Thuisblijven met de rest van Nederland

Inmiddels ben ik 15 dagen met zwangerschapsverlof. Precies, evenveel dagen als de rest van Nederland in quarantaine zit. Collega's, vrienden en familie vragen of ik al lekker van mijn verlof aan het genieten ben. En het antwoord is eigenlijk: nee.

Ik had me erg op mijn verlof verheugd, des te meer omdat de afgelopen maanden niet echt gemakkelijk zijn geweest. Deze tweede baby is ontzettend gewenst, maar ervaring leerde mij dat hormonen (en dan vooral die tijdens een zwangerschap) niet mijn beste vrienden zijn. Gelukkig heb ik daar deze keer sneller hulp voor gezocht. 

Ik keek dus uit naar die paar weken van niks doen, of nog even bijkletsen met vriendinnen, of alleen door het huis dwalen, doen waar ik zin in had en Netflix uitkijken. Kortom, doen en laten waar ik zin in had. 

Dat pakte dus anders uit. De bank deel ik met een thuiswerkende man en een verschrikkelijk dwarse peuter. Ik ben blij dat ze bij me zijn, en gezond. Maar ik had mezelf ook wat welverdiende rust gegund. Wat me-time. Een moment om me voor te bereiden op nog een kind. Ter illustratie: de babykamer is nog niet eens helemaal klaar. 

En dat durf ik bijna niet op te schrijven, want ik ben bang om ondankbaar gevonden te worden, want wat stelt mijn situatie, vergeleken met de rest van de wereld, nou eigenlijk voor? Zijn er meer mama's met dit gevoel?