Tweede kindje of niet?

Ik heb hormonale migraine. Dit heb ik helaas geërfd en daar zit ik aan vast tot de menopauze. Wat migraine juist met je doet, daar ga ik niet over uitwijden. Wie het heeft, weet wat een hel het kan zijn en welke gevolgen het op je leven heeft. Ik neem medicatie maar die lost zeker niet alles op.

Maar goed, ik ben meer dan dat! Ik ben een werkende jonge gelukkige vrouw van 33 en trotse mama van een dochtertje van 16 maand. Een voordeel aan zwanger zijn, naast het feit dat je een nieuwe leven aan het creëren bent, is dat je maandenlang migrainevrij bent. Dat was ook bij mij het geval, buiten 1 stevige aanval in mijn eerste trimester. Ook na mijn zwangerschap bleef de migraine even uit. Maar zodra mijn hormonaal systeem terug zijn gewone gangetje begon te gaan én toen ik begon te werken, begon alles weer van vooraf aan.

Ook al is het écht niet fijn, tot nu lukt het wel, de combinatie van migraine en een gezin. Is mijn dochtertje thuis (twee maand tijdens coronalockdown, wat was dat een pretje!), ja dan is het soms een hel. Dan moet mijn vriend thuisblijven van zijn werk (ik uiteraard ook) of doe ik beroep op mijn mama. Thank god dat ik hen als netwerk heb! Op dagen dat ik mijn dochter moet brengen of ophalen van de gastmoeder, dan is dat doorbijten en de fiets op. Of soms ‘vervoert’ mijn moeder me, want door corona mogen de grootouders geen kindjes meer ophalen, maar dan kan ik gewoon plaatsnemen in de auto, met zonnebril op. En als niemand kon helpen, dan was het lijdzaam wachten op de middagdut en steevast potjesvoeding geven (waar trouwens niets mis mee is, ik heb altijd afgewisseld). Ik herinner me ook niet veel meer van die dagen. Maar goed, ik sla me er altijd wel door.

Maar nu struggel ik enorm met mijn tweede kinderwens. Ik wil graag een tweede kindje en ik wil er liefst ook niet meer te lang meer mee wachten. Maar ik ben oh zo bang… Kan ik dit wel aan? Hoe zorg ik voor twee kinderen als ik een aanval heb? Mezelf kennende zal ik naast de hormonale aanvallen ook meer stressaanvallen krijgen. Gaat mijn gezondheid en mentale toestand een gezin met twee jonge kindjes wel aankunnen. Maar moet ik langs de andere kant mijn kinderwens hiervoor on hold of zelfs stopzetten? Mijn vriend en moeder (die trouwens vroeger hetzelfde onderging en toen was er nog geen medicatie) zullen me altijd helpen en steunen. Maar ik ben gewoon bang voor mezelf en ook welk effect dit op mijn moederschap zal hebben. Herkent iemand deze twijfel?