Trots, ik ben trots op..... MIJ!

Ik heb het gedaan... Ik heb het gewoon gedaan!!

Trots op mezelf zijn... Nee, dat gebeurd me maar weinig. Het past me niet, ik kan dat niet. Ik doe altijd (meer dan) 100 procent mijn best en nooit loop ik de kantjes eraf. Want tja, dat is ook niet mijn ding. Maar om dan trots te zijn op iets dat ik gedaan heb... Nee...

Vandaag is anders. Vandaag voel ik het wel. En wel hierom:

Op de plank stond een verplichte opleiding vanuit mijn werkgever die bij voorkeur voor 2017 moest worden gehaald. Dat haalde ik niet met alle tegenslagen van het afgleopen jaar. Gelukkig kreeg ik in een persoonlijk gesprek te horen dat het geen probleem was, als ik hem dan dit jaar maar haalde. 'Top!' dacht ik. Maar een aantal dagen laten kreeg ik een mailtje met de mededeling dat ik nog 19 dagen had tot de deadline van het eerste examen en daarna een maand voor examen 2. 

Totaal over de zeik besloot ik om dan maar alles op alles te zetten. Maar zonder consessies aan de kinderen, mijn man, de zorg voor mijn gezin, het huishouden en mijn 'vrijwillige-schoolverplichtingen'. Iedere avond nadat mijn kids en man naar bed waren begon ik met leren... Vaak tot na middernacht, soms tot mijn hoofd met een klap op het toetsenbord viel en soms tot ik alles dubbel zag. 

Deadline 1 kwam snel.... Maar zo kwam ook een diepe put voor mijn man, waarin hij soms niet alleen de trap op durfde, zich niet kon wassen en afdrogen en echt verzorging nosig had. En twee kindjes die zorgen hebben om hun stoere sterke pappa. Maar ook kindjes die hun eigen gedoetjes en dingen hebben. En slecht slapen. Familie met problemen, vrienden met gedoe, school met een tekort aan handen. 

Geen consessies en gaan....

Vier dagen voor de deadline heb ik deel 1 gehaald. Op naar deel 2. 

Niemand heb ik verteld van het halen van deel 1... Laat staan dat ik deel 2 al binnen 10 dagen heb ingepland... 

Verstand op 0, alles tegenslag omarmend en gaan. Leren tot een uurtje of half 1, dan snel slapen om de wekker na 5 uur weer uit te kunnen zetten. Helaas ging het met mijn man niet beter en bleef alles wat ik net getypt heb ook nu een plaatsje opeisen. 

Vandaag, 8 maart, internationale vrouwendag, was het dan zo ver... Examen. 

De omstandigheden helemaal niet optimaal... Een locatie waar ik nooit geweest ben, een eind rijden terwijl ik de route niet precies ken, en dan ook nog alleen in de auto, toch een consessie moeten doen aan mijn kinderen (ik kon ze niet ophalen van school en dat terwijl mijn kleine knul weer mocht wennen (zie mijn vorige blog)) en dan ook nog die zeik regen.... Maar vandaag ga ik het doen. Angsten opzij, gewoon doen. Ik kan dit, IK KAN DIT, ik ga dit doen. 

En dan dat wachten op de uitslag... Het leek zo lang, maar de klok verklapte dat het maar 7 minuten waren. Tik, tak, tik, tak.....

GESLAAGD!!!!

Ik ben zo trots op me zelf, zo super blij met hoe ik dit voor elkaar heb gekregen....

En ik heb (bijna) geen consessies gedaan, heb mijn gezin verzorgd en ontzorgd, mijn werk gedaan en niet verzuimd, mijn kinderen niets ontzegd, van alles ondernomen, ik ben moeder, vrouw, dochter, vriendin, hulpmoeder (op de peuterspeelzaal en op de basisschool) geweest, het huishouden is op orde.... En dat heb ik gedaan, alleen ik!

Trots.... 

Doodmoe en voldaan kruip ik nu mijn bedje in... Want over 5 uur gaat mijn wekker...

Truste!