7 jaar geleden
Toegeven dat je hulp nodig hebt, is het moeilijkst
Na 5 jaar therapieën voor Nienke, moet ik toegeven dat het met mij ook niet helemaal goed gaat.
Tijdens de therapieën van Nienke moesten wij ook alles op tafel leggen. Alle dichte deurtjes en laatjes in mijn hoofd met nare dingen moeten open...en ze gaan niet helemaal meer dicht.
Al 5 jaar (vanaf haar 2e) zoeken we naar een manier om Nienke emotioneel sterker te maken. Een reden waarom ze zo extreem onzeker is. Al 5 jaar bespreken we met therapeuten onze opvoedtechnieken, oefeningen en ons verleden. En het breekt me langzaam op en ik word er enorm onzeker van. Ligt het aan mij? Aan mijn verleden? Ik herken veel van mezelf in Nienke. Komt dat doordat ze van mij leert hoe ze reageert op onzekerheid? Ik slaap wat slechter en onthoud steeds moeilijker, ik overzie mijn werk niet meer zo goed....kortom allemaal signalen.
Tijd voor actie. Mijn collega heeft veel hulp gehad bij een chronische ziekte (pijn). Ze heeft een heel traject doorlopen en vertelt daar heel eerlijk over. Ook bij haar werd het verleden uitgediept om haar voor nu mentaal sterker te maken. Bij mij zijn alleen de pijnlijke herinneringen bloot gelegd, maar er is verder niets mee gedaan. Dus na de nodige gesprekken met haar, heb ik de moed om hulp te vragen. Stiekem wist ik al jaren dat dit punt een keer zou komen, maar ik wilde er niet aan.
En ja, waar begin je? De huisarts gebeld en ik mocht meteen op gesprek. Tijdens het gesprek begonnen de tranen meteen te vloeien...oei, dit was ik niet van plan. Maar ik kan niets doen om het te stoppen. Schijnbaar hou ik het al zo lang binnen, dat ik er nu geen grip meer op heb.
En ja, ik mag(moet) naar een psycholoog.
Wanneer ik buiten sta, heb ik al meteen spijt. Ik wil dit niet! Ik heb niet voor niks alles van vroeger veilig opgeborgen. Bovendien moet ik toch gelukkig zijn! Ik ben getrouwd, heb 2 mooie dochters, een leuk huis, mijn ouders zijn er nog...maar ik ben het niet.
Sinny
Het heeft even geduurd voor ik dit durfde op te schrijven, dus het gaat inmiddels al wel een stuk beter. Bedankt voor je lieve reactie
Sinny
Gek dat het gevoel dan moeten zegt, niet? Bedankt voor je reactie
Sinny
Bedankt. Het heeft ook even geduurd voor ik dit op durfde schrijven en het gaat inmiddels al een stuk beter (na nog een iets dieper dalletje). Het voelt toch alsof je faalt voor jezelf. Terwijl ik dat idee nooit heb wanneer iemand anders hulp zoekt. Dan vind ik het juist knap. Lekker kritisch op jezelf zijn, daar ben ik heel goed in...haha
Anoniem
Beste Sinny, wat ontzettend knap dat je hulp hebt gezocht, en wat dapper dat je dat hier deelt. Het is helaas nog steeds zo dat hulp zoeken als zwak gezien wordt, ik zie in mijn praktijk dat ouders ook vaak lang wachten voordat ze de stap zetten. Terwijl we allemaal soms wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken, ook ouders. Iemand die je helpt de rommel in je hoofd op te ruimen zodat de deurtjes weer dicht kunnen en je weer energie hebt om lekker te genieten van je gezin. Weet dat je hierin écht niet de enige bent, men deelt dit soort dingen helaas (te)weinig. Daarom chapeau voor je openhartigheid!