Tot hier en niet verder

Soms maak je dingen mee in het leven die je neerhalen, tot in de diepste put.

Dingen die je breken, en of kapot maken.

Soms als je denkt dat het niet erger kan maar toch de negativiteit op blijft stapelen.

Je daarna weer denkt of het nog slechter kan?! Alsnog klap na klap op moet vangen.

Nog steeds sta ik hier, oké ik ben diep gevallen, keihard en heel diep. Het heeft tijd nodig, veel tijd maar het word ooit beter.

Ze zeggen wel eens na regen komt zonneschijn, soms vraag ik mezelf ook echt af wanneer dan? Ik ben er klaar mee. De negativiteit, somberheid, depressie, ptss.

Niemand kan mij helpen niemand kan dit wegnemen. Ik ben diegene die dit moet oplossen! Ik ben diegene die dit een plekje zal moeten geven. Al 5 jaar sukkel ik bij verschillende psychologen, artsen enz maar waar sta ik door hun? Juist nog steeds opdezelfde plek, soms zelfs slechter dan ik al was. Ik ben het zat. Ik ben er klaar mee. Ik wil dit niet meer.

En het is misschien hard gezegd. Iemand, kwijtraken (overlijden) en moeten missen is keihard. Maar je zelf kwijt raken is nog veel erger, daar ben ik nu. Ik wil terug naar wie ik was. Niet dat ik nu niet goed ben, maar ik wil die somberheid niet meer ik wil die spontane vrolijke ik weer zijn. Nooit was iets teveel, niks was gek genoeg. Om de kleinste dingen ben ik geïrriteerd en dat ben ik spuug en spuugzat.

Ze zeggen weleens je krijgt wat je aan kan?! Is het dan nu asjeblieft eens klaar?!

Kan ik nu eindelijk aan mezelf gaan werken?