Toen brak mijn klomp..

Mijn peuter zag het als een nieuwe en spannende ervaring. Mijn dochter van 6 vindt het fantastisch. Als er echt geen enkele andere mogelijkheid is, dan moet het maar. Ik heb namelijk een hekel aan het openbaar vervoer.

Die benauwde klamme tram, volgestouwd met mensen die al uren staan, die stinken uit al hun poriën ( begrijpelijk na een lange dag, maar toch niet geheel smakelijk) het geduw, het gevecht met die oh zo geweldige OV Chipkaart waar ik al de kriebels van krijg als ik er alleen al aan denk, de strijd met in en uit checken en die smoezelige zitplaatsen waar miljarden bacteriën van alle lichaamssappen die een mens bezit op rondkrioelen.

Oké, ik ben dan misschien soms een prinsesje. Wel 1 met ballen uiteraard ;) Ik heb een rijbewijs, maar ben geen held in het verkeer. De fiets vind ik een heerlijk alternatief. Ik fiets veel en graag. Door weer en wind en kilometers lang. Niet alles is te bereiken met de fiets. Voor mij wel. Een uur of wat fietsen vindt ik geen punt, maar mijn dochters van 2 & 6 vinden dat toch soms wel iets minder. Op de fiets met windkracht 7 en regen dat met bakken uit de hemel valt vinden ze geen feest.

In de vakantie probeer ik altijd leuke uitstapjes te bedenken. Zo kwam ik op de site van het kinderboekenmuseum in Den Haag terecht. Niet ver van mijn woonplaats vandaan. Zeker geen uur fietsen. Het had gekund, maar het weer zat niet mee ( zoals meestal het geval is in Nederland) Er werd de godganse dag regen voorspeld. Zodoende besloot ik andere opties te overwegen. Mijn oudste heeft weleens met de tram en trein gereisd, mijn jongste nog nooit.

De avond ervoor vertelde ik mijn dochters over het uitstapje dat we de volgende dag zouden gaan maken. Oma zou ook meegaan en we gingen met de tram. Mijn oudste sprong een gat in de lucht, mijn jongste keek mij verwonderd aan. Geen idee wat ze zich voor moest stellen bij het woord “tram”. Ze keek alsof ze water zag branden. “Mama, wil je dan mijn zitje vast in de tram zetten?” vroeg ze lief. Ik aaide over haar bolletje. “In de tram zitten vaste stoelen. Dan kan je lekker bij mama of oma op schoot zitten en naar buiten kijken”. Haar oogjes lichtte op, ze wurmde zich van de bank en begon als een wilde kikker door de woonkamer heen te springen.

De dag zelf was geweldig! Mijn jongste en oudste keken hun ogen uit. Zowel in de tram als in het kinderboeken museum. Urenlang zijn we weggeweest. Lunch hadden we meegenomen en we kochten wat lekkers in het museum zelf. Ze stroomde haast over van enthousiaste. Zo heerlijk om te zien.

De weg terug was precies zoals verwacht. Waarbij mijn dochters haast overstroomde van enthousiasme, stroomde de tram haast over van de hoeveelheid mensen. Iedereen stond tegen elkaar aan gedrukt. Bij elke bocht botste er iemand tegen mij op. Een beetje onhandig stond ik met een ingeklapte buggy in het gangpad te balanceren terwijl ik mijn oudste tegen mij aandrukte zodat als ze viel, ze tegen mij aanviel. Voor mijn moeder, die mijn jongste vast hield, had een vrouw haar zitplaats afgestaan. Wat ik lief en respectvol vond. Achter mij stond een man die ontzettend naar sigarettenrook stonk. Hij bleef maar praten. Ook tegen mij. Uit beleefdheid knikte ik wat. Ik ben normaal best wel sociaal, maar nu even niet. Niet in deze überdrukte waarbij ik het gevoel had ogen in mijn achterhoofd te moeten hebben. Om mijn kinderen en mijn tas in de gaten te houden en krampachtig probeerde niet op medereizigers te vallen.

Zijn oog viel op de gaten in mijn oudste haar broek (Die gaten horen in die broek overigens)“Ach meisje, kan je moeder geen nieuwe broek voor je kopen?” zei hij al gniffelend. “Als een knoop van je jas af is, zal je moeder die ook vast niet maken. ”Nee, beter nog ze koop alles met een rits!”. Die moeders van tegenwoordig hebben allemaal geen tijd. Die staan alleen maar in de keuken en het huis te poetsen terwijl manlief de centen binnen haalt en moeder maar poetsen en alle centen van papa uitgeven”. Ik vond het eigenlijk wel hilarisch. Een wildvreemde die mij dacht te kennen. Ik voelde mij totaal niet aangesproken. Ik ben zo'n moeder niet. Ik naai met liefde knopen aan mijn kinderen hun jassen na een drukke dag op kantoor. Ik doe veel in het huishouden en kook regelmatig, maar mijn man doet dat ook. Wij werken allebei en zorgen allebei voor onze dochters en bovendien hebben wij lol met elkaar. We hebben het goed en het werkt. Het werkt goed voor ons.

Ik reageerde met“ Nee hoor, zo ben ik helemaal niet”. Toen de man in kwestie geen gespreksstof meer voor mij leek te hebben, verplaatste hij het gesprek naar een medereiziger naast hem. “Wanneer heb je voor het laatst seks gehad?” vroeg hij hem out of the blue.

Toen brak mijn klomp.

“Er zijn jonge kinderen bij!” En "ja ik weet wel wanneer dat was..." Dacht ik daar direct achteraan. Want als iemand een vraag stelt, ook al is die vraag niet bedoeld voor jou, ga je toch over een antwoord nadenken. Gelukkig weten mijn kinderen helemaal niet wat het woord “seks” inhoudt. Mijn oudste tuurde onverstoord naar buiten. Ik gluurde naar de “kapotte” broek van mijn oudste. Ze lacht. Not a care in the world. Ze geniet gewoon van de tramreis en ik besef dat ik het ritje niet vreselijk vindt. Eigenlijk vindt ik het best fijn. En zo kan je soms naast een vreemde (who thinks he got you all figured out) jezelf ook nog eens versassen.