Twee culturen op 1 kussen.....

Het hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn. Onze (gebroken) familie bestaat uit meerdere culturen. En dus zoieso meerdere schoonfamilies. En ja, dit kan ook prima gaan. Cultuur wil ik in mijn geval niet zozeer de schuld geven. Het aard van het beestje. Het gebrek aan normen en waarden. Respect en liefde. Saamhorigheid en nestwarmte.

Zoals ik dat zelf gewend ben. Juist daarom heb ik er moeite mee.

Na 10 jaar op en af samen te zijn met mn huidige partner, kwam er een kindje.... vanaf dat moment werd het gedrag van hoofdpersoon schoonmoeder erger dan ooit. Eigelijk werd 10 jaar huichelen me duidelijk. Er gaat in die jaren natuurlijk veel te veel aan vooraf. Maar er kwam een kindje en ik gunde het een oma. Er lag zelfs een planning klaar omdat ze zogenaamd graag wilde helpen. Die planning is niet nagekomen. Ook niet toen ik na m'n 1e bevalling in m'n kraamweek met een handdoek onder m'n arm tegen evt doorlekken de auto in strompelde met open wond om d'r verdomme op te halen, zo eigenwijs als ik ben. Ik ging d'r zelf wel ophalen desnoods. Wat denkt zij wel niet. In m'n eigen familie had je dit niet kunnen maken,je moet,je bent oma. Afijn. "Kom aub naar je kleinkind kijken, flesje geven en knuffelen". De deur ging dicht.

Voor dat er een kindje kwam kon ik nog meer incasseren maar nu niet meer. Het doet zo'n verdriet. Als ik aan de afgelopen twee jaar denk kan ik janken uit onmacht. Verdriet en woede. Dat je mij door de ******zak haalt kan allemaal nog want ik weet zelf beter. Maar nu, m'n kind. Nee. Dat gaat me te ver.

Vorige week was de spreekwoordelijke druppel. Mijn zoontje werd 2. Geen felicitaties. Niet van oma. Niet van z'n tantes van z'n vaders kant.

Savonds kon m'n schoonzusje/tante dus, wel een berichtje sturen dat schoonmoeders zich had buitengesloten in de vrieskou en m'n partner niet bereikbaar was voor hulp. Nou das pech want hij is niet thuis bij mij dacht ik en heb hierop m'n telefoon weggelegd en ben gewoon naar bed gegaan. Bevries maar. De reactie van m'n partner was niet al te best toen hij het verhaal later hoorde en ik zei dat ze mocht bevriezen maar inmiddels trek ik me daar al niks meer van aan.

Na mezelf lang zat op zij te hebben gezet in de hoop dat er toenadering werd gezocht zodat m'n oudste kind 2 oma's zou hebben ben ik het beu. Er zijn 2 oma's. Geen opa's. Al jammer zat.

Eigelijk maar 1 oma, mijn moeder en daar is hij knettergek op. Ook dit heeft een verhaal maar m'n moeder heeft mij altijd vrijgelaten, zich niet opgedrongen en sinds een paar maanden logeert hij zelfs bij haar. Te gek! Kind blij. Ik blij.

Volgende week gaan we met de verhuizing beginnen en is de schoonfamilie niet meer welkom. Een nieuw begin. Zonder geroddel, nog jarenlang gestook in m'n relatie en de hoop op een oma erbij. Het gestress eromheen. Afsluiten is beter. Ik wil die gezichten niet meer in m'n huis en laat de nare herinneringen achter in het huis dat we verlaten.

Helaas is m'n partner te loyaal aan z'n moeder en houd ik m'n hart vast. Juist omdat onze jongste nu zon half jaar is en ik eigelijk al droom van een 3e kindje. Gaan we dit samen aan of komt er een grote kloof? De kloof die er was is eindelijk een groot stuk dicht. Wederom had schoonmoeder een rol. En m'n partner vaart erin mee. Het is tijd dat hij de grens trekt maar aangezien hij dat niet doet heb ik dat nu gedaan. Trekken aan een dood paard gaat niet, al zou ik het nog zo graag redden.

Het idee dat ik m'n kinderen een oma "afpak" heb ik al redelijk van me af kunnen zetten. Want waar was ze twee jaar? Nog nooit opgepast. Luier verschoont. Etc. Interesse getoond. Keertje bellen is al genoeg. Een hoop beloftes en verhalen. Praten maar geen acties. Ja, de actie om alle spullen van m'n kind te doen verdwijnen die ik voor je kocht zonder enige aanleiding. Van bedje tot box en alles eromheen. De reden hiervan weet ik nog niet. Enkele verplichte (lees 2) bezoekjes per jaar die mij van tevoren 3 dagen stress opleverde omdat het roddelende gespuis weer aankwam zetten met tig man tegelijk en stuk voor stuk doen alsof ze m'n oudste kennen alsof hij ze iedere week ziet waardoor hij in z'n schulp kruipt en eruit komt als ik erbij ga zitten. Hij kent ze niet! Hoe durf je het over eenkennigheid te hebben. Of dat hij op m'n moeder afrent; oma oma oma. Dat is z'n oma want een andere kent hij niet. De waarheid is niet anders En m'n man die dan wel durft te zeggen; blij dat ze weg zijn. Nu kan ik een sigaretje roken. Op dat moment hoop ik dat ie blijft hangen in z'n trek aan de sigaret. Want roken waar moeders bij is kan echt niet.... net zo hypocriet.

Ik ben het gehuichel beu en realiseer me eindelijk dat ik de goede hoop beter op kan geven. Het heeft totaal geen meerwaarde. Toch doet het pijn. Om te zien dat er maar 1 oma is. Hij verdient er verdorie 2! Hij is het waard! Maar krijgt het niet.

Zolang het nog kan extra genieten van oma 1. Want oma 2 heeft inmiddels 4 maanden een auto vd deur staan en moet nog steeds komen. Wat ze 2 maanden terug beloofde op het kraambezoek van je kleine broertje.

Zo interessant was z'n broertje. Om na 8 weken aan te komen zetten. Als ik dan zeg dat ze zich mag schamen wordt het nog weggelachen ook.

De maat is vol.

Nu maar hopen dat mijn jongens net zo veel liefde mogen krijgen van mijn moeder zoals ik dat van mijn oma kreeg. :)