Twijfels, twijfels, toen werd de knoop doorgehakt

2017 werd toch nog niet helemaal mijn jaar. De start ging prima. Uitgekozen om een nieuwe opleiding te mogen gaan doen en na een sollicitatieronde van 6 (!) maanden aangenomen in een nieuwe functie. Yes we gaan het doen. Dat gaat een pittige tijd worden, maar ik kan het! En toen weer de twijfels. Dit keer niet aan het eetgedrag van mijn kinderen, niet aan mijn moedergevoelens, maar aan mijn partnergevoelens. Is dit het echt voor ons? Een gezinnetje van 4, waarvan de papa en de mama elke avond zo "gezellig" naast elkaar op de bank zitten. De kleine irritaties die niet meer weggaan en kleine ruzies worden, het liefdesleven dat op zijn kop ligt, is dit het echt?

We gaan het gesprek met elkaar aan en komen tot de conclusie dat het zo niet gaat, we moeten het roer omgooien, maar hoe doe je dat? Wat zijn de grootste irritaties? Kunnen we ze veranderen en aanpassen? Komen we er dan weer samen uit? En ondertussen alles samen op willen lossen. De familie en vrienden weten van niks. We gaan er weer voor.

En dan ben je zo een paar maanden verder. Gaat het nu beter? Komen we er samen uit? De twijfels komen weer terug. Ik ben op deze manier niet gelukkig en als ik niet gelukkig ben kunnen mijn kinderen dat dan wel zijn? Er zijn geen grote ruzies en al helemaal niet in bijzijn van de kinderen, maar het kan niet zijn dat ze niet merken dat hun mama niet meer zichzelf is. Ik ben moe, twijfel aan alles, ben niet meer druk met dansen enzovoort met de meiden. Ik ben niet meer vrolijk en ben niet meer creatief naar mijn meiden toe. Kortom: Ik ben niet mezelf!

We gaan nog samen op vakantie. Even er tussen uit. De hectiek van de opleiding, de druk van de nieuwe functie, het verdriet van het loslaten van mijn zo geliefde locatie, ik moet er tussen uit. We gaan 2 weken naar Zuid-Frankrijk. Heerlijk op een camping met zwembad, dicht bij het strand en heerlijk weer. Dit wordt genieten! En dat hebben we gedaan, maar de conclusie was wel: genoten van de meiden en niet van elkaar. 

En zo komen we bij de zwaarste beslissing die ik ooit in mijn leven heb genomen. We gaan uit elkaar! 

Er valt een last van mijn schouders bij het uitspreken van deze woorden, maar meteen komen de tranen. Ik heb niet voor kinderen gekozen om ze maar half-time op te voeden, een week zien en dan een week niet zien, geen feestdagen meer als gezin, nooit meer samen op vakantie. Ik kan wel 24/7 janken, maar de keuze geeft me ook rust. Ik kan weer gelukkig worden en mijn meiden dus ook!!

Het ergste was het vertellen van de familie en onze omgeving, maar het allerergst was het vertellen aan de kinderen. Kost-misselijk van de zenuwen met z'n allen op de bank en probeer het dan maar eens uit te leggen aan een 3- en een 5-jarige. Gelukkig ging dat goed. De jongste snapt het niet (dat komt nog wel) en de oudste bleef heel praktisch: we verdelen het speelgoed en de knuffels en anders verdelen mijn zusje en ik ons ook. Allebei een kind. De tranen over mijn wangen. Wat een lieve meiden heb ik toch. We gaan het voor hun doen. We gaan er het beste van maken! Wij gaan het goed doen!

En nu dus op zoek naar een huis voor mij. En dat gaat helaas niet zo snel, iets huren in Middelburg is niet zo makkelijk. Maar ook dat komt goed. De rust is weer in huis en we zijn nog even samen. Voor de jongste houden we het nu even zo 'normaal' mogelijk. Mijn opleiding gaat ook door, maar mijn nieuwe functie even niet. Die staat even in time-out totdat ik de boel weer op de rit heb. 

Gelukkig ontvang ik nog steeds elke dag lieve berichtjes van iedereen om mee heen en zelfs van mensen van wie je het niet verwacht. En dat doet me goed. Ik ben sterk en ik kom hier door heen! Maar het gaat de rit van mijn leven worden!!