Trots :)

Zoals ik al eerder aangegeven heb is sporten erg belangrijk voor mijn eigen gezondheid. Als ik niet sport zakt mijn conditie erg snel weg en het opbouwen van mijn conditie is veel werk door mijn gezondheid. Maar hé dat weten we en daar werken we mee. 

Gedurende de zwangerschap had ik veel moeite om het sporten los te laten. Sporten betekent voor mij ontspanning, lol maar ook afzien, doorbijten en niet opgeven. Sporten door de pijngrens heen is mij niet onbekend en heeft vele trainingen gevuld om verder te komen. In de zwangerschap werd ik echter gedwongen om anders naar mijn lichaam te luisteren, ik mocht eigenlijk niet meer door de pijngrens heen en das lastig zeg.....Tot het einde toe heb ik hierin geblunderd. 

Gedurende de zwangerschap moest ik steeds verder afbouwen, even voor de beeldvorming, mijn vrijdag werd gevuld door 's ochtends een lesje pumpen en een lesje spinnen en in de avond een uurtje boksen (tegen een bal hoor niet tegen een persoon ;)). Andere dagen was het meestal een uurtje tot anderhalf uur per dag en meestal twee rustdagen per week. 

Het boksen heb ik tot ongeveer week 32 gedaan en toen verviel de les, ik moest wel stoppen. Hardlopen heb ik tot week 36 gedaan en toen ging het echt niet meer. Ik was al eerder gestopt met lopen bij de vereniging (ook dat ging op een natuurlijke manier doordat we daar helemaal gingen stoppen) maar op de loopband liep ik gerust nog een kilometer of 5-7. Maar in week 36 had ik dan de rest van de dag veel pijn en kon ik eigenlijk niets meer, dat was de druppel. Spinnen heb ik wel echt tot het einde gedaan, maandag, dinsdag en woensdagochtend heb ik nog iedere ochtend een lesje gedraaid en donderdag ben ik bevallen. 

Na de bevalling heb ik een periode echt rustig aan gedaan, wel veel gewandeld maar ik wist mijn lichaam heeft nu rust nodig en mijn spieren moeten hun plek weer goed vinden (en ja bij hardlopen had ik gelezen dat je anders weleens incontinent kon worden, dat was een goede helpende gedachte voor mij haha). Dagelijks wel lekker gewandeld met de man en na 5 weken hield ik het echt niet meer en ben ik weer begonnen met spinnen en rustig aan het hardlopen opbouwen. 

Het sporten vind ik nog steeds lastig, ik ben nog druk in de opbouw maar heb iets nodig om naar op te bouwen. Dit werd de Joustermerkeloop. Vorige week een testloopje gedaan van 10 kilometer en dat ging best goed 58 minuten (onder het uur das een psychische grens). 

Afgelopen zondag was het zover.. ik wilde graag de 16 maar dat was nog niet haalbaar, ik ben pas net weer tot 10 kilometer aan het trainen dus dan toch maar de 10. De omstandigheden waren perfect! Heerlijk weer, een zonnetje, weinig wind, niet te warm niet te koud. Voel me wel wat gespannen, in mijn buik toch wat zenuwen.. ik moet nu presteren.... (van wie.. niemand behalve mezelf hoor). Het wachten voor de start vind ik altijd het vervelendste, gelukkig nog een leuk praatje met iemand in de rij voor het startnummer halen en ik kom nog een collega tegen. Ook nog even een gezellig praatje. Dan richting de start. Muziekjes met coaching klaar.... horloge verbonden met satelliet en mijn testloop van vorige week ingeladen op mijn horloge (dan kan ik zien of ik een beetje op schema loop voor de 58 minuten). Dat wordt mijn doel, tenminste dat houd ik mezelf voor en verkondig ik tegen de rest van de wereld maar een eigenwijs stemmetje bromt de hele tijd... 56 minuten zucht..... 

Start daar gaan we, eerst toch een beetje fris (ik ben een koukleum en ik mis mijn handschoenen) ik besluit mijn hartslag op het scherm te zetten, niet te hoog. Ik spreek met mezelf af de eerste 7-8 kilometer rustig aan te doen en daarna mag ik versnellen. Goed rustig achter wat andere lopers aan en niet te snel willen. Hartslag blijft prima onder controle, dit gaat lekker. Ik word alleen nog niet echt warm, ik voel me wat ingesloten en loop niet echt in mijn eigen ritme. Dan na 1 kilometer mag ik van mezelf toch wat meer gaan inhalen. Kleine verhoging van tempo, heerlijk, naar het volgende groepje, nog een groepje verder. Oeps niet te snel willen.... mooi weer, wat een lekker zonnetje.... mooie omgeving.... lekker langs het water..... dit gaat goed...... zou ik het gaan halen...ik voel me top.... ik wil harder... nee, nee en nog eens nee hartslag onder controle houden. Oke probeer ook nog wat te genieten en niet zo dwangmatig met een tijd bezig te zijn mooi weer mooie route.. ik loop weer! 

Na 5 kilometer, jeetje nu alweer 5 gehad.. yeaahhhh, ik wil toch echt een klein beetje sneller, oke een klein beetje dan. Mijn hartslag stijgt door maar ik kan mijn ademhaling prima onder controle houden. Nog maar wat mensen inhalen. Hier en daar een beetje achter een grote man uit de wind proberen te lopen maar ach die wind is er bijna niet dus inhalen maar lekker in mijn eigen pas. 

Ik kom bordjes met kilometers tegen... oeps ik loop nog bijna fout... gelukkig ik zit nog op de goede route, mijn horloge is positief ik verwissel even van scherm en zie dat ik behoorlijk voorloop op mijn tijd van 58 minuten jooeehooee maar ik weet ook vorige week heb ik het laatste stuk sneller gelopen als het eerste stuk. Goed 7 kilometer, we zijn er bijna, nu mogen we versnellen, heerlijk meer tempo dat voelt goed. Vervolgens mis ik de bordjes aan de kant van de weg maar Joure komt weer in het zicht en ik herken een stukje. Daar reed ik net nog met de auto. Yess dat betekent dat we er bijna zijn. Nog een tandje erbij... gaat dat wel lukken, ga ik het redden tot de finish, niet te snel willen. Ik voel dat ik tegen het omslagpunt kom.. ik herken meer.. ik ben er bijna en ineens bedenk ik me.... volgens mij snijden we straks een stukje af en ja hoor ik zie mensen de hoek omgaan. We zijn er bijna dan nog maar een flinke sprint trekken.. nog net even flink wat mensen inhalen. Een man wil niet ingehaald worden en zet ook de versnelling in maar ik ben topfit en loop hem er toch echt nog even uit hihi. Ik zie de klok 54 minuten... yesss dat had ik niet verwacht.. tijd mocht ik namelijk niet checken van mezelf... dit geeft energie en daar was de finish...shiittttt dat was lekker. Ik heb het gedaan 10 kilometer en net iets meer dan 54 minuten. Een bak thee en stuk sinaasappel en dan straks snel mijn loop uitlezen. Ik ben trots!! Snel even manlief bellen en nog een praatje met collega en naar huis. Ik voel me fit en heb top gelopen. Ja hier mag ik trots op zijn, 8 maanden geleden bevallen en nu toch een mooie tijd neergezet (voor mij doen dan he). Dat motiveert om verder te trainen! 

Trots ben ik de laatste tijd vaak door mijn mooie kleine mannetje.. een nieuw geluid... een gekke bek... een nieuwe beweging genoeg om trots op te zijn maar nu even helemaal trots op mezelf (ja mensen dat mag best eens!)

Waar ben jij trots op (en dan wel iets van jezelf hé???)