Tijd

Na 18 weken thuis te zijn geweest begint het "normale" leven weer. Maandenlang genoten van het zwanger zijn en uitgekeken naar alles wat nog zou komen. De laatste werkweken tel je de dagen af en eindelijk is daar dan je laatste werkdag.. Verlof! Maarliefst 18 hele weken lang! Vooraf heb ik mezelf voorgenomen de eerste dagen echt helemaal niks te doen. Dat voornemen werd al snel overheerst door de dwang om het hele huis op z'n kop te zetten #hallo nesteldrang!# De dagen vliegen om en de meest idiote klusjes worden door mij afgewerkt.. van het afsoppen van de bovenkant van de keukenkastjes tot het schoonmaken van het filter van de droger met wattenstaafjes. Na 5 weken verlof is daar dan "ineens" ons tweede wondertje. Nu moet ik écht gaan genieten, dit komt nooit meer terug! Zo bewust van iedere dag dat je kindje weer een dagje ouder is en dan is hij al één week oud. Tranen.. dit gaat allemaal veel te snel, ik kom tijd tekort om het allemaal te verwerken. Kon ik de tijd maar even stop zetten. Iedere dag ben ik opgestaan met als eerste gedachte dat ik moest genieten. Genieten van de kleine en van zijn grote zus, van ons gezin, van de tijd die ik nu ineens in overvloed had. Toch zijn de dagen en weken voor mijn gevoel nog nooit in mijn leven zo snel gegaan. Slome ochtenden, alles op mijn gemak doen, geen verplichtingen en je om 4 uur 's middags beseffen dat je die dag eigenlijk niet echt iets hebt gedaan. Nouja.. morgen weer een dag. Na een paar weken begint langzaamaan het aftellen weer.. want het eind van mijn zwangerschapsverlof komt in zicht. Allerlei emoties duiken op. Ik ben zó ontzettend gelukkig met de geboorte van mijn zoon, maar heb ik wel genoeg genoten? Heb ik wel alles uit mijn zwangerschapsverlof gehaald? Pas de laatste week van mijn verlof ben ik heel bewust met mijn tijd omgegaan. Lekker vroeg opstaan, uitjes vooraf plannen, speciale momentjes koesteren en proberen "op te slaan" voor later. Blijkbaar heb ik de druk van de gedachte dat ik over een week weer moet werken echt nodig om volop te kunnen genieten van de tijd die ik heb met mijn kleine. Door die laatste week vol bewustzijn heb ik mijn zwangerschapsverlof op een hele positieve manier af kunnen sluiten en ben ik met frisse moed afgelopen dinsdag weer begonnen met werken. Het begrip tijd krijgt als werkende moeder weer een hele andere dimensie. Vroeg opstaan mét een vooraf bedacht strak schema, een schema wat vervolgens in de praktijk een stuk minder strak uitpakt.. (lees: een peuter die niet uit bed wil komen, ik die met zoonlief op de arm het potje van dochterlief aantikt waardoor de inhoud over de randen heen klotst en de vloer nat is, peuter die het niet eens is met de kledingkeuze van mama, zoonlief met een héle foute poeptiming, een beker melk die over de tafel valt, de eindeloze jacht naar een jas en een paar schoenen op weg naar buiten..) Tegen de tijd dat ik op mijn werk ben, heb ik er voor mijn gevoel al een halve werkdag op zitten. Tijdens mijn verlof duurden die ochtenden echt niet zo lang.. En toch geniet ik. Misschien juist nu nog wel meer, dan toen tijdens mijn verlof. Omdat ik me er juist in alle hectiek bewust van ben dat ieder moment met mijn kinderen speciaal is, hoe gewoon dat moment ook is.