Van blijdschap naar teleurstelling naar verdriet en weer naar blijdschap wat een week!

Wat was dat even een teleurstelling. Zeker na alles wat ze heeft moeten mee maken deze zwangerschap. Hij ging niet bepaald van zijn leiedakje en dat is nog zacht uitgedrukt. Ze zou dan woensdag avond terug moeten en opgenomen worden en hopen dat er donderdag morgen iemand zou uitvallen. Maar ja met alles wat geweest was had ze die hoop niet....

Dinsdag belde ik dus mijn moeder om haar ingelicht en dat we nog even geduld moesten hebben. Toen kwam het nieuws dat ze mijn oom maandag hadden opgenomen in het ziekenhuis. Hij hield veel vocht vast en daar waren ze al maanden mee bezig. Hmmm ja hij zag er laatst al niet goed uit maar goed hij is op de goede plek en hopelijk kunnen ze snel wat voor hem doen en weten ze waar het vandaan komt.

Donderdag morgen krijg ik appje van mijn beste vriendin. Ze hebben de ballon geplaatst!! Ooh wat fijn toch sneller dan verwacht dat geeft wat meer rust! 

Toch voel ik me erg onrustig en denk nog hoevaak het gebeurt (zeker bij ons blijkt die vloek vaak uit te komen) dat de een gaat en de ander komt.. ik zeg tegen mezelf joh stel je niet aan! En toch blijft het in mijn hoofd spoken. Dus pak mijn telefoon en bel mijn tante. Hoe gaat het daar en is er al iets bekend? Nee nog niet echt maar wil je hem zelf even spreken? Ja achja misschien neemt dat het nare gevoel een beetje weg. Dus ik spreek nog met mijn oom en hij klinkt wel een beetje buiten adem maar verder oke. Ik zeg nog tegen hem en mijn tante als de baby geboren is en ik in het ziekenhuis ben kom ik bij je langs! Dat is goed lieverd zegt ie en we hangen op. Ik heb meer rust in mijn lijf.

Een uur later sta net op het punt om de afwas te gaan doen als mijn telefoon gaat. Mijn moeder, je tante belde net. Ooh dit klinkt niet goed... Je oom is net overleden. En ik met mijn domste reactie ooit!! Dat kan helemaal niet heb net nog met hem gebeld! Heb met hem afgesproken dat ik snel langs zou gaan! 

Ik heb de kinderen naar mijn schoonouders gebracht en mijn schoonvader zou mij naar het ziekenhuis brengen. Mijn man was werken maar mocht ook gaan en kwam direct naar het ziekenhuis. Ik heb buiten nog even op hem gewacht en toen zijn we samen naar binnen gegaan. 

Daar stonden we dan allemaal om zijn bed. Het leek echt alsof hij sliep heel vredig lag hij erbij iedereen stond in tranen te kijken en had het erover hoe goed hij erbij lag. Maar bij mij geen traan ik voelde me een echt ijskonijn! Maar ik keek naar hem en dacht wanneer begint hij nu te snurken. Zoiets heb ik ook nog gezegd. Mijn tante zei hij ligt er goed bij hé meisje en heb blijkbaar gezegd ja maar doe even stil want ik wacht op zijn gesnurk! Gelukkig kon iedereen die erbij was er wel om glimlachen en mijn zus zei nog ik dacht het zelfde. Maar ik verwachtte echt dat het nog zou komen. Maar niets was minder waar en hebben echt afscheid van hem moeten nemen.

Vrijdag ik app mijn vriendin. Nog alles rustig? Daarop krijg ik een app van haar man terug. Ze hebben vannacht haar vliezen gebroken en gaan langzaam beginnen met weeën opwekken. Maar het kan nog even duren hoor! Nou ander half uur later krijg ik bericht! Proficiat peettante het is een jongen hij en mama doen het goed!  💙

Zo dubbel de ene dag loop je met pijn en verdriet het ziekenhuis in om afscheid te nemen... De dag erna loop je dat zelfde ziekenhuis in met vreugde en blijdschap omdat je een nieuw leven mag verwelkomen