U moet deze woning verlaten

Ik had nog niet eens kunnen wennen aan het idee dat ik zwanger ben, en ik begon al meteen alles te regelen. Mijn ouders waren op de hoogte zij waren meteen door de dollen heen. mijn schoonouders wisten het inmiddels ook, zij waren vooral geschrokken, maar he dat waren wij zelf ook! 

Ik woon net een half jaar in een superleuk studio appartementje aan de rand van de binnenstad. (Hier boven een foto van de dag dat ik de sleutel kreeg) Dol gelukkig ben ik met dit heerlijke kleine studiootje, en wat het nog beter maakt is dat hier alleen jongeren wonen(22 tot 27 jaar). Er is dus altijd wel iemand om even gezellig een kopje thee mee te drinken of een babbeltje te maken. Extra fijn gezien de corona tijd waarin mensen hun vrienden en familie nauwelijks zien.  

Ik realiseerde me natuurlijk wel dat ik niet lang met een kleintje in dit studiootje kon blijven, dat is veelte klein en krap. Toch weet ik ook dat ik niet zomaar aan een andere woning kom ik ben nog geen 23 dus ik mag op de meeste woningen niet reageren (dit is omdat je na 23 pas meer huurtoeslag kan krijgen)  en sta pas 4 jaar ingeschreven. Ik heb me direct op mijn 18e verjaardag ingeschreven, Maar de wacht tijd is hier gemiddeld 7 tot 12 jaar. Ja, zie daar maar eens tussen te komen. Ik belde dus de woning bouw en legde netjes de situatie uit. Ik was heel benieuwd of zij mij eventueel konden helpen en of het wel oké was dat ik hier bleef tot ik iets vond. 

Het antwoord, glas hard Nee! Ze vonden het vervelend voor me maar konden niks doen, ik ben uitgerekend in april (ben jarig in mei) en kreeg dus te horen dat ik uiterlijk in maart de woning moet verlaten. Wel wenste ze me geluk met zoeken. (ookal kwam dit vooral sarcastisch over). Ook zijden ze "kunnen je ouders niet een woning voor je kopen?".  Ik ben gefrustreerd naar huis gegaan en daar heb ik even flink gehuild, dat mag je best weten. Mijn ouders hebben zelf niet eens een koophuis dus een huis voor mij kopen zit er zeker niet in. Ik was zo teleurgesteld, in zoal de woning bouw, als mij zelf.

Als ik nou gewoon kon werken dan had ik gewoon een vrijsector woning kunnen huren en was er niks aan de hand geweest. Misschien moest ik mezelf gewoon nog harder pushen. Natuurlijk zijn dat geen eerlijke gedachtes richting mezelf want ik ben al dag en nacht bezig om "beter" te worden en om meer te bereiken. 

In middels zijn we een paar maandjes verder, ik heb inmiddels elke instantie gesproken , ben lid van elke Facebook groep en hou alle websites dag en nacht in de gaten. Helaas schiet de zoektocht nog helemaal niks op. In het ergste geval kan ik al mijn spullen in de opslag zetten en een tijdje bij mijn ouders wonen. zij hebben nog een klein kamertje waar ik samen met de baby zou kunnen "wonen". en waar mijn vriend langs kan komen waneer hij wilt. 

Gelukkig is er een backup en hoef ik dus niet naar de daklozen opvang, maar toch ben ik dag en nacht gespannen en voel ik me zo ontzettend schuldig, schuldig dat ik dit kleintje misschien geen stabiele thuis basis kan geven. Faal ik nu al voor ik begin ?

Ik heb nog een paar maandjes en ik blijf hoop houden want je weet maar nooit.

zijn er meer (jonge) mama's die dit ooit hebben meegemaakt? is het uiteindelijk goed gekomen?