Tijd voor energie

Vanaf het moment dat ik zwanger was van de drieling is mijn energielevel naar nul gedaald. Lichamelijk was het zwaar, maar ook mentaal vrat het energie. De ziekenhuisbezoeken, de risicogesprekken, de twee wekelijkse echo's om te weten of het goed zat. Het overlijden van mijn moeder halverwege de zwangerschap was de druppel en heeft ervoor gezorgd dat ik moest stoppen met werken na 22 weken.

Fysiek kon ik nog maar hele kleine stukjes lopen en verder lag ik vooral op de bank.

Ik voelde me enorm schuldig richting mijn dochter van vier. Hier kon ik dagen om huilen. Ik had gewoon niet meer de energie om met haar te spelen, te wandelen OF te knutselen. Terwijl ik knutselen zelf ook leuk vind. Creatief bezig zijn en hoeveel leuker om dit met mijn dochter te doen. Maar ik kon het niet meer opbrengen. Geen energie, geen zin. Ik was op. Zelfs na de bevalling kwam deze lust niet terug. Ik probeerde af en toe wat te verven, maar had het na 5 minuten wel weer gezien.

Gisteren, 9 maanden na de bevalling van de drieling, had ik er opeens weer zin in. Ik had een vlinder gezien die we samen heel makkelijk konden maken. Ik besloot spullen te gaan halen en zo hebben we samen een middag geknutseld. Samen, met z'n twee, alleen ik en mijn dochter. 

Het voelt alsof ik weer een glimp van mijzelf zie en het geeft me hoop. Hoop dat ik niet altijd die energieloze, luie moeder blijf die vooral op de bank zit en naar haar telefoon staart. Hoop dat ik weer zin krijg om dingen te ondernemen, samen met mijn dochter, met het gezin. Dat ik mijn energie weer terug ga krijgen en toch weer een beetje de oude word. Helemaal de oude word ik nooit meer zonder moeder en zonder zussen, maar een nieuwe oude ik is ook voldoende.