Tijd, aandacht en liefde.

Meer vragen jullie niet. Als is het maar een beetje tijd. Al kom ik maar 5 min. Spelen.

Het is zo simpel. Het zijn zulke kleine dingen. En toch, toch lukt het mij niet op moment.

Het spijt me zo. Ik zie de pijn die het jullie doet, het doet mij ook pijn. Wat genieten we er samen van als het wel lukt. Als ik weer even lekker achter jullie aan kan rennen en we samen met de treinen kunnen spelen.

Meer en meer frustratie zie ik in jullie ontstaan. Meer eenzaamheid en gebrek aan liefde. Ik probeer jullie alles uit te leggen, maar ik begrijp het zelf ook lang niet allemaal. We zoeken als gezin naar de balans. Mijn rust en ruimte, hun aandacht en elkaars liefde. Fysiek zijn we allemaal gezond, maar mentaal ben ik dat niet. De jongens hebben er last van, hoe graag ik ook wil ik kan ze niet bieden wat ik ze het liefste geef. Mama’s hoofd is ziek, maar wat is er nu moeilijker begrijpen dan iets wat je niet ziet en zo wisselend is.

Vandaag ben ik afwezig, morgen geprikkeld, overmorgen helemaal jullie aanwezige en actieve mama. De dag erna? Dat is voor iedereen weer een verrassing. Meer en meer trekken jullie naar papa toe. De gene die zijn best doet de stabiele factor te zijn. Mij doet dat zo veel pijn. Ik wil jullie veilige haven weer zijn. Ik verlang naar de tijd waar alleen ik jullie mocht troosten. Met Marijn hou ik daar nu krampachtig aan vast. Te krampachtig waarschijnlijk.

De GGZ is druk en de hulp laat op zich wachten. De medicatie doet niet meer wat het deed en we lijken weer een beetje vastgelopen in het systeem. Thuis proberen we het zo goed mogelijk te doen voor de jongens. Lucas wordt opstandig en vind het duidelijk moeilijker worden. Wij begrijpen hem en geven hem ruimte. Alleen hoe geef je een peuter genoeg ruimte zonder hem te veel ruimte te geven? Het zijn lastige vragen waar wij ook even geen antwoord meer op hebben. Ondertussen fietst Julian overal tussendoor. Hij lijkt er het minste last van te hebben, hopelijk blijft dit zo. Kleine Marijn zit aan mij geplakt. Op de meeste dagen kan ik er van genieten, op de slechte dagen raak ik er extreem gefrustreerd en geïrriteerd van.

We wachten af.