Van fit naar mank lammetje

In de zomervakantie 2022 voelde ik mezelf sterk, vrouwelijk en top in mijn vel/lijf. Ik sportte veel, at gezond en had het naar mijn zin op mijn werk. Ik heb intens genoten van de zomervakantie. De schoolvakantie heb ik afgesloten met een weekendje weg samen met mijn 2 kindjes. Ik voelde me krachtig en een echte power moeder.

Op Zondag 4 September wordt onze dochter ziek met een oorontsteking. Op tijd naar huis gereden met de kindjes maar hoe later het werd, des te meer pijn dat zij kreeg. De nacht van Zondag op Maandag samen met haar in het grote bed gelegen en amper geslapen. Op Maandag 5 September wordt ikzelf niet lekker. Mijn lijf doet zeer, krijg keelpijn en al snel volgt koorts. Dit zet zich snel door en de koorts wordt hoger, de keelpijn intens en heel mijn lichaam doet overal zeer. Eten, drinken en praten gaat amper. Na 3 dagen een antibiotica kuur gekregen van de huisarts. Na 7 dagen zat de kuur erop en was de koorts, keelpijn en pijn in mijn lichaam weg. Maar toen begon de ellende eigenlijk pas echt..

Ik voelde mezelf beter en ik zou met mijn schoonfamilie en gezin naar de dierentuin gaan. Samen met de kindjes naar de supermarkt op broodjes te halen maar daar ging het mis. De roltrap op naar boven en ik werd niet goed. Mijn hele lichaam werd zwaar, oren begonnen te suizen en mijn handen begonnen te trillen. Mijn hartslag was toren hoog en ik werd enorm duizelig, het gevoel van flauwvallen werd steeds erger.

Ik heb gesloten om thuis te blijven omdat ik er maar niet bovenop kwam. Maar het leek ons wel logisch. Ik was heel ziek geweest en dan moet ik gewoon weer mijn energie/conditie opbouwen. Dus het weekend ging voorbij en ik lag nog steeds op de bank.

Op Dinsdag toch maar de huisarts gebeld omdat er geen verbetering in zat. De moeheid en het gevoel van flauwvallen kwam steeds als ik mezelf inspande. Zo moest ik zittend douche en op de wc zitten om mezelf af te drogen en aankleden. Mijn dochter naar school brengen lukte niet, de afstand van de auto naar school was te groot.

De huisarts vertelde mij dat al mijn vitale functies goed waren en dat de heftige infectie die ik had mijn immuunsysteem verzwakt is en ik moet aansterken in energie/conditie. Dit kon wel 2 weken duren maar het zou langzaam beter gaan. Voor de zekerheid wel bloed geprikt om te kijken of er toch geen pfeiffer boven op is gekomen. Maar dit was niet het geval dus aansterken was alsnog het advies en afwachten.

Maar het langzaam beter gaan zat er niet in. De vermoeidheid en het gevoel van flauwvallen kwam steeds bij enige inspanning bleef. Trappen lopen in huis, strijken of te lang staan ( lees 5 minuten ) achter het aanrecht. Na 2 weken was er nog geen verbetering en moest ik terug naar de huisarts. Deze vond het gek dat mijn vitale functies allemaal goed zijn en ik mezelf zo slecht voel en geen verbetering merk. Dus een ecg ( hartflimpje ) werd gemaakt en er werd weer bloed afgenomen. Dit om breder te kunnen kijken naar mijn bloed uitslagen. Ondertussen nog een keelontsteking erbij gekregen met wederom een antibiotica kuur van 7 dagen.

Deze uitslag was eigenlijk hetzelfde als de vorige keer. Ze zien dat mijn ontstekingswaardes verhoogd zijn, dit is natuurlijk niet gek met elke keer een keelontsteking. De huisarts wist het niet meer en heeft mij door verwezen naar interne geneeskunde. Hier heb ik mijn verhaal gedaan en ook hier waren al mijn vitale functies goed. Maar ook de internist zag meteen dat het mij niet goed ging.

Hij wilde uitgebreid onderzoeken en heeft een ecg aan gevraagd, buikecho en een x thorax. 2 weken later kraag ik hier de uitslag van en van als deze onderzoeken zien ze alleen dat mijn ontstekingswaardes verhoogd blijven. Maar alles wat zij onderzoeken blijft goed.

Dit is heel vreemd want ondanks dat alle controles goed zijn, ik ben niet goed. Ik voel mezelf in mijn hoofd kip lekker maar mijn lichaam zegt dat ik niets kan. Een boodschap doen gaat niet, dit is te ver, vooral alleen gaat dat niet. Daar voel ik mezelf niet veilig genoeg voor.

Je gaat toch denken.. zit dit niet tussen mijn oren? Moet ik er niet gewoon doorheen gaan? Moet ik niet gewoon doen!! Maar als ik dan eenmaal in een winkel sta dan ga ik bijna van mijn stokje en ben ik zo moe dat ik de rest van de dag de deur niet meer uit kom.

Het verschil tussen nu en het begin is dat ik mijn kinderen alleen kan aankleden en mijn dochter naar school kan brengen. Maar dit doe ik op mijn tempo en bij het ophalen kan ik niet blijven staan dus ga ik op de zandbank zitten zodat ik uit kan rusten om weer terug naar de auto te lopen.

De internist gaf mij het advies niet bij de pakken neer te gaan zitten en dat zal ik ook zeker niet doen. Ook al is dat niet altijd even makkelijk. Zo 1x in de 1,5 week huil ik de hele dag en ben ik boos op alles en iedereen.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat er niets uit de onderzoeken is gekomen omdat ik dus niet een enge ziekte heb. Maar 'ziek' zijn en niet weten wat je hebt of hoelang het duurt is wel mega frustrerend.

Momenteel volg ik het advies van de internist op en doe ik wat ik tot nu toe kan. Ik pak mijn rust waar nodig.

Een ding weet ik zeker en dat is dat ik mijn best doe om de dag door te komen en ik probeer een leuke moeder te blijven voor mijn kindjes. Mijn idee is ook om te kijken of ik werk kan gaan doen wat ik zittend kan doen, zodat ik bezig blijf, mezelf nuttig voel en mijn zinnen kan verzetten.

Ik kom er wel.. hoe en wanneer?? dat weet ik helaas nog niet. Maar ik doe mijn stinkende best en meer kan ik niet doen!