4 jaar geleden
Tien keer de trap op en af
Ons regenboogje voor het eerst in zijn ledikant
Nou ja, aan sport vandaag in ieder geval geen gebrek. Voor de tiende keer in een half uur ga ik weer de trap op naar boven. Even spieken. Ik kan het gewoon niet laten. Eerlijk gezegd ben ik ook een beetje bang dat het misschien niet goed gaat.
Ons regenboogje ligt voor het eerst in zijn ledikant in zijn eigen kamer. Dat is echt heel ver weg als ik gewoon beneden ben. Normaal gesproken slaapt hij overdag in de box, in zijn babynest of in de wandelwagen. Dan is hij dichtbij en kan ik regelmatig even spieken of alles nog goed gaat. 's Nachts slaapt hij in zijn wiegje op onze slaapkamer. Dan hoor ik alles en kan ik snel bij ons regenboogje zijn als hij moppert of huilt.
Het heeft vooral met mij en mijn angst te maken. Mijn angst dat er iets gebeurt met ons regenboogje. Mijn angst om los te laten. Mijn angst dat ik hem niet hoor. Iets wat ik heb overgehouden aan de periode van Mees. Ik wil mijn kinderen beschermen waar dat kan. Dat is wat ik bij Mees niet kon...
Zelfs toen Mees thuis was ging ik steeds bij hem kijken. Even checken of het water nog koud genoeg was en of hij nog goed lag. Misschien hoopte ik stiekem wel dat Mees zijn ogen even open zou doen. Ook liep ik met alle bezoek mee. Ik wilde gewoon dicht bij hem zijn. Onze kraamtopper wees me vaak op het feit dat ik ook kraamvrouw was en rustig aan moest doen. Al begreep ze heel goed dat ik daar niet zo goed naar luisterde. Ik begreep haar bezorgdheid ook, maar Mees was maar zo kort bij ons. Ik moest zoveel mogelijk uit die dagen halen en was dus veel bij hem te vinden.
Ik wil ook graag bij ons regenboogje in de buurt zijn. Hij is nog zo klein en weerloos. En dan ligt hij voor de eerste keer te slapen in zijn ledikant. Het gaat eigenlijk heel goed. Hij slaapt gewoon. Hij rust uit terwijl ik ongeveer om de 5 minuten naar boven ga om te spieken. Wat is het toch oneerlijk verdeeld in de wereld. Maar ik voel me er goed bij. De babyfoon staat trouwens ook gewoon aan, maar ik ga toch naar boven om ons regenboogje te kunnen zien.
Na 50 minuten de trap op en af hoor ik ons regenboogje een beetje mopperen. Dus hup naar boven. Met grote ogen en een glimlach word ik onthaald. Heerlijk! Dit heeft lang genoeg geduurd, hij gaat weer lekker mee naar beneden. Morgen doe ik een nieuwe poging. Zo slecht ging het trouwens niet. Loslaten gaat in stapjes en dit heb ik toch maar mooi gedaan! En sporten kan ik voor vandaag ook weer afvinken. Lijkt me prima zo!
Flower_3110
Heel herkenbaar💋 heb de duurste babyfoon aangeschaft met camera en alles erop en eraan. En m’n dochter heeft denk ik ruim een jaar bij ons geslapen. Zoals mijn eerste bij mij in bed sliep, durfde ik dat met m’n derde in het begin niet eens meer. Wat als er wel iets zou gebeuren. Ow wat een angst. Nu is ze 2,5 en een bikkel eerste klas! (En mag het soms wel wat minder pittig haha) vertrouw op je mama instinct!! Allerbelangrijkste!
Carla
Zo herkenbaar, vooral doen wat goed voor jou voelt. Het vertrouwen dat het goed mag gaan moet groeien. Ervaar ik hier in ieder geval wel zo. Xxx
Fryslangirl
Heel herkenbaad😘
Sparkle
Oh wat kan ik me het indenken dat je je kindje niet (lang) alleen wil laten. Heel herkenbaar, mijn kindjes sliepen het eerste jaar van hun leven ook zelden alleen. En nu ligt de jongste ook lekker bij mij een dutje te doen. Ik wil je wel even een tip geven. Slapen in een babynestje kan heel gevaarlijk zijn i.v.m. rebreathing (zie bijvoorbeeld https://samenslapen.nl/veiligheid/babynestjes/). Dat geldt trouwens ook voor de wandelwagen, advies isbom je kindje daar alleen in te laten slapen als je loopt (door luchtstroming). Helaas weten hier te weinig mensen van.