Thuiswerken en autisme

We hebben al een beetje ervaring van de vorige lockdown. Tijdens die periode hebben we echt gemerkt hoe belangrijk een ritme is. Elke dag hadden we eenzelfde structuur. Dat gaf haar heel veel rust en duidelijkheid. 1 dag moest ik werken, de andere dagen was ik thuis. Voor onze dochter met autisme maakt ook dat veel verschil: papa doet sommige dingen toch net anders dan mama. Vooral dingen waar wij zelf helemaal geen erg in hebben.

Structuur en duidelijkheid; daar zijn we dus meteen mee begonnen. De picto’s hangen op en ’s ochtends nemen we samen de dag door. Dat heeft ze echt nodig. Tijdens het werken gebruikt ze haar koptelefoon, dat dempt prikkels om haar heen. Ook fijn. Ook daarin is thuis werken toch echt anders dan op school. Want op school is de juf er die uitlegt, tijdens het zelfstandig werken zijn de kinderen om je heen met hetzelfde bezig en is de juf beschikbaar.

Maar thuis is er een zusje die de kleuterwerkjes doet, een dreumes-broertje. Een vader of moeder die meester/juf is en tegelijk nog een heleboel ernaast is: iemand aan de deur? Even opendoen! De telefoon gaat.. O, daar valt wat.. snel schoonmaken voordat er iemand doorheen gaat!

Zomaar wat voorbeeldjes die in de dagelijkse praktijk thuis kunnen gebeuren maar die tijdens het thuiswerken voor veel onrustgevende prikkels kunnen zorgen.

Wat ook moeite kost is het thuis toepassen van wat je op school leert. Daar hebben kinderen met autisme vaker moeite mee. Ze koppelen school/thuis los van elkaar. Daardoor vindt onze dochter het vaak moeilijk om van school iets te vertellen, ze is het dan kwijt. Want het hoort bij school.

En dus zie ik haar denken en zoeken in haar hoofd als ik een letter opnoem die ze in haar schrift moet schrijven.

Ze doet enorm haar best, dat kost (in)spanning wat zich in de loop van de dag opstapelt.

En eerlijk gezegd is dat best moeilijk: we doen allemaal zo ons best om het te laten slagen. Maar het is niet altijd genoeg. Dan is het wel eens slikken, we gunnen het haar zo erg om blij nog een leuke extra opdracht te kunnen doen. Maar we zijn al blij als het gewone werk lukt.

Het begin, dit hoort echt bij het begin. Want ook al doen we zo ons best met voorbereiden, met picto’s. Het is voor haar nog geen ritme. Het is nieuw, het is anders. En dus zijn we heel hard aan het werk om haar te laten wennen aan dit nieuwe ritme. Dan proberen we er maar niet aan te denken dat dit tijdelijk is, niemand weet hoe lang precies. En ja, straks zal het wéér wennen zijn als ze moet wennen aan het ‘oude ritme'.

Voor nu gaan we dapper door, we houden het ritme vast. We doen ons best om de rust te bewaren voor zover dat lukt. En we proberen haar maar zo goed mogelijk te leren omgaan met alle onverwachte ‘leermomenten' die deze periode met zich mee brengt. Dat klinkt alsof ik het heel positief kan inzien, dat is ook niet altijd zo. Op het moment dat ze met een deken over zich heen op de grond zit uit verdriet/boosheid/teleurstelling en overprikkeling dan weet ik het soms ook niet meer.

Of als ze buiten op straat een bui krijgt waar voor mijn gevoel de hele straat van mee kan genieten, nee, dan voel ik me helemaal niet zo positief.

Gelukkig is er elke dag weer een nieuwe dag. Een nieuwe dag om weer ons best te doen. Een nieuwe dag om weer lachend te beginnen. Dat is tenslotte ook iets wat ik mijn kinderen mee wil geven en hoe mooi dat ik dan zelf het goede voorbeeld geven mag?!

Ps.: volg je mij al op Instagram (ericave99)? Daar geef ik een inkijkje in het leven met autisme in het gezin.