TOS

Jaa.. het was gelukt.. Zwanger!! Na 2 maanden "proberen" was het al snel raak. De hele zwangerschap verliep redelijk normaal gelukkig want we hadden nog een kleine man rondlopen van 4 ( uit een eerdere relatie van mij) en in het weekend de dochter van mijn man uit een eerdere relatie. Ik kreeg last van zwangerschapsischias en kon daardoor al vrij weinig meer doen maar wat kon dat kon en deden we gewoon. Ons kleine mannetje was in de buik al een 'stille' baby, 's morgens en 's avonds aanwezig en verder vernam je weinig van getrap of gedraai. Doordat de vorige bevalling van mijn zoon nogal moeilijk ging door een schouder die vast zat hadden ze nu ook het gewicht en de grote in de gaten gehouden en besloten - ook door de onzettende rugpijn die ik had- om met 38 weken de bevalling op te wekken.

Zo gezegd zo gedaan die vrijdag ochtend waren we om half 8 in het ziekenhuis en werd alles in gang gezet. De weëen opwekkers gingen opeens wel erg snel ( nadat ze eerst al is verkeerd geprikt hadden in mn hand voor het infuus , en oh wat heb ik een hekel aan naalden en dan gelijk dit 's morgens, zo niet fijn) en werden dus gelukkig wat langzamer gezet. Het duurde en duurde , minuten leken niet voorbij te gaan en na helse rugpijn vroeg ik toch maar om een paracetamol. Maar ik wist vanuit de vorige bevalling nog dat wanneer je op rechts gaat liggen de ontsluiting sneller bij 10cm is en Ja hoor , ook nu werkte het weer.

Er was overigens nog niets klaar gelegd omdat ze dachten dat het nog wel even zou duren , maar dit drukkende geval kende ik als de dag van gisteren , Hij komt!! , ah nee dat duurt nog wel even werd er gezegd. Niks bleek minder waar want ik moest persen , 2x en hij "vloog" er bijna uit. Het was wel erg snel allemaal , alleen bleek de kleine wat slijm niet kwijt te kunnen door de "lancering" , de kinderarts werd gebeld en door de dienstwissel was het een komen en gaan op de verloskamer. Echt ontspannend en lekker genieten zo na de bevalling was het niet.

Heb de kleine even vast kunnen houden en naar de controles moest hij de coveuse in om hem toch nog even in de gaten te kunnen houden. Ik ging even lekker douchen en besefde niet eens dat het allemaal wel erg vlug vlug is gegaan. S avonds op de kamer kwam onze oudste met opa en oma even een kijkje nemen en ging mijn man savonds naar huis. Hij mocht blijven slapen maar aangezien de oudste liever thuis wou slapen met Papa in plaats van bij Opa en Oma, zijn ze gezellig samen thuis gaan slapen.

Er kwam visite , al hielden we het redelijk rustig , had een hele donkere wolk gehad bij de ouste dus had zelf vrij veel spanning of het deze keer wel de mooie "roze" wolk zou worden. De kleine man deed het goed en ook samen met de oudste was het dikke mik. Zo fijn om te zien en te merken dat een baby opvoeden ook gewoon met z'n tweeën kan. De kleine man bleef wel erg rustig , huilde niet veel en in de box had hij ook vrij weinig aandacht voor speelgoed of muziekjes. Ik zag duidelijk een verschil met de oudste als baby zijnde en had dus al vrij snel zorgen.

Hij werd ouder maar nog geen tot weinig interesse in het "echte spelen". Hij keek weinig om naar verschillend speelgoed en teutte of brabbelde ook weinig. Elke keer werd me door menig mens uit de omgeving verteld dat het gewoon een periode is , de één is sneller en de ander wat langzamer , alles op een eigen tempo. En zeker dat geloof ik ook , maar oh wat had ik een onderbuik gevoel. Er klopte iets niet en maakte het ,zoals natuurlijk wel eens eerder te sprake is geweest, kenbaar bij mijn man. Het klopte niet en ik wou weten wat precies niet. Op naar de dokter dus maar , en doorgestuurd naar een logopediste. De kleine was nu net 2 en we konden snel terecht. Ze nam wat testjes af maar hij had er geen aandacht voor dus dit werkte niet. Terug bij de dokter doorgestuurd naar de Kno arts , wat bleek ( zoals ons dit in het ziekenhuis verteld werd) hij zou slechthorend zijn. Kijk dat zou het verklaren , dus de afspraak voor buisjes werd gemaakt ( hij had vanaf baby af aan al vele oorontstekingen gehad) en binnen 4 weken konden we heen. Maar nee , ook dit hielp niet voor het praten.

Ik maakte me zorgen en zorgen en eigenlijk werd het alleen maar erger. Ik begon mezelf in de weg te lopen en al snel was ik weer bij de dokter , dit keer kwamen we er weg met een verwijzing voor Pento. Op in de auto naar Zwolle om daar een ochtend testjes te doen en naar de logopediste. De testen werden afgelegd zoals onze man dat thuisnook zou doen met spelletjes, weinig aandacht en bij iets wat interessant is even aandacht en dan alweer afgeleid. Nu helpt het ook niet dat Pento in Zwolle naast het station zit en de kleine man treinen wel erg leuk vindt. Toen de testresultaten onderling waren besproken werd ons vermoeden bevestigd. Onze man heeft (een vermoeden van ) TOS. Slik , je zag het aankomen maar een bevestiging dat je dus een lang traject te gaan hebt is echt wel even hard aankomen.

Corona goeide roet in het eten en daardoor kon er pas naar de zomer gestart worden vij Kentalis , de Taaltrein. Twee ochtenden van 9 tot 13.00 gaat hij daarheen. Wat leuk vindt hij het en we horen toch echt al een hele kleine vooruitgang. Waar hij eerst amper 3 duidelijke woordjes zei , wordt er nu al wat meer aan toegevoegd. Het zal nog een lange weg worden en het zal veel van ons vragen maar oh wat zijn wij trots op onze vent die het toch maar even doet in deze keiharde wereld.