Uiterlijke schijn

Het is even geleden dat ik wat gepost heb. In de tussentijd heeft het leven uiteraard niet stil gestaan. Zeker met een kleine meid staat je leven niet snel stil. Maar helaas vanwege persoonlijke omstandigheden werd dit een rollercoaster. 

Burn-out en een angststoornis. Dat is wat ik heb. Dat zijn de labels. Een gegeneraliseerde angststoornis met een vertakking naar angst voor ernstige ziekten (hypochonder) en een lichaam en geest die compleet op zijn. Dit in combinatie met toen een dreumes van 1,5 jaar oud met hysterische woedebuien de héle dag door, beloofde een enerverende rit te worden. Hierbij ook omstandigheden in het directe privé leven die ook niet geheel stabiel waren (ziekte in directe familie) zorgen niet voor de "ideale" omstandigheden om te herstellen.

Maar ideaal, wat is ideaal? Daar heb ik het afgelopen half jaar veel over nagedacht. Inmiddels zit ik namelijk een half jaar thuis voor mijn herstel. Is mijn dreumes een kleuter van net 2. Met een eigen wil & "nee". Maar ben ik ook wat weerbaarder, gelukkig. 

Wat ik met deze post bereiken wil? Eigenlijk niks, voorheen wilde ik vooral aardig gevonden worden. Bang dat mensen mij niet aardig/leuk vonden. Iedereen om je heen is namelijk ook veel leuker/slimmer/mooier/succesvoller enz. Herkenbaar? Let me know! Het is namelijk een onderwerp die nog niet veel besproken is. Maar als een gebroken been besproken mag worden, mogen mentale ziektes ook besproken worden. Zeker in combinatie met een kind kan dit érg pittig zijn! 

PS - deze foto is oud. Maar van waar ik dit post, had ik weinig tot geen foto's beschikbaar. :)