Update Slaaptraject.

Zoals je in de vorige blog kon lezen, slaapt Kairi-Mae niet goed. Ze raakt heel erg in paniek ‘s nachts en heeft daardoor een afkeer voor haar bedje ontwikkelt, waardoor ze overdag haar dutjes alleen in de wagen deed.

Na een gesprek met de kinderarts kwam hij tot de conclusie dat er op het blote oog geen medische redenen te zien zijn waardoor ze zo slecht slaapt. Hij stuurde ons door naar een slaapcoach. Aangezien wij al het ‘droomritme’ aanhouden, hebben we besloten om ons eerst te verdiepen in een slaapoefentherapeut.

2 weken geleden was het eerste gesprek. Dit was voornamelijk een kennismakingsgesprek en het beantwoorden van een vragenlijst zodat de therapeut een beeld zou krijgen van het slaapprobleem. We kregen na afloop een logboek mee die wij een week lang strikt moesten invullen. We moesten daarin onder andere opschrijven wanneer ze sliep, hoe lang en of we erbij gezeten hebben etc.

De eerste opdracht was geen wagen meer gebruiken én het logboek bijhouden. Het advies voor ‘s nachts was dat wanneer ze in paniek wakker raakte wij naast het bed moesten gaan zitten en haar moesten troosten zonder haar op te pakken. Dit hield het volgende in: een aai over haar bol, een hand op haar buik/rug, niet in haar ogen kijken, niet tegen haar praten, geen liedje zingen en geen melk aanbieden. Best pittig als je het mij vraagt!

De eerste week was dan ook een hel. Uren hebben we naast haar bedje gezeten om haar op deze manier te troosten en haar weer rustig in slaap te krijgen. Na 3 dagen begonnen we te twijfelen. Was dit wel de juiste aanpak voor ons én vooral voor haar? Ik moet ook eerlijk zeggen dat het een beetje tegen onze natuur in ging. Je kind 3 uur lang overstuur zien, maar haar niet mogen oppakken, doet je moederhart huilen.

Toch hebben we besloten om door te gaan. Na zoveel dingen geprobeerd te hebben, is dit misschien onze laatste kans tot succes. Het feit dat we haar niet alleen laten huilen, maar ze weet dat we bij haar zijn en ze ons kan voelen en dat ze overdag zonder problemen in haar bedje begon te slapen gaf ons moed.

De tweede week ging al stukken beter. De eerste 3 dagen sliep ze zelfs door tot 5 uur. Dat ze dan klaar wakker was en aan de dag begon maakte voor ons niet uit. Liever om 5 uur de dag beginnen en een aantal onafgebroken uren slaap krijgen, dan ‘s nachts 3 uur lang naast een overstuur kindje te zitten. Ook was er een dag dat het weer ontzettend heftig en onrustig was, maar dat wisselde zich weer af met een nacht waarin ze maar 1 uurtje wakker was zonder tranen.

Al met al durf ik te zeggen dat we op de goede weg zijn! Kairi-Mae komt er wel en die paar uur extra slaap die we nu al krijgen doet ons állemaal goed.

Liefs,