Vakantie: onze ''Roadtrip" door Frankrijk

Het was eindelijk zover. Onze “roadtrip” door Frankrijk ging beginnen. De camper was nagekeken in de garage. Tijd om te gaan!

Vroeg in de ochtend draaiden we de rollen om: wij maakten de kinderen wakker. 05:15 starten we de motor en kon de reis beginnen.

Na een flinke reis, bracht onze Koala (dat staat op onze camper en zo noemen we hem inmiddels ook maar) ons in Normandië. We stonden op een prachtige kasteel camping. Wat een ruimte en rust. Ruime plekken, prachtige omgeving. Binnen een half uur zaten we aan ons eerste vakantiewijntje en zat ik meteen 3 versnellingen lager. Check!

De kasteelcamping bleek helemaal ons ding. Rustige camping, eenvoudig maar heerlijk zwembad en prachtig gelegen. We besloten dan ook al snel een nacht bij te boeken. Na 3 nachten verlieten we Normandië en reden verder naar Bretagne. Een camping vlak aan het strand. We genoten van de zee en het wat ruigere weer. Na 3 nachten trokken we weer verder. Onderweg aten we een broodje op een grasveldje bij een tankstation. Nog niet wetende wat er een half uur later zou gebeuren. We waren net weer onderweg, toen er een rood lampje begon te branden op het dashboard. Ik heb altijd geleerd: rood lampje, stoppen. Dit was niet goed. Gelukkig konden we op tijd zo’n typisch Franse rustplaats bereiken. We stapten uit, motorkap open en toen zag manlief meteen dat het niet goed was. Door zijn niet voor herhaling vatbaar zijnde woorden wist ik ook meteen: dit is helemaal niet goed.

Daar stonden we dan langs een Franse tolweg met 4 kinderen en onze Koala die water lekte. De camper is niet alleen ons vervoermiddel maar natuurlijk ook onze slaapplek. Wat nu? We belden de SOS alarmcentrale. Binnen een half uur was er een vrachtwagen en weer een half uur later stond Koala op de vrachtwagen en zaten wij met ons zessen in de cabine, op weg naar de garage. Terwijl de meisjes in hun box speelden in de showroom, de jongens de speelgoed bak plunderden overlegden wij met SOS en de Franse monteur. Lang leve Google translate want deze ontzettend aardige Fransman (ja mensen, ze bestaan echt) sprak geen woord Engels en ons Frans komt niet verder dan die ene iets wat schunnige zin. En ik geloof niet dat je daarmee een camper gerepareerd krijgt.

Anderhalf uur later verlieten wij met een huurbusje de garage. De kofferbak vol met onze spullen, op zoek naar een hotel. Al snel vonden we een hotel. Wanneer de receptioniste me vertelde dat ze een grote vierpersoons kamer en twee babybedjes beschikbaar had kon ik haar wel zoenen.

In het huurbusje zei onze oudste ineens: dit is mijn geluksdag. Op onze vraag: “waarom dan” antwoordde hij; “ik heb voor het eerst in een vrachtwagen gezeten, ik zit nu in een busje, we gaan slapen in een echt hotel en patat eten. Dat is toch heel veel geluk op 1 dag?” Dat noem ik nog eens omdenken! En als een 5 jarige dit kan moeten wij dat toch helemaal kunnen!? Dus genoten we maar van het luxe hotel, het heerlijke bad en het uitgebreide ontbijt. De stad waar we waren gestrand bleek prachtig. Terwijl we wachtten op de reparatie van Koala verkenden wij de stad Laval. Gelukkig konden we diezelfde dag rond de avond weer verder. Laat op de avond kwamen we moe en voldaan aan op de volgende camping. De lagere versnelling die ik in Normandië had gevonden was ik toen wel even kwijt. Ondanks dat het allemaal soepel verliep had ik het stranden met de camper, het niet weten hoe het verder gaat en waar je slaapt graag over willen slaan. We moesten echt even weer de vakantiemodus terug vinden evenals het vertrouwen in Koala. Maar langzaam aan kwam het relaxte gevoel terug.

We hebben genoten. Keihard genoten. Maar soms was het stiekem ook wel hard werken. Kamperen met kleine kinderen gaat niet vanzelf. Je leeft op een paar vierkante meter. En tijdens de enkele regenbui bleek maar weer eens hoe klein een vierkante meter is. De avondspits is er ook op de camping en zonder je eigen douche is ook dat soms een beetje behelpen. Tijdens het reizen liet ik het pedagogisch opvoeden (voor zover me dit normaal gesproken lukt) achter op de camping. Stilzitten is nu eenmaal niet heel leuk voor kinderen. Maar met snoep en koekjes kom je een heel eind. De schijf van vijf? Wat was dat ook alweer?We hadden luiers die de inhoud niet aankonden waardoor de inhoud deels in de autostoel belandde, een camper vol koekkruimels en de vraag; “zijn we er al bijna?” kon ik soms niet meer horen. Het is maar goed dat de Franse Gendarmerie niet heeft gezien hoe ik tijdens het rijden regelmatig onze 3 jarige zoon liet plassen op de wc in de camper. En nee, dat is niet de meest veilige manier om je kind te laten plassen. Maar als je net zindelijk bent wordt je oproep dat je moet plassen heel serieus genomen. Al verdenk ik hem er stiekem van dat hij het vooral heel leuk vond. Plassen terwijl auto’s aan je voorbij rijden. Het is allemaal part of de deal als je wilt rondtrekken.

Vanuit de camper zagen we prachtige landschappen voorbij trekken. Kwamen we op mooie plekken en heerlijke campings. Iedere dag buiten ontbijten, zwemmen, wandelen, spelletjes doen, borrelen, luieren in de hangmat en ik heb zelfs een boek en meerdere tijdschriften uitgelezen. Vakantie zoals het volgens ons hoort te zijn. Hierna trokken we nog naar de Loire vallei en de Champagne Ardennen. We lieten Frankrijk uiteindelijk achter ons voor een paar dagen Luxemburg.

Met een bak vol ervaringen en verhalen verlieten we Luxemburg om naar huis te rijden. We waren net de grens van Nederland over toen het weer mis ging. Een harde knal. Eerst dachten we aan een klapband maar het bleek iets met de achterrem. Gelukkig konden we de snelweg veilig verlaten en belanden we op de parkeerplaats van een groot bedrijf. Weer bellen met SOS. Zouden ze ons telefoonnummer al herkennen? Stonden wel al bekend als dat gezin met die camper die iedere keer pech hadden? Het hele ritueel van ruim een week eerder herhaalde zich: camper wordt weggesleept en wij weer met zijn zessen in de vrachtwagen. Doordat we dit keer in Nederland zijn en op terugweg regelt de SOS alarmcentrale een taxi busje. De camper zal een paar dagen later naar de garage in ons dorp gebracht worden. Dus weer pakken we al onze spullen over in een busje. Als net alle bagage erin zit, alle kinderen inclusief autostoel erin zitten en we willen vertrekken blijkt de band van het taxibusje lek. Er zit niets anders op dan dat er een nieuwe band op moet. We besluiten de kinderen te laten zitten en ik stap erbij in. Even later gaat het busje de garagebrug op met ons erin. De jongens vinden het prachtig. “Dit hebben we nog nooit meegemaakt” roepen ze. Nee lieverds; “mama ook niet”.

Een paar uur later komen we veilig thuis aan. Ik ben geloof ik nog nooit zo blij geweest dat we thuis waren na een vakantie.

Hoe vat ik deze vakantie nu samen? Misschien is het wel teveel om samen te vatten in 1 woord. Het was een avontuur, misschien soms een beetje teveel avontuur. Maar de beide pechgevallen overschaduwen alle andere mooie zonovergoten momenten zeker niet. Er zijn veel ergere dingen.

Tijdens één van de ritjes in de camper hoorde ik op onze Spotify playlist het nummer Rollercoaster van Danny Vera. En misschien vat zijn tekst deze vakantie wel het beste samen.

Here we go

On this rollercoaster life we know

I can travel all the road, you see

Cause I know you there with me

Cause I know, oh know

You there with me

En tot slot, hoe zit het met de batterij? Is die weer volgeladen? Eerlijk? Nee, dat niet. Maar we hebben nog een week vakantie thuis, dus wie weet... ;-)

Lieve groet,

Roos