Uitgerekende datum, verdriet en gemis

Het is nu dik 4 maand geleden dat onze zoon stil ter wereld kwam met 20+2 week zwangerschap. En nu komt de tijd eraan dat ik uitgerekend zou zijn. 25/02/2020 was de datum. Ik merk aan mijzelf dat ik het erg moeilijk heb. Voel mijn down en ben veel verdrietig.

Mijn zoon van 3,5 jaar heeft het dagelijks over Bo, zijn kleine broertje. Gisteren zaten we in de auto en ineens kwam er van de achterbank, "papa en mama, ik mis Bo.". Ja, schat wij missen Bo ook. Hij ging verder, "mama moest huilen". Dat klopt, mama heeft het er soms erg moeilijk mee. Mick: "huilen mag wel hoor, alleen Mick hoeft niet te huilen". Heerlijk hoe hij erover praat en mooi dat Mick er ook zo mee bezig is. Doet mij goed.

Ik vind mijn werk een heerlijke afleiding. Maar soms zou ik wel willen dat ze er eens naar vroegen. Gewoon even een vraag stellen over Bo of hoe het echt met mij gaat. Dat ik niet altijd maar over hem hoeft te beginnen. Niet dat veel over Bo praat op het werk, maar gewoon. Het maakt je op een bepaalde wijze trots op Bo. Dat mensen hem niet vergeten. Ook privé geldt dit. Alsof mensen niet durven te vragen of zullen ze nooit stilstaan bij het feit dat iemand een kindje is verloren? Het is ook een lastig onderwerp, maar voor mij als ouder heb ik een zoon die helaas niet onder ons is, maar wel degelijk bestaat. En daar mag over gepraat worden.

Ik ben benieuwd hoe jullie hier mee omgaan?

Wil je mij volgen, dat kan. Ik ben te vinden op insta: carola_douma