Thuis na de paaz #14

dinsdag ochtend begint met babyzwemmen. Wat gehaast stap ik in de auto, rij ik naar het zwembad, maar uiteindelijk blijkt dat ik zelfs vroeg ben "heey! Ben ik na al dat haasten nou te vroeg?" Zeg ik tegen de enige moeder die ook in de kleedkamer is. Pas een tijd later komt de rest, Ook Jessy en S zijn er weer bij! Heerlijk even bij kletsen terwijl de babys als verzopen katjes rond dwarrelen. Na een half uur is het weer klaar. "Gaan jullie ook omkleden jessy?" En lopen samen naar de kleedkamer. Eerst ga ik op zoek naar mijn spullen terwijl B met andere baby's speelt. BH, handdoek gevonden, maar waar is mijn ondergoed? Ik haal mijn tas 3 keer overhoop, geen ondergoed. 

-ik ben iets later maar wel onderweg- app ik ondertussen naar marleen. Na het zwemmen heb ik met haar afgesproken bij monkey town. Na mijn opname heb ik haar nog niet gezien. -niet erg, T en ik zie je gelijk als je binnen komt-. Wat ongemakkelijk *want ik heb geen ondergoed aan* rij ik de buggy naar binnen. Marleen is zwanger van de 2de en dus lekker rond, wat raar om haar van niks zo te zien. Ik pak gelijk haar buik vast "Sorry, maar ik kan het echt niet laten" gil ik bijna uit "hahahaha dat maakt niet uit!" En zo breekt tóch dat kleine dunne laagje ijs, die ik bij iedereen voel die ik voor het eerst zie na de paaz. 

De kinderen spelen lekker samen. Als ik op de klok kijk. 12 uur alweer! Ohh sorry Marleen, ik moet er vandoor! Ik heb om 1 uur therapie in het ziekenhuis, zeg ik wat ongemakkelijk. "T moet ook naar haar bedje. Dus wij gaan ook". Samen lopen we naar de auto's. "Het was weer super gezellig! Tot snel" ik geef haar 3 kussen en T natuurlijk ook. "Ja super gezellig, ik ben blij dat je je beter voelt" lief dat ze het zegt maar ook daar word ik een beetje ongemakkelijk van. "Wat was de naam van die loop beesten? Ik wil die ook voor B" vraag ik om maar iets te vragen "Wheely bug!" Antwoord ze lachend. 

Ik race voorzichtig naar huis. Onderweg krijg ik een app -ben je niet thuis?- van mijn moeder. Ze past op B. -ja ik ben Onderweg, 6 min. Ga maar naar binnen- app ik terug. Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats voor ons huis. Snel naar binnen. "Sorry mam ik moet even eerst ondergoed aan doen" ik geef haar B en storm de trap op! Zoo, opgelucht kom ik beneden. Pak wat te drinken en vertel haastig mijn ochtend. "B moet dus eerst even naar bed, en als je het goed vind ga ik nog even langs de Hema na therapie, vergeet zijn fles niet, 210, 7 schepjes" en kijk op de klok "Sandra, doe eens even rustig. Vertrek maar dan kun je rustig rijden" ik volg het advies maar op want ben al de hele dag aan het haasten.

Uiteindelijk parkeer ik op tijd de auto bij het ziekenhuis. Loop richting de ingang, druk aan het appen naar mijn moeder als mijn paaz maatje op me af komt "heeey jij bent op tijd voor jou doen!" Zegt ze lachend "jaja hou op hou op, dat doseren van mij is zo slecht! Ik ga morgen gewoon niks doen" zeg ik lachend en koop een flesje drinken in het restaurant. De therapie is saai. Tegen het einde vraagt mijn maatje "ben je volgende week?" "nee!" Zeg ik terwijl ik naar haar knipoog "hoezo niet?" Vraagt ze toch "gewoon niet, de week erna ook niet" zeg ik terwijl ik door ga met schrijven "hoezo niet?" Vraagt ze terwijl ze met grote ogen naar me kijkt "omdat ik het saai vind, heb wel wat beters te doen" fluister ik, terwijl ik voel dat er meerdere ogen op mij gericht zijn. "Oké misschien wel, ik moet even kijken" probeer ik nog te lijmen.

Woensdag doe ik helemaal niks! Ik heb de hele dag met B op bed gelegen, in de tuin gespeeld en bumba gekeken. Heerlijk niks, was lang geleden dat ik die had. Door dat luie gedoe vergeet ik mijn medicatie van 12 uur in te nemen. Pas tegen 6 uur denk ik erna  en neem alles in. 'S avond is Bart zo moe dat hij vroeg naar bed gaat en ik heb besloten mee te gaan. Ik neem mijn slaap medicatie in. Maar ik kan niet slapen en besluit naar beneden te gaan.

Donderdag komt mijn pass maatje op bezoek met haar dochter, I. We kletsen bij, moeten flink lachen om gister. Als ze vertrokken is doen B en ik boodschappen en uiteindelijk komt Bart thuis. "Wat was er met jou aan de hand schatje" vraagt hij terwijl hij me stevig vast pakt. "Geen idee?" Zeg ik verbaast. "B lag vannacht te krijsen! En je hebt niks gehoord, ik dacht dat je dood was. Ik heb je allemaal lopen schudden maar je was niet wakker te krijgen, heb zelfs je pols na gekeken" verteld hij met onrust in zijn stem. Ik schrik daar van "ik...ik weet echt van niks" en de tranen springen in mijn ogen. Ik weet echt van niks! Hoe eng is dat! 

"Was jij nog beneden geweest gister?" Vraag ik omdat ik nog wat sporen van crackers en melk vond . "Ja met jou toch" zegt hij verbaast. "Jij ging naar beneden, later kwam ik ook en kwam ik je tegen op de trap, zeg je oh dan ga ik nog wel even mee. En je gaat in de hoek van de bank liggen" gaat hij verder "ik zie dat je heel de tijd weg valt en zeg 'kun je niet beter naar bed gaan' jij antwoord 'ja ik denk het wel' en je vertrek naar boven" met grote ogen kijk ik hem aan "een half uur later begint B te krijsen, zoals ik net vertelde" ik kan geen woord uit brengen! Wat erg dat ik B niet heb gehoord, mijn kindje! Ik moet zo snel mogelijk van die medicijnen af.