Van 'hero' naar 'zero'

 Hoi hoi, 

welkom bij het lezen van mijn eerste blogpost. Spannend. Nooit eerder deed ik dit. Jullie zullen al gauw merken dat ik niet in chronologische volgorde zal posten. Dit omdat ik autobiografische verhalen zal schrijven over gebeurtenissen, op de moment dat die me van het hart moeten. Waar ik nood aan heb, op het moment van schrijven. Met de nadruk op 'ik', want 'ik' wordt al veel te veel aan de kant geschoven voor de belangen van ons kind. Ook wordt 'ik' veel te veel weggecijferd als anderen beslissen hun mening over mijn leven te delen. Je voelt het al aankomen he ;) deze post zal gaan over het feit hoe ik me 9 maand lang hero voelde, maar na deze periode nog meer zero voelde. 

Ik moet toegeven, het neerpennen van deze gebeurtenissen doet deugd. Het is een manier om alles even op een rijtje te zetten, opnieuw te analyseren en nadien misschien beter te kunnen relativeren. Of, om even de bedenking te maken 'heb ik dit niet over gedramatiseerd?'. Oké genoeg inleiding. Deze blog zal gaan over het feit dat ik me 9 maand koningin te rijk mocht voelen maar éénmaal dochterlief geboren werd er het totaal tegenovergestelde gevoel naar mij toe werd uitgespeeld. Taboe? Al hoop ik het tegenovergestelde, toch denk ik niet dat ik de enige kersverse mama ben die dit (gevoel) meemaakt of ervaart.

9 maand koningin te rijk, 9 maand hero. Iedereen bezorgd. Iedereen fier. Iedereen nieuwsgierig naar jou en jouw gezondheid, de echo's, de evolutie van het gevoel in jouw buik, iedereen die jouw buik (ongevraagd!) wil aanraken, en zoveel meer. Kortom, de complimentjes vliegen jou om de oren. In die 9 maand van dracht mag je zoveel toekomstgerichte lovende woorden ontvangen. 'Wauw, wat zal jij een top-mama worden'. 'Jullie kindje zal zoveel geluk hebben geboren te worden in zo'n warm gezin als dat van jullie'. enzoverder en zo voort. Elke totaal verschillende vrouw of mama in spe, mogen allemaal dezelfde of toch ongeveer dezelfde lovende woorden verwachten of aanhoren. Héél fier ben je op dat moment van ontvangst. Maar o zo hard komt de (ongevraagde en ongewenste) commentaar nadien aan. Precies of je bent één of ander goedkoop iets, dat om een recensie of sterbeoordeling vraagt. 

Eenmaal kleine Cécil geboren werd voelde ik me uitstekend. Compleet. Ons pracht-gezin! Mijn grappige partner, Cécil, onze kat Willem en ik. De tijd met ons drie (want Willem was er uiteraard niet bij) op de kraamafdeling was zalig. We lachten en waren beiden oprecht zorgeloos en gelukkig. Een roze wolk en dagen vol grapjes, tranen van geluk en héél erg veel liefde. 

Maar dan hé, dan mag je naar huis. Iets waar ik in eerste instantie naar uitkeek. Wat ik echter vergeten was is dat de wereld niet stopt bij jouw gezin alleen. Er is op dat moment (meer dan ooit tevoren!) ook nog jouw (schoon)familie, vrienden en de sociale media-politie. En ook deze mensen, (de ene al wat meer dan de andere) hebben een mening. Een ongezouten, ongevraagde zwart-witte mening. Laat één ding duidelijk zijn, dit geldt zeker niet voor iedereen! Het zijn uitzondering. Maar het zijn de uitzonderingen die blijven hangen en een litteken nalaten. 

Zelf ben ik een persoon die graag discussieert, een discussie kan eindigen met een open einde en alles in een grijze zone ziet. Voor mij bestaat er geen zwart-wit, juist of fout. Alles kan besproken en in twijfel getrokken worden. Maar dit is buiten beschouwing van andere personen of spijtig genoeg ook familieleden gerekend. Al gauw kwam de eerste opmerking, algauw de tweede en nog sneller kwam de derde. Allemaal ongevraagd, ongewenst en zeker niet opbouwend. Integendeel afbrekend en denigrerend. 'Een slechte mama' zo voelde ik mij. Door mijn omgeving negen maand lang voorgelogen. Ik voelde mij goed genoeg om kleine Cécil op de wereld te zetten maar éénmaal op de wereld deed ik er niet meer toe. Elke keer weer subtiele en minder subtiele commentaar op handelingen. Onverstaanbaar. Hoe bemoeizuchtig kunnen mensen zijn? Hoe erg kunnen mensen denken dat ze het altijd juist hebben en anderen fout?  Ben ik de enige die negen maand lang gespaard bleef van commentaar? Ben ik de enige die zich na de bevalling geen goede mama voelde door 'commentaar', 'bemerkingen' of 'goede raad' van buitenaf? 

Zo veel vragen, zo veel onzekerheden, zo veel van alles en zo veel van niets. 

Kopzorgen, twijfels en verdriet dat is wat ik kreeg. Een tijd dat ik enkel maar zou moeten genieten en op een roze wolk zitten maakte plaats voor angst telkens ik weer in aanraking of eenzelfde ruimte zou komen met deze mensen. 

Flesvoeding, inbakeren, geluidsvolle en lichtrijke dutjes overdag, jouw kindje meenemen naar events, onthaalouder of crèche, ouderschapsverlof en veel andere onderwerpen zorgen meteen voor discussies. En waarom? Laat een mama een mama zijn, laat een papa een papa zijn, laat een gezin een gezin zijn. 

Eigenlijk hoop ik dat niemand zich in dit verhaal hoeft te herkennen. Maar ik denk dat dit toch het geval zal zijn. En voor die mensen: 'je ben niet alleen'. 

Liefs, 

Mama van Cécil