Tweede kindje, waarom doet iedereen alsof alles zo makkelijk gaat?

Terwijl ik dit begin te typen spoken er allemaal vragen door mijn hoofd.. Wat gaan mensen hierna van mij denken? Overdrijf ik niet een beetje? Kan ik het niet beter in de doofpot stoppen? Fack it, hee zus niets verplicht he rol een keer met je ogen en met een druk op de knop zie je mijn verhaal niet meer. 

Goed ergens in januari 2020 leek het me een mooie tijd om over baby nr 2 na te denken. Mijn zus en ik schelen anderhalf jaar en dit heb ik als heel prettig ervaren. Mijn dochter was toen net 1 jaar. Overlegd met partner, rond mei raakte ik drachtig en op 03.02.21 was daar onze Dems. Mijn droom een Koningsgezin werd werkelijkheid Whoehoe! De kraamweek was heerlijk, Ivy was wat jaloers en vroeg of dems niet met de kraamhulp mee naar huis mocht? Helaas voor haar bleef Dems. Niels ging weer aan het werk en ik moest mijn ritme zien te vinden. De eerste week ging alles nog wel oke maar door die geile kut corona kon ik nooit even t huis uit behalve rondjes lopen. Believe me, met een gescheurde flamoes zoek je naar een alternatief. Die was er niet. Het bezoek vloog me aan want iedere keer wanneer iemand me appte om langs te komen gaf ik mezelf de taak om het huis spik en span tot in de puntjes in orde te hebben. Wat natuurlijk als een piemol op een drumstel slaat want je hebt 2 kids. Maar nee dat moest. De nachten waren heftig, om de 3 uur voeden daarna een uur wakker liggen omdat je niet in slaap komt en dat keer op keer. Ik raakte oververmoeid maar come on zeiksnor, jij moet dit doen want je hebt niet voor niets verlof, niels werkt de hele dag. Dus vond ik dat het huishouden en de kids mijn taak was. Ik vroeg geen hulp aan Niels. En zo rommelde ik een week of 3 door. Ivy kwam natuurlijk ook gewoon om 7 uur der bedje uit en stond dan AAN. Ik merkte aan mezelf dat ik een super kort lontje had. Snauwen als Ivy der troep liet rondslingeren (dat kind is 2 duh) planten weer eens had voorzien van hagelslag of zichzelf had besmeerd met sudocreme. Al die xtra taken shit daar had ik toch geen tijd voor? Ivy schreeuwde om aandacht en wanneer zij dit naar haar idee even niet kreeg probeerde ze Dems te slaan, trappen of te kopstoten. Of bewerkte ze mij met allerlei attributen hahah achteraf kan ik er om lachen maar als ik haar te pakken kreeg met die ene hand die ik vrij had, oh dan kon ze beter gaan rennen. Dems was echt een handenbinder. Wilde continu bij me liggen, die klote draagzak was ik ook niet bevriend mee want ik was daardoor alsnog enorm beperkt, kon slecht bukken en raakte er van geïrriteerd. Ik verloor mezelf en moest heel veel huilen. Raapte mezelf dan weer bij elkaar als ik Niels hoorde binnenkomen want het voelde als falen. Falen als moeder want wat zit je nou te piepen. Je bent 28, 2 gezonde kinderen en een kanjer van een vriend. Ik ging weer door op mijn reserves, zo voelde het en deed weer mijn ding. Tot ik op een dag langs mijn moeder ging en op de terugweg in de auto met 2 schreeuwende kinderen echt schrok van mijn eigen gedachtegang... dat geschreeuw ging maar door, allebei KRIJZEN door merg en been. Er werd iets getriggerd en ik dacht in een kort moment "gooi je stuur om dan ben je overal van af". Godzijdank heb ik dat niet gedaan. Niet lang daarna kreeg ik van verschillende mensen maar vooral mijn zussen, te horen dat ze mij zagen verzuipen. Toepasselijk want die keer dat ik die enge gedachtengang had, dat ik mijn stuur om moest gooien was richting het water. Pas toen hun zeiden "hee lou dit gaat zo niet he, je moet dit samen doen of wat rustiger aan doen" toen dacht ik; zie je, hun zien het ook. Toen ben ik na goed praten en hulp van mijn moeder, zussen en schoonouders weer de Malou geworden die ik was. Lang verhaal kort. Een tweede kind is facking heftig. Ik ben echt een ijdeltuit en vertik het om met een naakt gezicht over straat te gaan maar wanneer je meer dan een likje mascara op je porem wilt smeren bedenk dan dat je er waarschijnlijk iets anders voor moet inleveren zoals je ontbijtje. En doordat ik nergens anders heen kon als thuis of rondjes lopen (wat met een driftbui peuter soms ff geen optie is) vond ik nog weinig lichtpuntjes in mijn dag.

Ik heb mijn ritme ondertussen gevonden. Ik ben weer HEERLIJK aan het werk, dat had ik zo nodig. Niels helpt me veel meer en ik trek mn smoel wat sneller open. Ik troost mezelf op dagen dat ik het even somber inzie met het feit dat dit tropenjaren zijn en ik er straks lekker vanaf ben en de kids dan iets aan elkaar hebben. Ik ben gelukkig en walgelijk verliefd op mijn twee vruchten ♡