Van een doodvonnis naar hoop!

Zoals jullie in mijn vorige blog gelezen hebben zou ik op 13-02 de uitslag van de scan krijgen.

De uitslag laat altijd een dikke week op zich wachten en dat maakt mij enorm onzeker en angstig. Dus mailde ik de dag na de scan de oncoloog en kreeg ik woensdag plots telefoon.

‘Hoi Jennifer, de oncoloog hier. De scan ziet er goed uit!!!’

W a u w !!!

Zo enorm dankbaar….

Vandaag moest ik naar het ziekenhuis voor de kuur. Het blijft ontzettend zwaar want ik heb last van bijwerkingen en ik ben sinds vorige week weer alleen. Geen partner, geen schouder om op te leunen en niemand die mij lift wanneer ik down ben. Maar weet je, ik red mij wel. Ik ben sterk.

Lieve mensen, geef nooit op! Ga tot het uiterste.. Blijf vechten. In september werd ik opgegeven en kijk waar ik nu sta.

Ik leef!

Ik zou graag met mijn kindjes op vakantie willen maar kan dit alleen helaas niet betalen. Zou jullie mijn link willen delen of zelf een kleine donatie willen doen? Mijn dank is groot!

Liefs

Leestip: not again: "18 weken zwanger en wéér vroegtijdig gebroken vliezen"