Van kerngezond naar kankerpatiënt

Beginnen bij het begin, dat vind ik best lastig.

Ik was net aan het wennen aan mijn "alleenstaande mama" status. 

Mijn draai zoeken en tegelijkertijd genieten van mijn hernieuwde vrijheid. 

Ik woonde net alleen met mijn dochter van 5. Dat co-ouderschap begon zijn ritme te vinden. Het kind leek gelukkig en ik was dat ook. 

Mezelf terug gevonden na enkele jaren waarvan ik het gevoel had dat mijn leven op pauze stond. Het ouderschap en ook de persoon waar ik dat mee aanging was een bewuste keuze. Doch een zwaar onderschatte keuze. Wist ik veel in hoedanig mijn partner iemand nieuw zou worden na het verkrijgen van de titel vader. 

Long story short hij vond vader worden en een gezin zijn nog de enige reden van bestaan. Waardoor ik me verdoofd voelde. Alles werd monotoon en ik verloor mezelf op diezelfde trein. Misschien lijkt het egoïstisch want ja dat is het ouderschap toch ook een beetje.. alles voor je gezin. Maar erg gelukkig werd ik er niet van. Dus ik besliste om voor mezelf te kiezen. Want alleen als je zelf gelukkig bent kan je iemand anders gelukkig maken. Dus ook mijn dochter. 

Ik ging alleen wonen, en doe aan co-ouderschap. Alles werd weer spannend en leuk. Ik had en heb heel erg het gevoel dat dit de juiste keuze was en heb nog geen moment spijt gehad van deze keuze. Ookal ging dat gepaard met het gevoel van falen. Want wie wil nu een gebroken gezin voor zijn/haar kind. Met dat idee begin je niet aan het ouderschap. 

Niet zonder slag of stoot want het allemaal alleen doen als moeder, je draai vinden in dat ritme. Werken en nog eens werken want hey being a single mom ain't cheap. (Waar ik overigens niet over wil klagen want ik wist waaraan ik begon.) Maar toch EINDELIJK GELUKKIG was het overheersende gevoel. 

Ik nam me voor om de focus op mezelf vinden en voor mijn dochter zorgen te leggen. En dat lukte aardig.

Toch kwam ik veel sneller dan voorzien iemand tegen die me van men sokken blies. Holderdebolder mijn wereld op zijn kop. Een ongekend gevoel. Want uiteraard dacht ik al ooit eerder verliefd te zijn geweest. Maar dit was/is anders. Alles overheersend in mijn gedachte. Het gevoel van een soulmate. 

Jezus wat voelde ik me verliefd. En dat vond ik echt lastig. Want dat paste niet in mijn plan. De focus op mezelf en mijn dochter, remember. Dus ik probeerde het af te remmen. Sceptisch te kijken. Het addertje onder het gras te vinden. Hij heeft ook zelf geen kinderen dus dat ouderschap is hem een onbekend fenomeen. Dus we doen het rustig, heel rustig. Gedeeltelijk door hem, omdat hij een voorzichtige aard heeft. En daar ben ik hem tot op heden nog steeds dankbaar voor. In het verleden al vaker een sprong in het onbekende genomen, mezelf voorbij gelopen met alle gevolgen vandien. 

Dat werkte overduidelijk niet dus ik ben blij met onze aanpak. We hebben buiten om mijn dochter de tijd genomen om elkaar te leren kennen. We brengen steeds meer tijd met elkaar door maar voor ik mijn dochter hierbij betrok wou ik eerst met argusogen tegen de situatie aankijken. 

Ik kom zelf uit een gebroken gezin, eentje wat meermaals gebroken is. Mijn moeder heeft namelijk die argusogen nooit gebruikt. Sprong van het ene in het andere. En ik vond het verschrikkelijk. Dus dat is niet wat ik wil voor mijn dochter. Integendeel, liever alleen zijn dan haar zo een toekomst geven. Maar alles zag er zo rooskleurig uit. En ik gebruik "zag" niet door hem maar door wat volgen zal. 

Een nieuwe relatie betekent ook elkaar ontdekken. En ook dat zit goed bij ons. Tot ik plots contactbloedingen kreeg. En dan heb ik het niet over een streepje bloed. Maar eerder een bloedbad uit een horror scene. Uiteraard erg geschrokken trok ik naar de huisarts voor een uitstrijkje. Ook daar opnieuw een immense bloeding tijdens het uitstrijkje. De huisarts verwees me door naar een spoed gyneacoloog. Bang afwachten want dokter Google voorspelde niet veel goeds. Wonder boven wonder. Niks te zien, waarschijnlijk een spatader. Het uitstrijkje kwam ook schoon terug. Dus ik kon met een gerust hart weer door.

Enkele weken later stond ik op het werk met een broek vol bloed. Die spatader moest dus behandeld want zo kon het niet langer. Dit keer ging ik toch liever bij mijn vaste gyneacoloog. Zo gezegd, zo gedaan. Zij stond op een biopt en voerde deze ook onmiddellijk uit. Een week later kreeg ik het verdict. Afwijkend weefsel a.k.a de voorloper van baarmoederhalskanker. Niks om me heel druk om te maken verzekerde ze me. Een dagje hospitalisatie om het afwijkend weefsel weg te schrapen. Een dagje om hiervan te bekomen en klaar is kees. 

Het herstel ging vlot, zoals beloofd. De lente in zicht. Daar stond ik met mijn dochter aan de hand aan de schoolpoort te wachten tot deze open ging. Mooie zon, vrolijk kind. Mijn leven op de rails. Tot de telefoon overging, de gynea. Mijn hart sloeg  over toen ik haar nummer zag. Want ze zou enkel bellen moest het niet goed zijn. Nog even getwijfeld om de telefoon aan te nemen maar dat kan uiteraard niet. Mevrouw Vanmechelen, slecht nieuws. U hebt baarmoederhalskanker. En de rest van het gesprek is één grote waas. Tranen in mijn ogen, kijkend naar mijn gelukkig kind. Het tumult van een ochtend rush en tig mensen om me heen. Een gevoel van paniek wat me overviel. Maar keep up a brave face want ja, hand in hand met dat vrolijk kind aan de schoolpoort. De poort ging open, het kind stormde vrolijk weg. En het enige wat ik kon denken is, ik moet hier weg. Geracet tot aan mijn auto om daar vervolgens te crashen.

Daar zat ik dan, huilend zonder plan. Een werkdag voor de boeg. Een gynea die aandrong op een afspraak en ik die haar vertelde dat dat eigenlijk niet in mijn dagplanning paste. Omdat ik het gewoon allemaal even niet meer wist. De moed bijeen rapen om mijn gloednieuwe partner zijn roze bril van zijn gezicht te meppen. Wie wil in godsnaam een relatie die onmiddellijk met zoveel bagage en tumult moet beginnen. Ik was plots niet meer de vrouw die kwam met een plus one. Maar de vrouw die kwam met een plus one en baarmoederhalskanker. 

Diezelfde dag uiteraard wel bij de gynae langs gegaan. Als je de consultatie ruimte binnen stapt stap je in bij een veel te snelle angstaanjagende rollercoaster. Eentje zonder eindstation die zo raast dat je continue om adem snakt. De gynea vroeg om toestemming om mijn behandeling op te starten in het UZ van Leuven. Ik knikte bevestigend. En met die knik bevestig je (little did i know) om alles uit handen te geven. Ik was de consultatie ruimte nog niet goed en wel buiten gestapt en de ene na de andere afspraak kwam binnen op mijn telefoon. Je krijgt gewoon een resem aan data waar je niks meer over te zeggen hebt. Die ene bevestigende knik bij de gynea was plots eentje die van toepassing was op elke volgende afspraak. 

We stapten terug in de wagen. WE ja WE. Ik en mijn gloednieuwe partner die sedert dat eerste consult geen enkel ander consult meer gemist heeft. Wat een pracht van een mens. Ik ben niet blij dat ik hierdoor moet. Maar wel blij dat ik het genoegen heb om hier samen met hem door te gaan. Die dag was voor ons beide een "en nu" momentje. Het gaat hier nog steeds over diezelfde zonnige dag van het eerste telefoontje. We wisten beiden niet wat aanvangen en zijn gewoon opzoek gegaan naar een zonnig terras waar we de rest van de dag vertoefd hebben. Desondanks het slechte nieuws intens genoten hebben van elkaars aanwezigheid. Een beetje gehuild maar ook veel gelachen. Nogmaals wat een pracht van een mens. Het is eenieder gegund om zo iemand tegen te komen. Iemand die van de rotste dag van je leven toch wat leuks weet te maken. Wat een talent. 

Sinds die dag leef ik van afspraak tot afspraak. Er volgt een hele resem aan onderzoeken tot de dag dat je de prof ziet. Die dag is allesbepalend. Ik zat met zoveel vragen. Vragen die ik voor mezelf op elke mogelijke wijze al had ingevuld. Elk pad had ik bekeken en voor elk pad had ik me mezelf mentaal voorbereid. 

Moest ik chemo? Geen probleem, want nog voor de dag dat ik bij de prof kwam wist ik hoe ik een pruik moest aanbrengen en had ik al een nieuwe haarstijl gekozen. Want kanker, dat was voor mij chemo en kaal worden. Ik had al een heel plan voor al de verjaardagen die mijn dochter tegemoet ging zonder mij. Ongelooflijk wat er allemaal door je hoofd uit gaat in die periode van onzekerheid. Ik ben nogal een controle freak. Dus voor elke mogelijke uitkomst had ik een plan. 

Verdict bij de prof. Geen uitzaaiingen te zien, wat een opluchting. Vervolgens werd me verteld dat mijn baarmoeder eruit moet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De eierstokken blijven zitten maar die gaan we wat hoger leggen zodoende je niet in de menopauze beland als we je nog moeten bestralen. 

Een beetje van "je stond erbij en keer ernaar". Ja, ja en nog eens ja. Dat is alles wat van je verwacht wordt. Het enige wat je kan doen is ondergaan en vrede nemen met de situatie. Wat ik nogal moeilijk vind met een nieuwe en kinderloze partner. 

Nu was ik de vrouw die kwam met een plus one, baarmoederhalskanker EN degene die je nooit een kind zal kunnen geven. Wat heb ik het universum in godsnaam ooit aangedaan. Dat is het overheersende gevoel wat ik erbij heb. 

Onbevreesd is hoe ik me nu voel. uiteraard niet voor de kanker. Want nooit eerder heeft iets me zo angstig gemaakt. Maar wel onbevreesd voor al de rest wat op me afkomt. Want alles wat me nu nog overkomt kan onmogelijk erger zijn dan dit. Ik sta op zulke korte tijd helemaal anders in het leven. Alle andere obstakels lijken zo klein. Sedert de dag van het verdict tot nu heb ik alles uit het leven gehaald wat erin zat. Niks meer gedaan waar ik eigenlijk geen zin in had. Ik kan nu veel makkelijker nee zeggen en voor mezelf opkomen. Alsof het een natuurlijk instinct is wat losgekomen is. Op geen enkel ogenblik heb ik me gewenteld in zelfmedelijden. Ik lach nog evenveel. Of misschien zelfs wel meer als ervoor. Want zulk nieuws geeft je een nieuwe blik. Ik zie nu vooral niet meer wat ik niet heb. Maar wel wat ik wel heb. 

Ik zie nu met een heldere blik met hoeveel moois ik omringd ben. Een pracht van een dochter van 5 met een empatisch vermogen om u tegen te zeggen. Een partner die alles is en meer. Een handjevol vriendinnen die er dag en nacht voor me zijn. En de job van mijn leven. Als ik hier "ongeschonden" uit kom dan heb ik het voor mekaar.

Met opgeheven hoofd maar de nodige portie spanning liep ik het ziekenhuis in. Een dag voor de operatie moest ik binnen. Ook hier bleef mijn partner bij me tot de allerlaatste mogelijke seconde en genoten we van elkaars aanwezigheid. De nacht verliep minder onrustig dan verwacht. Want de situatie ondergaan.. daar ben ik inmiddels gewoon aan geworden. De operatie verliep vlot. Op lage bloeddruk na ging alles volledig volgens plan. 

Intussen ben ik al vier dagen terug thuis in mijn vertrouwde omgeving. Ik kan niet ontkennen dat het zwaar was. Mentaal en fysiek. Het ging gepaard met veel pijn. De dagen gaan ondertussen best goed gezien de aard van de operatie. De avonden daarentegen zijn een aanslag op mijn mentale welzijn. Een zee van pijn komt op in de avond. Dat breekt het mentale welzijn wat ik door de dag weer opbouw telkens opnieuw weer af. Elke ochtend begin ik opnieuw van 0. Maar ook elke dag gaat het weer een beetje beter. 

Ik durf mezelf gerust een sterke vrouw noemen. Ik tracht elk negatief punt om te buigen in iets positiefs. Dat is gewoon mijn ingesteldheid. Iets waar ik gewoon geluk mee heb. Ik denk dat je dat hebt of je hebt het niet. Maar ik voel wel dat er letterlijk met mijn eierstokken gerammeld is. Er vloeien elke dag tranen. Tranen om niets. Uiteraard onderliggend wel om iets. Maar ze vloeien om het minste. Om negatieve dingen maar ook om de positieve dingen. Een foto van mijn dochter is al genoeg om een waterval aan emoties los te weken. Iets waar ik nooit eerder "last" van had. En mischien is dat wel wat moois. Het bewuster zijn van alles. Toch hoop ik dat ook dit langzaam maar zeker weer in zijn plooi valt. 

Zes weken herstel en mijn leven kan weer gewoon zijn gang gaan. Tenzij...

Helaas is er een tenzij gekoppeld aan dit verhaal. Want ondertussen is er iemand vlijtig bezig om elk stukje verwijderd weefsel te onderzoeken. 

Chemo en of bestralingen zijn nog steeds een mogelijkheid. Dat onderzoek laat twee weken op zich wachten. Pas dan weet ik of ik voort kan met mijn leven zoals ik het kende.