Toch voor een derde gaan, en het besef

na mijn vorige blog hebben Wouter en ik toch besloten om bezig te gaan, om te kijken of wij een derde kindje kunnen krijgen.

Dat betekent voor mij, niet meer nu en dan roken. Minderen met frisdrank (het liefst niet natuurlijk) ik ben weer begonnen met foliumzuur en extra vitamine supplement.

Na mijn vorige miskraam ben ik toch wel gaan beseffen, dat mijn verlangen naar een derde en laatste kindje erg groot is, en ook bij Wouter is deze wens hevig aanwezig.

Ik ben begonnen met mijn cyclus in kaart te brengen. Voor dat ik mijn eerste dochtertje Oceana kreeg was ik altijd stipt op de klok gelijk ongesteld, en op de zelfde dagen ongesteld...

Nu is mijn cyclus een ware weer war van verschillende dagen. Soms ben ik om de 28 dagen ongesteld en soms om de 31 dagen.

Ik voel altijd een pijnlijke steek bij mijn eisprong dus dan doe ik voor de zekerheid een ovulatietest. En die bevestigd mijn gedachte dan.

Het er bewust mee bezig zijn. Heeft bij mijn vroegere pogingen om zwanger te worden geresulteert in veel verdriet, iedere maand opnieuw. tot dat ik het idee liet varen, en de maand erna was ik in verwachting...

Ja het leven loopt raar. Je wilt zo graag zwanger worden en dan krijg je elke maand weer een teleurstelling te verwerken, het lijkt dan alsof het je nooit gegunt wordt. Je bent verdrietig of boos. En opeens duurt een maand dan erg lang. Om vervolgens weer een teleurstelling voor je kiezen te krijgen, keer op keer op keer.

Uit onze vrienden groep hebben wij meerdere stelletjes die 10 tot 13 jaar samen zijn. En al jaren bezig zijn om zwanger worden, ondertussen heb ik in 13 maanden tijd 2 schatten van dochtertjes gekregen.

De oudste is nu 21 maanden en de jongste bijna 9 maanden. Maar toch willen we er weer voor gaan, kijken of een 3e ons gegeven is,

Voor de laatste keer een mooie en lieve baby krijgen. Nog een keer, samen met Wouter en Oceana en Arya deze pad bewandelen, voor dat Wouter zich laat helpen.

Nog een keer papa en mama worden. Heel veel vinden het te snel op elkaar, en dit is ook gewoon zo. Maar dit is wat wij willen. We hebben altijd snel de kinderen snel achter elkaar willen krijgen.

Het zou prachtig zijn als ons nog een kindje gegeven is. Ik was nooit zo'n fan van zwanger zijn, ik vondt dat echt vreselijk, maar het moment dat je dan bevallen bent en je krijgt je baby in je armen en dat je elkaar voor het eerst in de oogjes aankijkt, dat is prachtig. En vervolgens thuis bij kan komen met iedereen.

Het zou mooi zijn als ik dit nog een keer mag ervaren, soms denk ik wel eens aan de toekomst als mijn drie kinderen dan groot zijn en ze komen bij papa en mama op bezoek.

Gek eigenlijk hè? Ik fantaseerde altijd over drie kinderen terwijl ik er nu twee heb. Mijn 3e kind is in mijn hoofd dan ook een grote waas. Want ik heb geen idee of het een hij of een zij wordt, ik dacht vroeger altijd, dan komen onze zoons ons opzoeken later.

Welke zoons? Ik was er altijd heilig van overtuigd dat ik drie jongens kreeg, dit beeld is nu verandert naar twee dochters en een waas. Waarschijnlijk een derde dochter, maar een mens mag fantaseren over de toekomst.

Misschien gebeurt er wel iets, waardoor ik nooit een derde kindje zou krijgen. Of het gebeurt gewoon niet. Dan zou ik afscheid moeten nemen in mijn hoofd van mijn derde kindje.

Maar wie ze later ook worden, of hoe mijn dochters zich ook ontwikkelen. Voor mij zijn ze de wereld, voor mij zijn ze de beste kinderen in de wereld. Omdat zij mijn dochters zijn, en ik hun moeder.

Ik zal ze helpen de weg te bewandelen die zij willen. En eventueel steunen, tot dat ze zelf zeggen we kunnen het nu wel alleen mams.

Het is zo zonde dat onze moeders in onze jonge tienertijd overleden zijn, daarom kan ik weten dat het een groot gemis kan zijn, en dat jij je dan erg alleen en in de steek gelaten kan voelen. Wouter en ik zijn beide enigst kind. Dus echt steun vanuit het zelfde punt hebben wij nooit gehad, en ergens toch stiekem wel een beetje een gemis.

Ik hoop dat Oceana en Arya en de eventuele derde baby als zij/hij komt, als het moment daar is dat wij overleden zijn, dan ook wat aan elkaar hebben, (steun en een schouder om bij elkaar uit te huilen)

Het leven is zo fragiel, het enige wat je echt na laat in deze wereld zijn jou kinderen. Jou eigen vlees en bloed, moet verder leven zonder jou/jullie.

En daarom zijn kinderen ook zo'n prachtig cadeau. Ze verbasen je. Leren jou zelf weer kind zijn. Ze leren van je. Je kinderen leven door nadat jij weg bent en wat er dan nog over is, is hopelijk een prachtige herrinering aan hoe we ze lief hadden, ze geholpen hebben in moeilijke tijden. En dat ze weten dat we altijd van ze hebben gehouden....

Net als dat onze overleden moeders trots op ons waren, en ons hebben gemaakt tot wie wij zijn.