till death do us part

Zomaar een dag uit mijn leven. Zoals eigenlijk elke dag, verslaaft als ik ben, log ik in op facebook. Even 'gluren bij de buren'. Alle positieve berichten en mooie foto's van mijn facebook vrienden bekijken. Berichten die volgens wetenschappers goed zijn voor ongelukkige wereldburgers. Zeker in de vakantie met alle foto's van zon, zee en strand, maar vooral ijsjes, gelukkig lachende kinderen en mooie zonsondergangen. Want de zomer is altijd een beetje vrolijker, een beetje warmer en een beetje zonniger. 

Ergens bovenaan mijn nieuwsfeed staat het bericht dat m'n adem in mijn keel doet stokken en me kippenvel over mijn hele lijf geeft. Een kennis van vroeger is er niet meer, hij is dood. Vrouw en kinderen laat hij achter. Wat vreselijk! 
Het is niet dat ik in de afgelopen jaren nog contact met hen had. Of wist wat er in hun leven gebeurde anders dan de positieve facebookposts die iedereen deelt. Dat is niet wat het kippenvel veroorzaakt. 
Nee, het is een gevoel van mede-lijden, van empathie, van me inleven in. Wat een vreselijke situatie moet dit zijn voor deze jonge vrouw, echtgenote en moeder. Hoe ga je daarmee om. De schok van de dood, het onverwachte.

Ik verzand in gedachten over mijn eigen situatie, hoe het zou zijn als ik hetzelfde mee zou maken. Je kiest voor elkaar in voor-, en tegenspoed, maar ergens verwacht je alleen maar voorspoed. Een mooi leven samen, een sprookje zoals je in al die films die je als tiener keek voor je zag. Een happily ever after. En dan dit.  De vragen, het immense verdriet, de zorgen voor jezelf en voor je kindjes. Veel meer dan op de post reageren met een 'ik ben sprakeloos, gecondoleerd, in gedachten en gebed ben ik bij je' kan ik niet
En bidden doe ik. Voor kracht en moed voor deze kennis. En voor de voor-, en tegenspoed die nog op mijn pad zal komen.