gevoel. Ik bleef lekker lang in bed, kreeg koffie/thee, ontbijt en lunch. Ging alleen ff naar beneden om aan tafel te eten met de kids ‘s avonds en dan weer terug naar bed, ik deed dutjes en knuffelen met Camden op m’n borst Heeerrrrrlijk! Dag vier kwam de stuwing opzetten ja ja, ken je die nog nog nogggggg??? pfoeee van die enorme vierkante Pamela Anderson boobs die alle kleuren paars vertoonden en superrrrrr zeer deden! Oohh wat een pijn! en elke dag erna werd het een beetje erger! Niet kunnen liggen zitten of je arm bewegen want die dingen trekken heel je huid strak (zou het zo voelen als je siliconen borsten hebt? Heftugggg) Ik heb een week met die dingen gezeten, koude lappen erop, icepacks, koolbladeren (raad ik niemand aan ughhh wat meurt die troep, ik rook naar zure kool) zoveel pijn en niet kunnen kolven want ik zou dit keer geen borstvoeding geven dus dat wil je dan ook niet opwekken hè (ja ja, kom maar door met die moedermaffia) oh en het was 27 graden, joehoe! hellooo stuwing :-) Ik had dit keer van te voren besloten er niet aan te beginnen, iets met grote baby’s die meer drinken dan mijn lichaam aan kan maken en daar komt gedoe van, zowel bij een hongerige overprikkelde baby als bij een oververmoeide koortsige en gevoel van falende moeder. Dusssss ik koos weloverwogen voor het geven van flesvoeding vanaf dag 1. Een beslissing puur op gevoel. (Achteraf heeft dit ons gered, daarover straks meer)

Een goede kraamweek, veel liefde thuis, een toffe kraamverzorgster, lekker eten en mooi weer dus eventjes een frisse neus halen in de tuin. Wel wat anders dan 2 winter baby’s kan ik je zeggen. Wat heerlijk een zomerkindje hahaha Ik ging goed, ik ging verdomd goed eigenlijk! Het voelde voor het eerst alsof ik geluk had en er goed doorheen kwam. (Ik heb een keer benoemd dat ik me afvroeg of het niet TE goed ging en de man met de hamer niet op de stoep zou komen te staan… waarom zeg ik dit soort dingen? Alsof je het op jezelf afroept) Natuurlijk heb je de standaard ongemakken van die luiers als matrassen, de pijn in je opgeblazen buik, de naweeën en ben je extreem moe maar ik ging er goed op. Wat me opviel was dat ik alleen niet zo lekker ging op harde geluiden, dat kwam tezamen met de stuwing ergens op dag 6 kon ik prikkels, teveel gepraat, rommelen in de keuken en duizend vragen per dag niet aan. Twitchende ogen kreeg ik ervan en een soort vissenkom op mijn hoofd. ik hoorde niet goed, verstond mensen niet alles was een soort lage bas en veel te veel prikkels dus. Ik kon serieus lijp worden met vlagen van de geluiden om me heen, dan trok ik me snel terug boven in de slaapkamer. Ik dacht dat het aan de stuwing pijn lag dat het toch wel zoveel zeer deed dat ik er vlekken van in m’n nek kreeg als er teveel door elkaar gesproken werd.. als ik er zo achteraf over nadenk, was dat misschien al een voorbode voor wat komen zou….

Dag 11, donderdag 17 juni 2021. Elf dagen na mijn bevalling: John zou voor het eerst weer eventjes naar de sportschool gaan ‘s morgens om 07.00 uur. Ik voelde me goed genoeg om met 3 kids alleen thuis te zijn en hij zou om 8.30 weer terug zijn, op tijd voor het ontbijt met de kids. Dus dat hadden we goed gepland, ik zou lekker in bed blijven met Lewis en Camden en Yah zou kunnen uitslapen. Die nacht ben ik er drie keer uit geweest voor de fles en sliep Camden goed in zijn co-sleeper. Lewis, die in de kamer naast ons slaapt, riep om 07.20 uur dat ie wakker was en bij ons tv wou kijken. Ik ben er even uit geweest, heb Lewis meegenomen naar ons bed en ben weer gaan liggen. Om 07.30 werd Cam wakker heb ik hem verschoond en de fles gegeven. Lewis zat links van mij op bed heerlijk rustig met zijn speen in naar Peppa Big te kijken. Tijdens het laten boeren van Cam voelde ik een ineens pijnlijk gevoel op m’n borst en achter m’n schouderbladen…bij het inademen kreeg ik een harde steek op mijn borst. Ik probeerde wat meer rechtop te gaan zitten om te zien of de pijn zou verminderen. Terwijl ik bewoog (met Camden nog op m’n rechterarm) voelde ik dat de pijn snel toenam en dat mijn linkerarm en hand begonnen te tintelen. Ik kreeg het benauwd, kon maar heel oppervlakkig ademhalen, het voelde alsof ik 100 messteken onder mn schouderblad kreeg bij elke beweging! Ik kon Camden nog net met mijn rechterarm in de co-sleeper leggen en deed het hekje dicht. Pakte mijn telefoon die naast me op het bed lag en probeerde de huisarts te bellen. Ik hoorde op het bandje dat ze geopend waren vanaf 08.00 uur en het was 07.50 uur.

Ik tikte 112 in en vroeg naar een ambulance. De dame aan de lijn vroeg “wat is er aan de hand?” “Ik weet het niet, ik ben 11 dagen geleden bevallen en heb een vreselijke pijn op mn borst misschien is t een borstontsteking maar ik voel messteken onder mn schouderbladen en mijn linkerarm is een soort van verlamd, ik kan hem niet bewegen. ik ben alleen thuis met 3 kinderen, ik weet niet wat er mis is… sorry dat ik bel…” “Mevrouw wij hebben uw locatie al er is een ambulance onderweg hij is er met 3 minuten blijft u aan de lijn. Kan er iemand de deur open doen?” Ik kon nog een soort van fluisteren tussen alle pijn door en zei “nee ik kan mijn zoon op zolder niet roepen die hoort me niet en m’n vriend is sporten” Op dat moment (07.58 uur) hoorde ik John thuiskomen Een half uur eerder dan verwacht. Hij was op de sportschool en stond in de rij voor de douche toen hij een soort vreemd gevoel kreeg dat ie beter meteen naar huis kon komen en thuis kon douchen. Een ingeving die precies op het juiste moment kwam! Hij kwam naar boven zag me bellen en stond bezweet van het sporten en buiten adem vreemd naar me te kijken op de trap.... ik kon nog net fluisteren dat ik pijn had op m’n borst en de ambulance had gebeld, die eraan kwam en hij de deur moest open doen. Je kon de ambulance al de wijk in horen rijden Op zo een moment gaat alles als een soort vage waas.. je bent er wel maar je bent er ook niet bij, heel bizar.

Het ambulancepersoneel kwam naar boven en ik werd meteen aan de stickers en draden gelegd, een hartfilmpje. Huppa de hele ganse bende op het bed, slaapkamer vol met spullen “nou mevrouw, dat ziet er niet goed uit we zien een afwijking op het hartfilmpje, we brengen snel een infuus in en dan nemen we u mee, we zien dat het niet goed met u gaat” “Meneer, kunt u iemand bellen? oppas voor de kinderen, dan kunt u achter ons aan rijden, we nemen mevrouw mee” Ik keek John aan maar kon niks.. Ik was kalm en wou niet dat de kids in paniek zouden raken, die zaten inmiddels beneden tv te kijken samen maar ik had ook niet echt door wat er nou echt aan de hand was. Ze vroegen of ik via het raam getakeld kon worden of de trap, of het zou passen met de brancard. Ze waren aan het overleggen… Ik voelde zo intens een drang om zo “normaal” mogelijk te doen voor de kinderen dat ik aangaf zelf wel die trap naar beneden te nemen, lopend de ambulance in, ik wou niet dat zij dat beeld zouden hebben van mama die uit huis getakeld werd. (ik wou niet geloven hoe erg het was dus dacht, dit flik ik zelf wel even!) Eenmaal beneden stond John met de kinderen en pasgeboren Cammie in zijn armen in shock bij de voordeur terwijl ik de ambulance in moest. Lewis huilde “mamaaaaa nee mama ga niet weg” dat beeld en die woorden zullen nooit meer uit m’n hoofd gaan. Ik voelde me gebroken…. John belde mijn moeder dat ze zo snel mogelijk moest komen en bleef thuis achter met de kids. Niet wetende wat er aan de hand was en of ik het zou overleven…

(Hier was dat stukje flesvoeding geven dus de redding! Want mijn moeder moest ineens het gezin overnemen en zat met haar pasgeboren kleinzoon op d’r arm, zonder goede overdracht over wat zijn needs waren. Maar in alle haast hier heb je hem. Gelukkig hadden we in de maand voor de bevalling een melkmachine aangeschaft die al ingesteld stond op de juiste temp, en de juiste hoeveelheid ze kon hem zo de perfecte melkfles geven. Winner!)

Maar goed, back to reality… In de ambulance kwamen er veel vragen, wat voel je wat merk je waar heb je pijn kun je uitademen, er gingen allemaal zakken aan t infuus en een pilletje hier pilletje daar.. ik vroeg wat er aan de hand was.. “is dit een borstontsteking? Zijn het mn longen?” “Mevrouw, we zien dat uw hartproblemen heeft. We rijden u nu naar het Amc, de OK wordt speciaal voor u leeggemaakt en over 2 minuten zijn we daar en staat er een heel team klaar om u te helpen. Zegt u maar even niks ik vul even de gegevens verder in, de morfine moet zo gaan werken en dan heeft u minder pijn” Daar gingen we met snoeiharde sirenes naar het Amc. Lig je dan, in mn hoofd gebeurde er dit: hartproblemen? wat zegt die vent nou? die is niet goed hoor… ik? hartproblemen… dit is toch een borstontsteking? nou blijf maar rustig.. daar komen ze straks wel achter wat het echt is… Dat ritje in de ambulance is trouwens echt niet zo smooth als dat je op tv ziet hoor! dat bed schudt aan alle kanten, je voelt alle hobbels, het is super koud in die wagen en je ligt achterstevoren, plat in een busje.. hallooooo evenwichtsorgaan! :-)

Bij het Amc werd ik vrij rap uit de ambulance getrokken en door de gangen naar de OK gesjeesd. Inderdaad… daar stond een groot team klaar. En ik kan je vertellen.. dan gaat het snel hoor! De overdracht wordt gedaan, je wordt op een operatietafel gelegd alles en iedereen rent en vliegt om je heen communiceren in codetaal met elkaar en jij ligt daar in shock. De cardioloog kwam bij me staan stelde zich voor en zei “mevrouw u maakt een hartinfarct door” Ik antwoordde “nee dat kan niet, ik denk dat ik een borstontsteking heb, ik ben net bevallen en heb heel veel stuwing”.  “Mevrouw, we gaan u opereren u maakt momenteel een hartinfarct door we gaan u katheteriseren, de verpleegkundige komt u uitleggen wat we gaan doen, blijft u maar rustig liggen”

Vriend!!!! Rustig liggen???? Hartinfarct?? Watttt? Ik ben jong en net bevallen en ik mankeer nooit iets! Hoe dan???? Ik snapte er niks van… bleef liggen maar dacht wel duizend dingen door elkaar en voelde me super alleen en angstig vooral. De verpleegster, een onwijs lief mens, kwam naast me staan om te vertellen wat de artsen gingen doen, een verdoving in je rechterarm, dan maken ze een opening bij je slagader, daar gaat een/of meerdere lange kabel(s) doorheen om zo bij je hart te komen zodat ze op de scan kunnen zien of de kransslagader verstopt of gescheurd is. Het kan een beetje pijn doen. Ik zei een paar keer angstig “ik ben nog wakker hoor, de narcose werkt niet” Omdat ik dacht dat ze me onder narcose zouden brengen en het vergeten waren ofzo De verpleegster vertelde me dat ik bij zou blijven en dat dit alleen plaatselijk verdoofd werd. Zodat ze kunnen zien wat er met je gebeurd tijdens de procedure en of je reactievermogen hetzelfde blijft of juist niet… Toppppp! Ik, die bang is voor operaties, die niet eens een keizersnede aandurft wordt ff geopereerd bij bewustzijn en ligt hier met een hartinfarct op mijn 37e, in een OK in mn uppie, super random op een donderdagochtend nee ok, helemaal top joh! en je moet stil blijven liggen en doorademen. vooral doorademen werd herhaaldelijk geroepen. (standje zen modus aan graag)  Ik heb er 2,5 uur gelegen en doodsangsten uitgestaan.

Er werd me verteld dat er een scheur in mn kransslagader zat en dat die ervoor zorgde dat er geen bloed naar de hartpunt kon komen. Dat veroorzaakte het hartinfarct. Besloten werd om de scheur vanzelf te laten herstellen omdat het te risicovol was om er iets aan te doen dmv stents, de scheur zou kunnen doorschuren en dan zou het een openhartoperatie worden. Dat risico wilde de cardioloog niet nemen. Hij besloot het zo te laten en met o.a. bloedverdunners, aderverwijding en antistolling de boel op te lossen. Ik werd naar de afdeling hartbewaking gereden. In volledige shock en onder de morfine heb ik het hele ziekenhuis voorbij zien rollen niet wetende wat ik hier nou van moest vinden. Mn gezin thuis ik hier, in het ziekenhuis. Mn baby niet bij me.. moet ik blijven? Hoelang moet ik blijven? Waar is John ? Wie is er bij de kids? Waar is mn baby? Zoveel vragen, zoveel onduidelijkheden.

Ze reden me de kamer in… en daar zat John. Verloren en met paniek in z’n ogen zat hij daar in die kamer in z’n uppie op mij te wachten. Later hoorde ik dat hem door de baliemedewerker beneden verteld was dat ik op de OK lag en hij niet bij me kon, dat ie maar moest wachten tot er een arts beschikbaar was voor meer info, maar dat ik een hartinfarct had en dat het niet goed met me ging. Hij kon met niemand overleggen niemand die hem uitlegde wat er was of hoe t ging en wat ie kon verwachten. Hij werd na een uur of twee naar de kamer op de hartbewaking gestuurd om daar te wachten tot ik uit daarheen gebracht werd. Ze installeerden me in de kamer aan een zooitje  kabels en machines. De verpleegster zei “pak haar maar stevig vast hoor” John boog zich voorzichtig over dat bed hield me vast en fluisterde “ik dacht dat je dood was” we hebben vreselijk gehuild en elkaar lang vastgehouden. Ik trilde als een rietje. Onbesef, onmacht, angst paniek maar ook het gevoel “hoezo overkomt ons dit?” Toen de artsen binnenkwamen was het als een soort waas… er werd verteld wat er gebeurd was:

“U heeft een SCAD gehad, een hartinfarct mede door een scheur in de kransslagader, veroorzaakt door zwangerschapshormonen. Dit kan gebeuren na de bevalling wanneer er een daling en verandering van hormonen plaatsvindt dan kan dit druk in de aders geven waardoor er een scheurtje ontstaat. Het is een heel zeldzame aandoening, u bent de vierde vrouw in Europa die dit heeft, er is te weinig over bekend maar we gaan u er zoveel mogelijk informatie geven als dat beschikbaar is. (Of dat waar was wisten we niet want de artsen konden ons er verder niks over vertellen) Uw hartpunt heeft geen bloedtoevoer en dus geen zuurstof gehad en is voor een deel afgestorven, we weten nog niet of dit herstelbaar is dat moet de toekomst uitwijzen. Ook heeft de hartspier een klap gehad en die moet nu hulp van de medicatie krijgen om te blijven pompen. Bloedverdunners zodat het bloed dun genoeg is om door de aders heen te kunnen in de hoop dat de druk op de scheur in de ader afneemt, uw hart moet rusten en het litteken moet goed helen. U krijgt ook antistollingsmiddel zodat het bloed geen klontjes kan aanmaken. Uw hart heeft rust nodig en tijd”

Ik had er nog nooit eerder van gehoord! maar ik ken ook geen vrouwen die dit mee hebben gemaakt na hun bevalling. Ik wist niet eens dat dit kon, wie bedenkt zoiets nou? alsof bevallen niet al heftig genoeg is? Krijg je deze klap(pen) er nog ff achteraan. Come on now! 

Er werd verteld wat ze gedaan hadden en waarom, welke medicatie ik kreeg maar ook dat ik mijn hele leven aan die medicatie zal blijven zitten. Dat ik blijvende hartschade geleden had. Ik was ineens geen kraamvrouw meer maar ik was hartpatiënt. Zo in een paar seconden tijd stond mijn hele leven op z’n kop, ons leventje samen met de kids, net bevallen en daar lig je dan op de hartbewaking. :-( Ik was de eerste dag in shock en bang. Ik heb meerdere keren gevraagd of ze konden herhalen wat er nou gebeurd was en waarom? Heb ik iets verkeerds gedaan? Had ik teveel stress? Was ik te druk? Had ik teveel gedaan? Of was het iets genetisch? At ik niet gezond genoeg wat zag ik over het hoofd? En hoezo overkwam mij dit? Vragen die ik bleef herhalen… Ik was bang dat het nog een keer zou gebeuren. Bang dat ik dood zou gaan en John met drie kinderen alleen achter zou laten. Bang dat mijn kinderen zouden opgroeien zonder moeder, het idee alleen al gaf me zulke ongecontroleerde huilbuien in dat ziekenhuisbed! bah het was zo naar. Ik heb ze moeten vragen op het bord te schrijven wat me overkomen was, zodat ik het kon teruglezen als ik het even niet meer wist… Ik was intens verdrietig mocht mijn baby niet bij me hebben want ik moest volledige rust houden, veel slapen. De medicatie moest bijgesteld worden ik werd 24/7 in de gaten gehouden. Ik heb zoveel gehuild die eerste paar dagen… het is onmenselijk om je pasgeboren baby niet bij je te mogen hebben als moeder, de hele situatie was gewoon KUT.

Na 24 uur werd ik overgeplaatst van het Amc naar het OLVG West op de hartbewaking daar kreeg ik op dag vier een mobiel hartkastje en mocht ik eindelijk zelf proberen naar het toilet te lopen en eindelijk even te douchen. Ja jaaaa je dacht zeker dat ik daar fris en fruitig in dat bed lag hé? Living my best momlife, nouuu niks is minder waar ik lag daar gewoon als een soort Chewbacca lekker te meuren in dat bed hoor! Dagenlang in dat bed echt vreselijk als je smetvrees hebt! Ik kon niks! Mocht niks. Al je spieren weg, platte reet van dat harde bed. Kansloos was het! En dan die postoel, wie bedenkt dat, dat vieze kreng waar iedereen (lees: alleen maar halve zombies op die hartbewaking natuurlijk die op zo een po stoel getild worden, ff snel een doekkie eroverheen en huppaaaa NEXT, volgende patiënt!) 😂😂😆😆 dat ik daar geen schurft heb opgelopen is een wonder! En dan die ziekenhuismaaltijden! Kan iemand met een beetje smaak daar is gaan solliciteren in die gaarkeuken? Ik snap dat de overheid is gaan bezuinigen en dat al het geld in het Rona beleid is gepompt om een heel land voor de gek te houden maar halloooooo je knapt toch niet op van dat voer dat ze je geven?! Het lijkt wel katten braaksel, wat een ellende! Gelukkig waren daar vrienden en familie die gezond en lekker eten mee brachten voor me af en toe en de koffie van de starbucks in het Amc is ook best een uitkomst maar oh wauw mijn goede genade, dat eten daar is niet te doen.

Okay, op dag vijf vond de cardioloog dat ik wel naar huis kon. (Of ik ff plaats kon maken voor de volgende patiënt) Ook al had ik al sinds mijn opname vreselijke nekpijn en dit dagelijks meerdere keren aangegeven (dit is 1 van de symptomen van een hartinfarct bij vrouwen) was ik duizelig van de medicatie, heel slapjes en vonden ze het niet nodig om even een gynaecoloog te vragen een check-up bij me te doen, ik werd immers niet meer gezien als kraamvrouw, remember? Ik mocht/moest naar huis.

Op dinsdag 22 juni was ik weer thuis. Met een tas vol medicijnen. Zit je dan, op de bank in je huispak met je Casper het spookje hoofd helemaal van de kaart, bang, bezorgd en niet helemaal gerust Rust nemen, herstellen, je lichaam weer gaan vertrouwen. Er werd me verteld dat de kans superrrrr klein zou zijn dat het me nog een keer zou gebeuren je hebt nu medicatie en je hebt een hartinfarct overleefd je bent er nog, je mag van geluk spreken dat je het nog na kan vertellen, dit overkomt je echt niet nog een keer. Vanaf nu focussen op je herstel, met hartrevalidatie na drie maanden etc etc

Thuis was het druk en een beetje lastig m’n draai weer te vinden want ik kon niks meer. Bezorgde familieleden en vrienden die ons wilden helpen maar niet goed wisten hoe. Mijn moeder die hier geholpen heeft, die probeerde om het voor de kids allemaal maar door te laten gaan, zo normaal mogelijk zoals ze gewend waren. John z'n broer die kwam helpen en Lewis s morgens naar de crèche bracht. Mijn vriendinnen die er voor me waren, buren, iedereen wou helpen waar die kon. Super super lief! Ze waren net zo geschrokken als wij en konden zich niet voorstellen hoe dit nou allemaal geregeld moest worden, een gezin in de kraamperiode na een hartinfarct..hoe dan?! John mocht maar 1 nachtje in het ziekenhuis bij mij op de kamer slapen en daarna was hij thuis geweest met de kids waaronder een pasgeboren baby'tje, de nachtvoedingen, de drukke dagen, een peuterpuber een puber én een baby en bezorgd om je partner, er moest zoveel geregeld worden het was een gekkenhuis.

Oh en denk maar niet dat er iets van thuiszorg of extra kraamzorg beschikbaar is in Nederland hoor. Mag je mooi zelf oplossen als zzp’er. Tevens de hele papierwinkel die je mag invullen om ook maar ergens voor in aanmerking te komen, dat dan na acht weken afgeketst wordt. Lekker geregeld wel. Er was voor onze situatie geen standaard oplossing. Ik voelde me emotioneel en snapte er niks van vond het moeilijk te bevatten wat me nou gebeurd was… en was bang dat het me nog een keer zou overkomen en zou ik er dan wel op tijd bij zijn? Wat als.. die vraag ging behoorlijk vaak door m'n hoofd. Ik probeerde te genieten van de kids, van het knuffelen met de jongens. het weer bij me hebben van m'n kleine baby die ineens anders leek, donkerder was geworden, groter was, sneller dronk..ik had behoorlijk wat gemist in die 5 dagen. 

Maar mijn angst werd helaas waarheid.. op donderdag 24 juni, precies 1 week na mijn eerste hartinfarct, kreeg ik een 2e infarct. Weer die druk op m’n borst zonder de messteken dit keer maar wel een continue drukkend gevoel. Ik wist meteen dat het fout zat, maar wou er niet aan. Als ik één ding zeker weet na dit alles, is het wel dat ik mijn lichaam heeeeel goed ken! Ik weet precies wanneer ik iets voel en wat mijn lichaam me verteld. En ik heb mezelf beloofd er altijd naar te luisteren. Afspraak was dat ik de cardioloog in het OLVG West zou bellen als ik iets zou voelen wat me zorgen baarde.. ik heb het even aangekeken, rustig op bed gezeten, gekeken of het gevoel afnam maar ik bleef een apart gevoel behouden, die druk voornamelijk. De arts gebeld die vrijwel meteen zei hij dat ik 112 moest bellen.

Gingen we weer…. Het hele riedeltje van voor naar achter.. again! Met de ambulance mee, met gierende banden naar t Amc. Flats, wordt je weer op die operatie tafel gesmeten, alle toeters en bellen, dezelfde nare klote procedure van die hartkatheterisatie geen morfine dit keer en veel meer pijn! Alsof er een olifant op mijn borst zat. Ik kon geen adem meer halen, probeerde heel oppervlakkig kort te ademen ik verging van de pijn probeerde te zeggen dat t mis was en ik pijnstilling moest maar kreeg er een piepje uit… ik kon niet praten! Het probleem werd direct gezien.. die scheur in de kransslagader was groter geworden en deed de kransslagader instorten.. precies dat waar ze toen de 1e keer een week eerder bang voor waren met opereren, was me dus tóch overkomen… de kransslagader was geblokkeerd de scheur was doorgescheurd en er kwam nul bloed meer naar de hartpunt. Ik kreeg minimale pijnstilling en iets om me rustig te houden. Er werden drie stents in mijn kransslagader geplaatst.

De stents zijn een soort springveertjes die door die lange draad naar binnen worden gebracht door je arm over je borst naar je hart (dit voel je naar binnen gaan, echt een klote gevoel!) en daar door middel van een ballonnetje die de ader een stukje opblaast, geplaatst wordt op drie punten in de ader. Daar laten ze de stents openspringen zodat ie een soort van extra wand wordt in de ader en het bloed er goed doorheen kan. Het opent letterlijk de kransslagader. De pijn die ik voelde op het moment dat ze het ballonnetje opbliezen en de stents plaatsen was ondragelijk! De aderwand klapte in en m'n hart kreeg geen bloed meer. Ik heb gebeden, gebeden en gebeden. Gevraagd of God me erdoor heen wou slepen of Hij ervoor kon zorgen dat ik dit zou overleven. Ik heb toen echt gedacht dat ik doodging. Ze waren drie uur met me bezig. Meerdere cardiologen, een professor die erbij werd geroepen toen de ader instortte.. denk dat ik in die hele Rona periode voor t eerst zoveel mensen bij elkaar in 1 ruimte heb zien staan, het leek wel een slecht festival! 🙈

Een rustige vriendelijke stem zei: “Mevrouw de procedure is gelukt u heeft wederom erg veel geluk gehad alles is voorspoedig gegaan hoor”

Ik kwam weer op dezelfde afdeling als een week ervoor terecht. Dezelfde mensen op de werkvloer die in shock keken en zeiden “nee toch, wat doet u hier nou weer terug, dat is niet de bedoeling” Lieve artsen en verpleegsters die meteen riepen dat ze goed voor me zouden zorgen. En dat deden ze! Ik lag afgevlakt in bed, onder de medicatie en dit keer boos. Boos dat ik er weer lag. Zwaar het gevoel dat ik niet serieus genomen was bij het ontslag van een week ervoor toen ik aangaf dat ik me echt nog niet goed voelde. Na 24 uur werd ik overgeplaatst naar het Amstelland ziekenhuis in Amstelveen. Het Amc is een academisch centrum en neemt alleen de spoedgevallen op zich, als je 24 uur stabiel bent wordt je doorgeschoven naar een stadsziekenhuis, hatseflats, zo doen we dat. Op twee verschillende afdelingen 5 dagen aan de hartbewaking. Tel daar een infuus ontsteking, complicaties, heftig bloedverlies, verkeerde samenstelling van medicatie smerige douche en toilet, tekort aan personeel, elf keer verkeerd infuus prikken ‘s nachts bij op, het vergeten van je avondeten én je lunch en je hebt een verkorte samenvatting van die 2e week. 😩

Dusssss…. Op 29 juni mocht ik naar huis. Zwak, afgevallen, spierwit, moe, bang en in de war ging ik weer naar huis, terug naar mama zijn. Terug naar het nog zo graag een kraamvrouw willen zijn… maar die tijd niet meer terug kunnen krijgen. Thuis verslechterde het, ik kon gelukkig wel wat meer doen zelf, kopje thee maken en de baby in slaap sussen of eventjes puzzelen aan tafel met Lewie maar ik verloor veel te veel bloed door de combinatie van drie bloedverdunners die ik dagelijks moest innemen voor m’n hart maar het herstel van een bevalling en die meds dat niet samen ging. Na telefonische overleg met de huisarts, verloskundige en het Amc besloten we dat ik toch weer naar het ziekenhuis terug moest. Dit ging niet langer zo. Vrijdag 9 juli (na 1,5 week thuis geweest te zijn) meldde ik me weer in het Amc, dit keer op de afdeling gynaecologie 🙋‍♀️ (ja echt ik heb het hele ziekenhuis gezien) Al vrij snel kregen we het antwoord… “uw HB is 4,2. U verliest teveel bloed we gaan u een bloedtransfusie geven en u moet hier een paar dagen blijven” “OK” ja, wat kun je nog hé? Ik liet t maar gewoon over me heen komen. Dit kon er ook nog wel bij. Ik was een soort van numb geworden ofzo… het kwam niet eens meer helemaal binnen. De whatever stand ging aan Dus hup, tablet aan en temptation island op, iets dat ik een ieder aanraad die ff helemaal braindead wilt zijn en kansloos naar het beeldscherm wilt staren en heerlijk foute tv wilt zien. Wat een geweldige afleiding is dat! En waarom doen die mensen toch mee?! 😆 is toch gemaakt om mis te gaan! Maar goed, entertaining wel! Oh en vergeet Married at first sight Australië niet! Heeerlakkkkk alle seizoenen! Daar lag ik dus weer… met twee zakken bloed dat m’n lichaam in gepompt werd. Wist je dat dit ijs en ijs koud bloed is? Nooit geweten, maar dat voel je dus echt als rood ijswater je lichaam in gaan. S Avonds hebben ze m’n temp gemeten en die was 35.7 dagen later nog steeds! Such a icequeen, altijd al geweten dat ik cold as ice was whhhhhaha 😂🙋‍♀️

Ik werd opgenomen op de kraamafdeling van het Amc, een super grote kamer van alle gemakken voorzien, met geweldige lieve verpleging en artsen echt waar, wat hebben we gelachen daar! Heerlijk vertroetelende dames die humor hadden en de ernst van de zaak zagen maar ook een vrouw die net bevallen was die het allemaal niet snapte waarom ze zoveel narigheid doormaakte. Ze kwamen gezellig kletsen in hun pauze ff een kopje thee bij me op de kamer. Ze kwamen kijken als het hele gezin op visite kwam. “Ohh ik wil even je jongens zien hoor oohh wat een knappe mannen heb jij” Ik voelde me daar voor het eerst een kraamvrouw. Al had ik Camden maar 1 x per dag eventjes twee uurtjes bij me. Ik probeerde zoveel mogelijk te genieten van de momentjes dat ik hem vast kon houden en z’n geur op kon snuiven. Kletsen met Yah en Lewie, knuffelen, lachen.. John die eventjes bij kon slapen op het ziekenhuisbed naast me of me kon vertellen hoe het thuis was. Ik wist dat ik moest aansterken zodat ik weer thuis kon zijn. En precies daar in die kamer was het moment dat ik heb gezegd dat ik nooit meer een nacht in het ziekenhuis kom slapen! Never again dat was mijn laatste keer, ik was er helemaal klaar mee! Genoeg ellende voor een mensenleven. Mindset op standje Warrior Queen ennnnn door ik ga honderd worden met dit hart!

Eenmaal thuis moet je rust houden en weer proberen iets van het normale leven op te pakken. Je vent die overuren draait, s nachts en overdag. Hulp van familie en vrienden waar ze konden, iedereen heeft natuurlijk zijn/haar eigen leven en dat gaat ook door. We proberen wat we kunnen samen, sommige dagen waren okay… andere dagen slecht. Twee stappen vooruit en een stap terug is een beetje een terugkerend patroon geweest de afgelopen weken. Fysiek maar ook mentaal.

Het moeilijkste vind ik dat je tijd gemist hebt, de beginweken met je new born baby. Tijd die je niet meer terugkrijgt. Dat doet me het meest zeer. Ik voel me ergens super schuldig dat ik er niet was toen de kinderen me heel hard nodig hadden. Toen Lewis van kleine jongen naar grote broer ging en alles voor hem veranderde in z'n leventje en mama in het ziekenhuis lag, te vechten voor m'n leven weliswaar, maar ik had thuis moeten zijn bij hem. Ik had er moeten zijn om hem te begeleiden en de verandering helpen doormaken. Het is nogal wat als je 3 jaar bent en altijd de kleinste bent in huis en ineens is er een baby die je plekje inneemt. M’n 13 jarige puber die precies in zn proefwerkweek zat toen dit gebeurde en alle emoties binnen hield, een binnenvetter is. Niemand iets zei en doorbikkelde op school maar zich niet kon concentreren, ik wou dat ik er voor hem was. Ik wou dat ik het allemaal samen met John kon doen, de nachten en de moeilijke dagen met Cam, de fases die je samen doorloopt en de sprongetjes die een baby maakt waar je als ouders elk uur van de nacht voorbij ziet kruipen op de klok. De zwaarste periode eigenlijk.. en ik was er niet. Ik voel me rot om wat ons is overkomen. Ik voel me schuldig en natuurlijk zegt er een stemmetje in mijn hoofd “maar hier kun je niks aan doen, dit is je overkomen” en die geloof ik ook wel.. maar er knaagt ook een gevoel/stemmetje dat fluistert “je had er moeten zijn en je was er niet.”

Ik kan niet naar foto's kijken van kraambezoek dat hier was toen ik daar lag of naar de foto's die John of familie maakte van baby Camden en naar me toe stuurde om me erbij te blijven betrekken. Het neemt me terug naar die periode dat ik me buitengesloten voelde van mijn eigen gezin en de baby die ik elf dagen ervoor gebaard had… de baby die ik negen maanden veilig heb mogen dragen in mijn buik waar je een speciale band mee hebt en waar ik nu zo ver van verwijderd was.

En dan zijn er de opmerkingen als ‘wees blij dat je er nog bent’ of ‘nou, je kan het tenminste nog navertellen’ en “aah joh die tijd haal je dubbel en dwars wel weer in met de kids” Dat doet misschien nog wel het meest met me, alsof er geen ruimte mag zijn voor mijn gevoelens, alsof je niet mag rouwen of je niet mag voelen wat je voelt. Alsof een traumatische ervaring als dit ineens na twee maanden een over datum grens bereikt. Want die opmerkingen wipen niet ineens al je gevoelens weg. Natuurlijk ben ik God dankbaar dat ik er nog ben… en dat ik dit na kan vertellen, tuurlijk! Ik ben er nog, ik heb dit overleefd. Twee hartinfarcten overleefd. Ik feel blessed. Maar ik moet hier ook doorheen. En het voelt eenzaam kan ik je vertellen.. de mensen om mij heen hebben mij dit zien doormaken en hebben het er ook moeilijk mee, zij zien mij en zien de ellende waar ik doorheen ben gegaan. Soms ben ik sterk en denk ik ik kom er wel. I got this. En soms vraag ik me af.. hoe ga ik dit doen, wij? gaat de klap nog komen? Besef ik het me echt wel? Stop ik het niet weg en ga ik te snel? of John? en de kids? kunnen we door of moeten we nog ergens doorheen? Wil ik niet te snel weer terug naar hoe het was en wat ik kon, ga ik ergens aan voorbij zonder erbij stil te hebben gestaan? Gaat dat me achtervolgen? Voel ik wel wat ik moet voelen of voel ik niks? Er is met 3 kids geen ruimte thuis om er de hele dag over te praten er is geen knop met verwerk-momentje dat je aan kunt zetten en dat er ff een luisterend oor is of iemand die je vastpakt. Alles raast maar door en keihard ook en ik merk dat ik dat lastig vindt, het is moeilijk uit te leggen… Er is niet echt een handleiding hoe hiermee om te gaan

We staan op standje overleven, gaan maar door, voelen dat dit zwaar op ons weegt en voelen dat alles teveel is op het moment. We kunnen er niks bij hebben. We houden onze koppen maar net boven water. Een groot gezin waarvan 1 ouder niet kan functioneren. dat is niet bepaald ideaal. We doen wat we kunnen en proberen het beste uit een klote situatie te halen, we moeten wel!

Met deze blog wil ik zwangere vrouwen en kraamvrouwen wijzen op de symptomen van een SCAD. Nekpijn, misselijk, druk op de borst, een adrenaline gevoel, steken op de borst en onder de schouderbladen, duizeligheid, het verminderd gevoel in de (linker) arm/hand misselijkheid, warm gevoel in je hoofd. Trek aub meteen aan de bel, wacht niet af.  Het is een niet veel voorkomende vorm van SCAD, de combinatie bevalling en hartinfarct maar hij bestaat wel. problemen met het vrouwenhart komen helaas veel vaker voor dan je denkt en het lijkt wel alsof de artsen er te weinig over weten. Ik volg een facebookgroep SCAD waar lotgenoten vertellen over hun ervaring en hun herstel, niet allemaal met hetzelfde probleem maar wel vrouwen die hierook doorheen (zijn) gegaan. Voor meer info: www.vrouwenhart.nl

Hoe we ons hier doorheen slaan en hoe de revalidatie gaat lees je in deel 3