Thuis na de paaz #4

woensdag doe ik 's ochtends mijn verplichte dingen, opruimen, vaatwasser uit ruimen, bed opmaken. Maar smiddags  is het tijd voor mijn leuke dingen. Ik ga met B langs een vriendin die een zoontje heeft van dezelfde leeftijd als B. "Ga je ook weer baby zwemmen?" Vraagt ze voor ik vertrek. "Uhmmmm" en ik probeer te bedenken wat ik doe. Het begint om 9 uur, en heb zoveel moeite met de ochtenden. " Ik laat het je nog weten oke?" Antwoord ik veilig.

Bij thuiskomst leg ik B op bed. En ga ik zelf de gekochte lampjes in potjes ophangen in de tuin. Zodra ze opgehangen zijn neem ik afstand en kijk ik er na. En voel me super trots. Trots dat ik de energie had om ze te kopen en daadwerkelijk op te hangen. 'Wat kan ik toch ineens gelukkig worden van kleine dingen' dat voelt zo goed. Ik voel me al een paar dagen echt super goed en als van ouds. Van mij mag alle medicatie de prullenbak in! 'Yes, ik versla een postnatale depressie 1-0' denk ik als ik weer het huis in loop.

Donderdag komt pit zorg weer. Eerlijk geef ik toe dat de kinderboerderij niet gelukt is. In plaats van in tranen zit ik rechtop met een glimlach en vertel ik vol trots hoe het gaat. 

'S middags zoek ik een vriendin op en ook daar gaat alles helemaal goed. Het is fijn om haar te zien. Een weer voel ik me super trots dat ik zoveel mensen heb gezien deze week. '2-0 voor mij' 

Vrijdag ochtend stond ik op met knallende hoofdpijn. Ohhhhh nee ik kan mijn bed niet uit komen. De hoofdpijn maakt dat het licht, beweging en geluid zorgt dat ik steeds weer in bed beland. De zorg voor B gaat gewoon door maar ik doe het met moeite. -ben je iets aan het doen? Of zullen we gaan wandelen- krijg ik als app van mijn moeder. -ja kan.. maar Bart moet vanavond voetballen dus ik wilde vragen of je vanavond wilde langs komen met mijn broer- app ik terug. - ik kan vanavond niet. Je broer wel. Zal ik nu even komen?-  hmmm vooruit denk ik dan - ja is goed. Heb wel last van hoofdpijn. Tot zo!- en zo staat mijn  moeder een half uur later voor de deur. 

We doen boodschappen en dan vertrekt ze bijna meteen. Ze zag dat het niet goed ging. Ik gebruik B in bed gelegd in de hoop dat hij nog even gaat slapen. Ook ik ben weer in bed gestapt. Ineens kreeg ik het idee om in bad te gaan. Een warm bad zal mijn spieren goed doen. Ik doe de kraan aan. Terwijl ik nog 2 paracetamol ga halen beneden. "Misschien moet ik B mee nemen, voor die kleine poep billen." Zo zitten we 10 min later samen in bad. Een verkeerde beslissing want B is zo druk dat ik nog meer hoofdpijn krijg. En ik uiteindelijk huilend in een warm bad met een drukke baby van 9 maanden zit. Zo eindigd het voor mij 2-1 voor de postnatale depressie.