Toen was sneeuw heel gewoon

Met de blijheid van een klein kind, keek ik door de ramen. De voorspellingen waren echt uit gekomen! Er lag een dik pak sneeuw buiten.

Ik kreeg flashbacks van mijzelf als klein meisje in Leek op de schaatsen, spelend in de sneeuw, het ijs proberen op de sloten en ik werd helemaal warm van binnen.

En ergens in mijn brein zag ik allerlei romantische beelden voor me met Bente op een slee en Guus in de draagzak bij mij. Samen ravotten in de sneeuw. Sneeuwpoppen bouwen. Dat soort dingen. En we zouden het vooral heeeeel gezellig hebben.

Maar al vanaf het eerste moment werd dat beeld verdrongen. Want er moest een skibroek aan. En Bente vond van niet. En handschoenen en een muts? Laat me niet lachen, dat hebben peuters van ruim 2,5 niet nodig. vinden zij.

En terwijl ik dus aan het stoeien was met ingewikkelde warme kleding voor Bente, had ik zelf een catastrofale fout gemaakt door eerst mijzelf te voorzien van een wintervacht in de vorm van een jas, sjaal en muts. Ik stond dus al te zweten voordat ik überhaupt aan wintersport had gedaan. Of viel deze worsteling daar ook onder?

Ok, Bente was eindelijk zo ver om naar buiten te gaan. Toen kwam de volgende worsteling.

Guus in een warm pakje krijgen en hem vervolgens in de draagzak friemelen en zorgen dat die draagzak goed zat. En oh shit, die had ik dus aan moeten doen voordat ik de jas aan deed want ik wilde Guus onder mijn jas hebben hangen, dus moest ik weer he-le-maal opnieuw beginnen. De score? 3 armpjes uit de kom.

Inmiddels was het romantische beeld wel uit mijn gedachten verdwenen en had ik diep respect voor medewerkers van het KDV die dit soort gevechten 100 keer per dag aan moeten gaan.

Hoe dan ook; wij waren klaar om te vertrekken.

Hups; Bente op de slee. Lachen, gieren en brullen totdat ze toch koude handjes begon te krijgen en de hele wereld bij elkaar schreeuwde. na welgeteld 5 minuten konden we dus weer naar binnen.

De tweede sessie had ik geleerd van de eerste en werd het gevecht meer een soort van schermutseling, en stond mama iets beter gemutst weer buiten. Bente had wantjes aan en Guus hing goed. Nu hebben we er wat langer van kunnen genieten.

En het voordeel dat de sneeuw wat langer bleef liggen, was toch wel dat het aantrekken van alle pakjes steeds makkelijker ging.

En Bente ging de sneeuw ook steeds meer waarderen, zo erg zelfs dat ze gisteren, toen het begon te dooien, wat sneeuw in haar kruiwagen aan het scheppen was en zei "Dan kan ik wat bewaren, nu het weg gaat"

En gistermiddag hebben we nog hals over kop een super grote sneeuwpop gemaakt. Die had een sjaal om. En die hadden we vannacht maar naar binnen gehaald. Maar vanmorgen moest de sjaal toch echt weer om van Bente.

De sneeuwpop mocht het natuurlijk niet koud krijgen.