Thuiswerken in een dierentuin vol tulpen

Thuiswerken in een dierentuin vol tulpen

De afgelopen anderhalve week word je er mee overladen, thuiswerkende moeders, thuisblijfmoeders, thuiswerkende thuisblijfmoeders, alles en iedereen is thuis. Ik denk dat iedereen er wel één kent, die carrièretijger die er niets van snapt dat jij ervoor kiest om niet te werken, of parttime te werken zodat zij meer tijd met de kinderen kan doorbrengen. Uiteraard heeft niet iedereen die luxe, om meer tijd met de kinderen door te brengen buiten de weekenden en avonden om, maar ik heb die luxe wel. Op maandag en dinsdag ben ik vrij en heb ik twee volle dagen met de kinderen. De ene week zijn dat er dus twee, en de andere week zit het weekend er aan vast en zijn het er vijf. Goed, we dwalen af… Er wordt wel eens denigrerend gedaan over die thuisblijfmoeder die ‘alleen maar thuis zit’.

Na de eerste anderhalve week waarin aangeraden werd om thuis te blijven denk ik dat alle moeders zich nog wel eens achter de oren krabben. Thuiswerken lijkt altijd een uitkomst, maar thuiswerken met kinderen thuis is dat dan weer niet… Het eerste uur lijkt nog best aardig te gaan om er vervolgens achter te komen dat het afgelopen uur niet alleen de slaapkamer is versierd met driehonderd strepen kleurpotlood, maar ook dat de puzzelstukjes van alle vierhonderd puzzels door het hele huis liggen. ‘Mam, wat ben je aan het doen?’ ‘Met wie ben je aan het bellen?’ ‘Mag ik ook kijken?’ ‘Mama, ik wil iets eten’ ‘Waar gaan we nou vandaag naar heen?’ ‘Zijn de mensen nog steeds ziek?’ ‘Hoelaat is het?’ Waarbij de laatste vraag een soort van retorische vraag is, want besef van tijd is er nog niet echt. Morgen, gisteren en volgende week worden regelmatig door elkaar gehaald.

Het meeste extra werk in de eerste week met de kinderen thuis ging redelijk, want dat deed ik als ze naar bed waren. De rest van mijn werkdagen werden de meisjes gelukkig opgevangen en heb ik gewoon mijn werk kunnen doen. Maar waar ik normaal elke dag naar het bos, het strand, de speeltuin of de boerderij ga, zit ik nu hele dagen te knutselen. Het knutseluur begint ’s morgens en inmiddels heb ik een huis vol konijnen, katten, dinosaurussen, vlinders en vissen. Zoveel dat we afgelopen dinsdag maar even een rondje Beemster/Purmerend deden om alle knutsels veilig onder te brengen bij nieuwe, enthousiast reagerende eigenaren.

Maar goed, nu zit ik hier dus tussen de dinosaurussen die nog niet droog waren en die we dus niet hebben kunnen weggeven, achter mijn laptop met een gigantische to-do-list op de achtergrond een blog te schrijven, in een stil huis met een grote bos tulpen van de baas en heel eerlijk, ik kan niet wachten tot er na het weekend weer iemand door mijn video-call heen staat te schreeuwen om een koekje. Ik kan niet wachten om weer gillend het kantoor binnen te lopen en mijn nog niet uitgeslapen collega’s te verwelkomen met een keiharde ‘Welkom op je werk’. Oh, en ik kan niet wachten tot jij die thuisblijfmoeder vertelt hoeveel respect je voor haar hebt, omdat zij dag in dag uit ‘alleen maar thuis zit’. Hé psssst, ik heb respect voor jou!