Van hoofd naar hart: het vinden van mijn eigen weg

De ‘opvoeding’ van mijn oudste en mijn jongste kunnen haast niet verder van elkaar afstaan.

Bij Quinn had ik echt werkelijk geen idee wat het betekent om moeder te zijn. Blijkbaar is dat niet iets wat iedereen van nature direct heeft. Google was mijn beste vriend (zo dacht ik) en ik kon daar alles vinden. Het resultaat?

Quinn heeft maar kort borstvoeding gehad, sliep (na heel wat uurtjes huilen) al vrij vroeg door in zijn eigen bed op zijn eigen kamer en kreeg vanaf 4 maanden gepureerd voedsel met een lepeltje.

Iedere dag wenste ik dat hij al wat groter was en dingen zou kunnen, want mijn inbox overstroomde met mailtjes over welke mijlpalen mijn baby behaald zou moeten hebben. En toen hij eenmaal begon met kruipen en klimmen was ik de hele tijd aan het ‘helikopteren’. Nee Quinn, dat mag niet. Voorzichtig! en kijk uit! (alsof een baby weet wat je bedoelt met ‘voorzichtig’)

Dat laatste dat kost best wel wat energie kan ik je vertellen. Ik besefte me ook steeds meer dat deze hele standaard aanpak totaal niet bij mij/ons paste. Ik heb het altijd al vreemd gevonden hoe wij in onze cultuur met onze baby’s omgaan. Het klopte gewoon niet. Dat pakten de mensen heel vroeger vast niet zo aan. Een baby laten huilen/schema’s/wipstoeltjes/spenen/gepureerd voedsel geven, dat kan toch helemaal niet als je in de natuur leeft? Dat zou direct problematisch worden en gevaarlijk bovendien. Uiteraard besef ik me dat we nu niet meer in zo’n wereld leven. Onze wereld is een stuk veiliger en comfortabeler geworden. Toch vind ik het een prettige gedachte dat we niet totaal afhankelijk zijn van de moderne wereld. (Dat heeft de hele corona-situatie nog extra bevestigd voor ons). Die gedachte zorgde ervoor dat mijn opvoedstijl bijna een 180 graden draai maakte. Veel ‘problemen’ ontstaan doordat we een kunstmatige aanpak hebben met baby’s, terwijl zij juist nog zo in contact zijn met hun natuurlijke instincten. Toen ik dat eenmaal doorhad werden de zaken een stuk simpeler.

Tegenwoordig is mijn uitgangspunt met bijna alles: Voelt het goed voor mij en voor mijn kind? – Ja? Lekker mee doorgaan, niks aan de hand. Nee? Als het niet goed voelt, dan is het waarschijnlijk ook niet goed. Een stukje moederinstinct, waar je heel goed naar moet luisteren, want dat klopt bijna altijd! Als het niet goed voelt, probeer ik eerst te kijken wat nu eigenlijk precies het probleem is en of ik dat makkelijk kan oplossen zonder strijd.

Ik kon Yngvi de eerste paar maanden nog geen 5 minuten ergens ‘wegleggen’. Hij had een enorme huidhonger en wilde bijna ieder uur wel een slok melk. Als je op google gaat zoeken (en dat doen volgens mij de meeste nieuwe mama’s) word je overspoeld met schema’s en informatie. Het komt bijna altijd op hetzelfde neer: voed op verzoek en dan kom je uit op ongeveer iedere 3 uur een voeding. Nou dat was hier dus totaal niet aan de orde. Meneer wilde ieder uur/anderhalf uur een slok melk. Ik kan moeilijk gaan doen, hem laten huilen, voedingen gaan rekken, speen geven etc… maar daarmee los ik datgene wat niet goed voelt niet op. Mijn baby huilt, want hij heeft honger. Oplossing was dus ieder uur aan de borst en tussendoor droeg ik hem veel met een draagdoek. Hij had daar gewoon behoefte aan, en daarmee nam het huilen echt gigantisch af. Het was een hele tevreden baby, die lekker in z’n vel zat. Het voelde goed, het voelde natuurlijk en het paste bij ons.

Na een paar maanden werd het tijd om iets anders te introduceren naast melk. Met Quinn was het voeren van gepureerd voedsel vanaf 4 maanden best een strijd. Hij was zelf niet in staat om het eten naar zijn mond te brengen, hij kon nog niet zitten en wij konden niet fatsoenlijk eten omdat we hem moesten voeren. Ook dat voelde niet goed. Dat heeft de natuur echt niet zo bedoeld. Qua ontwikkeling zijn baby’s van 4 maanden nog niet toe aan vast voedsel. We hebben er dus voor gekozen om de Kleintjesmethode te volgen met Yngvi. Vanaf 6 maanden kreeg hij stukken vast voedsel aangeboden en hij mocht bepalen wat en hoeveel hij ervan at. (Stel gerust vragen als je hier meer over wilt weten). Het was echt een groot succes en een grote puinhoop in het begin ;)…ok, vooruit soms is het nog steeds een grote puinhoop. Maar wat was het fijn! Hij voerde zichzelf en ik kon gewoon op mijn gemak mijn eigen eten opeten.

Toen Yngvi 11 maanden was, begon hij uit zijn stoel te klimmen. In plaats van hem vast te zetten in zijn stoel tijdens het eten, hebben we hem juist helemaal vrij gelaten. Het eetblad en de babybeugel gingen van de stoel af, zodat hij op een ‘normale’ stoel zat. Je kind vastbinden voelde voor ons ook niet goed en het is bovendien niet veilig tijdens het eten. Mijn redenatie was: hij kan zelfstandig zitten en hij kan klimmen, qua ontwikkeling is hij er dan aan toe om op een gewone stoel te zitten. Natuurlijk vond ik dat een beetje eng in het begin en ja, hij is er 1x afgevallen (ik stond er naast!, zo snel gaat dat) Gelukkig ving hij zichzelf netjes op en was het voornamelijk schrik. Hij heeft er in ieder geval van geleerd, want sinds dat moment zit hij keurig netjes op zijn stoel.

Nu is hij 17 maanden en krijgt hij nog borstvoeding. Ik had dat na mijn eerste ervaring met Quinn echt nooit verwacht dat ik dat vol zou houden, maar we gaan door zolang het voor ons allebei goed voelt. Van volhouden is eigenlijk geen sprake. Het voelt niet alsof ik aan het volhouden ben. Het is inmiddels moeiteloos, het maakt deel uit van de manier waarop de dagen en nachten verlopen. Ook dit is een puntje van ‘geen strijd’. Ik kan heel moeilijk gaan doen, door hem de borst te gaan weigeren, maar waarom zou ik? Het is toch zoveel makkelijker als het vanuit hemzelf komt. Als hij wil stoppen dan is er geen strijd, dan stopt hij gewoon en is het daarmee klaar. Geen strijd, geen tranen. Nou misschien moet ik wel een traantje laten, maar Yngvi in ieder geval niet ;)

Zoals iedere mama, moest ik in alles mijn eigen weg zien te vinden. Ik was zo verloren door alle informatie en adviezen dat ik mezelf daarin behoorlijk ben kwijtgeraakt. Als moeder was ik erg onzeker, en in die positie ga je al snel uit dat de informatie die je krijgt van zorgverleners klopt en goed is. Want iedere moeder doet zo graag het juiste als het om haar kindje(s) gaat. Als ik aan Quinn z’n babytijd terugdenk dan baal ik dat ik mijn weg niet eerder heb gevonden, maar ik deed mijn best. Ik doe het op de manier die voor ons goed voelt, en dat kan best nog weleens veranderen. Het is namelijk oke om van mening te veranderen. Het is oke om te erkennen dat je bepaalde dingen in het verleden niet goed hebt aangepakt. Denk erover na, kijk wat je beter kunt doen en wees vooral lief voor jezelf <3